Ինձ ո՞վ կների
սեփական
սխալներիս
համար:
Ինձ
ո՞վ
հետ
կպահի
նոր
սխալներից,
սպասված
սխալներից,
անխուսափելի,
կարոտած,
պատկերացրած,
երազած
սխալներից:
Ի՞նչ
անեմ,
երբ
ամեն
ինչ
անում
եմ,
որպեսզի
հասնեմ
սխալներիս:
Ու՞ր
գնամ,
երբ
ինչպիսի
ուղի
էլ
ընտրեմ,
գնալու
եմ
դեպի
սխալներս:
Սխալ…
Ինձ
ո՞վ
կասի,
թե
ով
է
որոշում
սխալն
ու
ճիշտը:
Ինձ
ո՞վ
կսովորեցնի
չվախենալ
խոստովանել,
որ
ես
սիրում
եմ
այն,
ինչ
սխալվում
եմ:
Ո՞վ
ասաց,
որ
այն,
ինչ
սխալ
եմ
համարում,
իրականում
ճիշտը
չէ:
Ո՞վ
կասի,
թե
ինչպես
դուրս
գամ
այս
լաբիրինթոսից,
որ
ինքս
եմ
ինձ
հորինել
ու
ինքնատանջվում`
ճշտի
ու
սխալի
հազարամյակների
պայքարում:
Ես
չեմ
սիրում
ճիշտը,
այն
շատ
ծանր
է,
թեև
սխալն
էլ,
թվացյալ
սխալն
էլ,
թեթև
բեռ
չէ:
Ես
չեմ
ուզում,
որ
ճիշտը
կամ
սխալը
ինձ
բեռ
լինեն,
ես
ուզում
եմ
ազատ
շունչ
քաշել,
ես
ուզում
եմ
թռչել…
Աչքերս անձրևամեջ փնտրում են մի քանի տասնյակ կիլոգրամ սիրո,
Եվ այն, ինչ գտնում են, մի քանի գրամ հայացքներն ու մի քանի
սանտիմետր ցանկություններն են:
Գետինը ճաք է տալիս ողորմալի երկրաշարժով, գետինը մի քանի տոննա
բարության կարիք ունի:
Ձեռքերս աղերսալի միայնակ են, ձեռքերս հասկացվածության են ձգտում,
Եվ այն, ինչ ստանում են, պաշտոնական ձեռքսեղմում, սառը ողջագուրում:
Քամին դառն է սուրում, դառն հարվածում ծառերի մերկ բներին:
Մարմինս ջերմություն է կանչում, սիրո կրակ, մի ժամ գոնե, վաթսուն
րոպե, շա՞տ բան է,
Եվ այն, ինչ ստանում է, զրո րոպե, զրո վայրկյան, զրո կրակ ու
զրո սեր...
Բնությունը սեր է փնտրում, սեր տալիս է, մաղձ ստանում, մահ տեսնում,
Ես միայնակ իմ անձնական բնության հետ, նույնքան սիրոտ, նույնքան
մահոտ,
Այն, ինչ ստանում եմ, այն չէ, ինչ փնտրում եմ: Անձրև...
