Գարուն

Ցանկանում եմ ջնջել մի քանի գարուն իմ կյանքից, որքան էլ սիրում եմ գարունը: Ես չեմ սիրում գարունն իմ կյանքում: Գարնանը շատ եմ սխալվում: Գուցե սառած զգացմունքներիս ցեխաջրերում սայթաքում եմ ու ընկնում, ցավոտ ընկնում: Հոգնել եմ զգացմունքներիս և եղանակների մշտական պատերազմից: Գարունը սիրելու համար է, այլ ոչ ապստամբելու և մահանալու: Ես ինձ դուրս եմ գրում գարնան ցուցակներից, ես իմ սեփական ցուցակն եմ կազմում, ես հանում եմ գարունն իմ օրացույցներից: Ցավոք իմ սրտից չեմ գարունը. այն, այն իրենց այնտեղ լավ է զգում: Իսկ ես, ես ի՞նչ: Չեմ հասկանում, թե ինչ եմ ուզում ինքս ինձնից: Գարունն այնքան հարց տալիս ինձ, որ մանուկն անգամ չի տա իր մորը: Եվ այդ ի՞նչ իրավունքով է այն ինձ այսքան հարց ուղղում: Ո՞վ եմ ես նրա համար, ինչու՞ չի այն ինձ հանգիստ թողնում: Մի՞թե արժանի չեմ: Ես խեղդվում եմ, հասկանու՞մ եք: Խեղդվում եմ իմ զգացմունքներում, մտքերում, որոշումներում և անպատասխան մնացած հարցերում: Իսկ ելք չի երևում, որովհետև ամեն նոր թվացյալ ելք ծուղակ է ընդամենը, որ ավելի է քաշում ինձ մահվան ճահիճը: Երբեմն նախանձում եմ մահացողներին, ճիշտ պահին մահացողներին: Տեսնես մահվան մեջ ճշմարտություն կա՞: Տեսնես ես երբևէ ճիշտ ընտրություն կկատարե՞մ: Տեսնես ես երբևէ կհամարձակվե՞մ կատարել կյանքիս գլխավոր ընտրությունը…

Tags:

Share:

0 մեկնաբանություն