Դառն է թախիծն այն ժամանակ, երբ ասելու էլ ոչինչ չի մնացել: Ապրում ես քո կյանքով, սովորական: Ու մի շատ կարևոր բան պակաս է, սակայն ի՞նչ` չգիտես… Այնքան ես հոգնեցնում քեզ օրվա ընթացքում, որպեսզի երբ գա քնելու ժամանակը` գլուխը դնես բարձին ու միանգամից քնես: Սակայն մտքերը… դառը թախիծ բերող մտքերը, որ ամուր սեղմում են ուղեղս, ճնշում են, իրենց ճանկերը մտցնում են սպասումով լի մաքրության մեջ ու դուրս է պրծնում մաղձը, հոսում, վարակում: Եվ բռնում եմ գլուխս, կծկվում, դառնում մի աննշան անպաշտպանություն, միշտ ինչ-որ բան փնտրող, որոնող, գալ աղերսող մեկը: Ինքս էլ չգիտեմ, թե ինչու եմ հենց այնպես արտասվում… ախր ես ուժեղ չեմ… Չգիտեմ, թե ի վերջո ով եմ ես, որ մեկն եմ, ես այնքան շատ եմ, այնքան տարբեր… Ինձնից շատ ունեմ, սակայն թե որն է իրականը` չգիտեմ… Երևի սա է… Ինձ այնքան դժվար է այս աշխարհում, օրեցօր ավելի է դժվարանում, որովհետև ես այդպես էլ չեմ գտնում: Որովհետև չգիտեմ էլ, թե ինչ եմ փնտրում: Ես մոլորվել եմ իմ իսկ մտքերում, իմ իսկ հույզերում, երբեմն էլ հույզերի բացակայությունից: Ես ցանկանում եմ անհետանալ, սակայն թողնել ինչ-որ հետք, որպեսզի ինձ հիշեն, կարևոր չէ, թե ինչպես… Սակայն դեռ ժամանակը չէ…
Գրկեմ
թախծոտ
հույսերս
ու
միայնանամ
առժամանակ…
Գրկեմ
ջերմոտ
հուշերս
ու
ինքնակեղեքեմ
վերքոտ
սիրտս…
Գրկեմ
արցունք
դարձած
երազանքներս
ու
փայփայեմ,
շոյեմ,
համբուրեմ,
կյանքի
կոչեմ,
կյանք
փնտրեմ…
Գրկեմ
ապրել
ուզող
սիրտս
ու
այն
կրկին
սիրող
դարձնեմ,
իսկ
թե
ում,
Աստված
գիտե…
Մոռանամ
անսահման
ցավն
ու
տանջող
մտքերը,
կոտրող,
սպանող,
քայքայող
հուսահատությունն
ու
արցունքների
միջից
աչքերս
վեր
բարձրացնեմ…
Ես
դեռ
շատ
կարտասվեմ,
ես
դեռ
հիվանդ
կլինեմ,
գուցե
չբուժվեմ,
ախր
ես
այնպես
մահացա,
աննշան
մահացա,
ապրելով
մահացա…
ու
ինքս
ինձ
խոստում
տվեցի`
էլ
երբեք
չհավատալ…
Գրկեմ
դողացող
ձեռքերս,
ամուր
սեղմեմ,
մինչև
եղունգներս
մխրճվեն
մաշկիս
մեջ
ու
արյունահոսեն
անձեռք
մնացած
ափերս,
թող
պատժեմ
ինքս
ինձ
հավատալու
ու
վստահելու
համար…
Եվ
թող
շարունակեմ
ասել,
թե
ոչինչ
էլ
չի
փոխվել,
պարզապես
մեծացել
եմ…
Ես
չեմ
մեծացել,
ես
մահացել
եմ,
հոգեպես…
Գրկեմ
ոչինչը,
այժմ
միայն
դա
ունեմ…
Եվ
կծիծաղեմ,
կժպտամ,
կերջանկանամ…
արտաքուստ…
բոլորի
համար,
բոլորի
սպասածին
հակառակ…
Եվ
կանեմ
խենթություններ,
որովհետև
չի
լինի
մեկը,
ով
կգրկի
հիմար
ինձ,
կշոյի
այտս
ու
կասի,
որ
կողքիս
է
ու
չի
թողնի,
որ
սխալներ
գործեմ…
Ես
կփնտրեմ,
կփնտրեմ
ու
կգրկեմ
հուսաշատ
թախիծս,
հուշաշատ
ջերմությունս
կնվիրեմ
մեկին
ու
կլավանան
սրտիս
վերքերը…
Արցունքներից
ծնված
երազանքներն
ավելի
ուժեղ
կլինեն,
որովհետև…
ինքս
էլ
պատասխան
չունեմ,
պարզապես
բառերն
են
գեղեցիկ,
հույսերն
են
գեղեցիկ,
սպասումներս
են
կրկին
միամիտ,
կյանքով
լի,
կյանք
փնտրող…
Գրկեմ
արցունք
հոսող
հանգստությունս,
շնչեմ
անձրև
տեղացող
խոնավությունը,
փակեմ
դատարկությանը
նայող
աչքերս
ու
հայտնվեմ
ինչ-որ մեկի գրկանք
տենչող
աշխարհում…
Տեսնես
այնտեղ`
երկնքում,
ամպերը
ի՞նչ
են
խոսում:
Եվ
ինչու՞
են
հանկարծակի
նրանք
վարդագունում,
գեղեցկանում,
գերում
ինձ
ու
ցույց
տալիս,
թե
որքան
ներքևում
եմ
ես
գտնվում:
Ես
ուզում
եմ
մոտենալ
նրանց,
փարվել
բամբակե
փափկությանն
ու
ինձ
երջանիկ
զգալ:
Բոլորից
անկախ,
բոլորից
հեռու
ու
իմաստուն:
Ինչու՞
են
ամպերն
այսքան
հեռու,
գեղեցիկ…
Մեքենան
սլանում
էր
հարթ
ճանապարհներով,
թվում
էր,
թե
ուր
որ
է
կհասնեմ
նրանց
վարդագույնին,
սակայն
որքան
ես
մոտենում
էի,
այնքան
նրանք
անհասանելի
էին
դառնում:
Ես
ուզում
էի
կանգնեցնել
մեքենան,
իջնել
ու
ցած
նետվել
կամրջից,
որպեսզի
ջրի
կլորացող
գծերը
գրավեն
նրանց
ուշադրությունը,
նրանք
գոնե
տեսնեն
ինձ,
գեթ
մի
վայրկյան
տեսնեն,
նկատեն:
Ես
հավատում
եմ,
որ
այնտեղ`
երկնքում,
ամեն
ինչ
այնքան
վեհ
է,
իսկ
ես
ուզում
եմ
թռչել,
ես
թևեր
եմ
ուզում,
ես
ուզում
եմ
ճայանալ,
վեր-վեր բարձրանալ
ու
խեղդվել
երկնքի
վերին
մակարդակների
ճնշող
օդից:
Ես
ուզում
եմ
միայնակ
լինել
ամպերի
վարդագույնի
հետ,
ինքս
դառնալ
մի
վարդագույն,
մի
գեղեցիկ
գույն,
թեկուզ
սպիտակ,
սակայն
արդյո՞ք
ես
արժանի
եմ
սպիտակ
լինել:
Իսկ
ուզում
ե՞մ…
Մենք
այս
աշխարհ
ենք
գալիս
նրա
սպիտակը
սևացնելու`
գունավոր
սևացնելու
համար:
Մեր
սպիտակը
չի
հիշվելու,
կհիշվի
մեր
գունավոր
սևը,
ախ,
ես
դեռ
ներկեր
եմ
փնտրում
իմ
սևը
ստեղծելու
համար:
Իսկ
գուցե
արդեն
գտե՞լ
եմ…
Գուցե
հենց
այս
պահին
էլ
ստեղծում
եմ
ներկում
եմ
ինձ
բաժին
ընկած
սպիտակը…
Մեծամտանում
եմ
:)
Վերջիվերջո
ամենքս
էլ
միայնակ
ենք
մահանում:
Մի
ամբողջ
կյանք
պայքարում
ենք
չգիտենք
էլ
ինչի
համար,
հորինում
ենք
օրենքներ,
գծում
սահմաններ
և
տանջվում,
երբ
ինչ-որ մեկը չի նկատում
մեր
սահմանն
ու
անցնում
է
այն:
Հիմար
ենք,
հիմար...
Անսահման
կամ
գուցե
սահմանյալ
ժամանակից
մեզ
տրված
կարճ
կամ
գուցե
ոչ
այդքան
կարճ
հատվածտ
վատնում
ենք
անիմաստ
պայքարում,
որտեղ
չկան
ոչ
հաղթողներ,
ոչ
հաղթվողներ:
Չգիտեմ,
երևի
շատ
տխուր
եմ,
երևի
տխրությունը
խրոնիկ
հյուր
է
դարձել
ինձ,
բայց
ես
շատ
եմ
հիասթափվել...
Հիասթափվել
եմ,
որովհետև
մարդկանց
հանդեպ
հավատս
եմ
կորցրել.
ես
չեմ
հավատում
մարդ
տեսակին
ընդհանրապես,
որովհետև
վերջիվերջո
ամենքս
էլ
միայնակ
ենք
մահանում:
Այնքան
տխուր
է,
երբ
վարդագույն
երազների
աշխարհից
քեզ
վռնդում
են
ու
նետում
ճշմարտության
իրական
ճահիճը:
Դառնում
ես
բոլորի
նման...
Անտարբեր,
դաժան,
ցինիկ,
միայնակ...
Եվ
չկա
մեկը,
ում
կգրկես
ու
կպատմես,
թե
որքան
դաժան
են
մարդիկ:
Վախենում
եմ
ամենքից,
զգուշանում
եմ,
կասկածում
եմ...
Այլևս
անտանելի
է,
չգիտեմ
ինչպես
շարունակեմ
կյանքս,
ուր
գնամ,
ինձ
որտեղ
տանեմ,
թաքցնեմ,
մոլորեցնեմ
այնպես,
որ
էլ
չգտնեմ...
Ես
չէի
ուզում
21 տարեկանում
այսպես
հիասթափվել,
կոտրվել,
կորցնել
հավատս,
հույսերս,
հոգուս
լույսը
չէի
ուզում
կորցնել,
չէի
ուզում
մթնել,
հանգչել,
կործանվել
մարդկանց
մեջ
մարդկանց
պատճառով...
Ես
կուզեի
մի
մեծ,
լուսավոր
բան
անել,
որպեսզի
մարդիկ
դուրս
գան
իրենց
գորշությունից,
դաժանությունից,
կեղտից,
սակայն
գիտակցում
եմ,
որ
շատ
փոքր
եմ,
աննշան,
գիտեմ,
որ
անկարող
եմ
փոխել
նրանց,
ես
նրանց
եմ
նմանվում,
ես
դառնում
եմ
նրանցից
մեկը...
ամենքս
էլ
միայնակ
ենք
մահանում
վերջիվերջո...
մեկն
ուշ,
մեկը`
շուտ...
Ես հիշում եմ քեզ որպես մի սուտ երազ, երկարատև, տանջալի, սառը երազ, բայց և հիշում եմ ինձ` միամիտ, երջանիկ, անկեղծորեն սպասող ու հուսացող: Ես հիշում եմ իմ երազները, երազանքները, հույսերը, աղոթքները, ես հիշում եմ, որ ապրում էի քեզ տեսնելու, գեթ մի քանի րոպեով տեսնելու հույսով, ես սպասում էի քեզ, անկեղծորեն սպասում էի: Ես պատկերացնում էի մեր ապագան, ես ամուսնացնում էի մեզ, մեզ երեխաներ ու սեփական տուն էի պարգևում, ես հորինում էի ու չէի նկատում, թե իրականում ինչ ունեմ: Իսկ իրականում ոչինչ չունեի… Ես հավատում էի, թե գտել եմ քեզ այնպես պատահական, վախենում էի կորցնել, որովհետև թե կորցնեի քեզ, կկորցնեի ինձ, մինչդեռ ես այն ժամանակ էի կորցրել ինձ… Ներիր, բայց դու այն չես եղել, ինչ ես հորինել եմ, ես քեզնից աստված էի կերտել, ուսուցիչ, ամենաճիշտը, անսխալականը, ամենա-ամենան, մինչդեռ ո՞վ էիր դու իմ սիրո մեջ… ոչինչ… Ես հորինեցի քեզ, քո սերն ու քո խոսքերը, իսկ փոխարեն ոչինչ չստացա: Ես ապրում էի երազներում, փակել էի աչքեր, ականջներ, թեև այնտեղ` հոգուս խորքում գիտակցում էի, թե ով ես դու իրականում… Ես այնքան էի հորինել, որ հավատում էի, ցանկանում էի հավատալ… Եվ չեմ կարողանում ներել քեզ այն բանի համար, որ ամեն օր արտասվում եմ, որովհետև դու ինձ սովորեցրիր լավ հորինել, զգալ այն, ինչ չկա ու չի էլ եղել: Ես այլևս չեմ հավատում այն ամենին, ինչ հորինել եմ, ես գիտեմ, որ երևի թե միշտ էլ հորինեմ, բայց էլ չեմ ուզում… Եվ գիտեմ, որ անհեթեթություն եմ գրում, որովհետև այս մութ գիշերին ես անքուն հիշում եմ հիմար անցյալս, իսկ դու հանգիստ քնած ես: Սեր չկա ու չի էլ եղել, բայց ափսոսանք կա, ինքնակեղեքում կա, մեղադրանք կա, անեծք կա, թե ինչու էի այդպես ցանկանում հորինել… Քեզանից հետո ես մի շատ կարևոր բան եմ կորցրել… Հավատս… Ես մեծացել եմ քեզանից հետո և այժմ գիտեմ, որ ինչ էլ անեմ` հանդիպելու եմ քո տված սիրո նման սերերի, իսկ ես դա չեմ ուզում… Հասկանում ես` ես այլևս ոչնչի չեմ սպասում, ես անձնական ոչ մի երազանք չունեմ, ցանկություններս նյութականացել են, հասանելի են դարձել, շոշափելի… Ես այժմ այն չեմ, ինչ եղել եմ, այժմ ես մեծացել եմ, դուրս եմ եկել երազների ու երազանքների աշխարհից, և այն, ինչին սպասում եմ, ինձ ոչինչ չի տալու, միայն հավաստումն այն բանի, որ ես լավ եմ հորինում, իսկ հետո հորինածովս կործանում եմ ինձ… Ներիր, բայց դու սրիկա ես, որովհետև քո պատճառով է սիրտս կծկված, իսկ աչքերս կրկին ու կրկին արտասվալի են, արցունքներն անկառավարելիորեն հոսում են անկախ ժամից ու վայրից: Ես միայնակ մնացի հորինածիս փշուրների հետ, ես կրկին փնտրում եմ, հոգիս հանդարտություն է փնտրում, սակայն ապարդյուն…
Ինձ ասում
են`
կյանքս
հունի
մեջ
է
ընկել,
ամեն
ինչ
այնպես
է,
ինչպես
պետք
է
լիներ,
ես
ստացա
այն,
ինչին
ձգտում
էի,
ինչին
արժանի
էի:
Եվ
դա
իսկապես
այդպես
է:
Այժմ
ես
գրեթե
երջանիկ
մարդ
եմ`
առավոտյան
արթնանում
եմ
և
հաճույքով
անջատում
զարթուցիչի
ձայնը:
Գրկում
եմ
բարձս,
ապա
շրջվում,
սկզբից
բացում
մի
աչքս,
ապա`
մյուսը,
ձեռքերով
փակում դեմքս ու ծածկվում վերմակով: Սակայն հետո հիշում եմ, որ պետք է պատրաստվեմ. աշխատանքի եմ: Բոբիկ գնում եմ խոհանոց, նայում պատուհանից, ապա մրսած վերադառնում անկողին: Կրկին ծածկվում եմ, ընտելանում անկողնուս ջերմությանը, գրկում սառած
ուսերս
ու
ժպտում:
Ես
պիտի
շտապեմ,
որովհետև
երկար
եմ
պատրաստվում:
Բացում
եմ
զգեստապահարանս
ու
մի
քանի
րոպե
անշարժ
կանգնում
հագուստներիս
առջև,
նայում
եմ,
նայում,
որոշում,
մտափոխվում,
հագնվում-հանում-հագնվում,
նյարդայնանում,
պտտվում
հայելու
առջև,
հարցնում
մայրիկիս
խորհուրդն
ու
անում
հակառակը:
Իսկ
հետո
սկսում
եմ
դիմահարդարվել:
Շատ
եմ
սիրում
ամենօրյա
արարողակարգը,
դրանից
մեծ
հաճույք
եմ
զգում.
երբեք
տհաճությամբ
չեմ
հարդարվել:
Եթե
այդպես
է
եղել,
ապա
ընդհանրապես
չեմ
դիմահարդարվել:
Բարձրակրունկ
կոշիկներս
ինձ
վստահություն
են
հաղորդում.
ես
արդեն
մեծ
եմ,
ես
աշխատանքի
եմ
գնում:
Երբ
բակ
եմ
դուրս
գալիս
և
բարևում
հարևան
տատիկներին
ու
պապիկներին`
հպարտ
եմ,
որովհետև
նրանք
գիտեն`
Մարին
աշխատանքի
է
գնում:
Երթուղայինում
նույնպես
հպարտ
եմ,
մի-փոքր լուրջ…
շատ
լուրջ…
Կանգառում
տղամարդիկ
հետաքրքրված
հայացքներ
են
նետում,
իսկ
ոմանք
էլ
հաճոյախոսություն
են
անում`
ես
ավելի
եմ
հպարտանում:
Ու
հանկարծ
հիշում
եմ
տաքուկ
անկողինս,
կարոտում
եմ…
Երթուղայինի
վարորդներն
արդեն
ճանաչում
են
ինձ`
դրանից
ես
նույնպես
հպարտ
եմ:
Վերջապես
հասնում
եմ
աշխատավայր,
բարևում
պահակներին,
որոնք
նույնպես
ինձ
արդեն
ճանաչում
են,
բարձրանում
եմ
սենյակս,
միացնում
համակարգիչն
ու
հայտարարում
աշխատանքային
օրն
սկսված…
Ես
սիրում
եմ
աշխատանքս,
այժմ
ես
գրեթե
երջանիկ
մարդ
եմ…