Ինձ վիճակված չէ զգալ իմ սիրո աշունը: Գուցե նրանից է, որ անցյալում աշունն այն կերպ էի ընկալում: Այս տարի առաջին անգամ աշունը պարզապես եղանակ է, և ես առաջին անգամ եմ նկատում, թե որքան

Ազատության համն այնքան մոռացված էր, որ գլուխս կորցրել եմ: Ուզում եմ ամեն ինչ միանգամից, առանց հապաղելու, առանց մտածելու: Ես, որ կապված էի զգացմունքներիս հիմարության երկաթներով, հանկարծակի խիզախեցի դուրս պրծնել ու խորը շունչ քաշել:

Դու այդպես էլ չես տեսնի ինձ այնպիսին, ինչպիսին խոստացել էինք իրար... Չես տեսնի, թե ինչպես եմ առավոտյան արթնանում ու վերմակը քաշում դեմքիս, որպեսզի թաքցնեմ պարկերն աչքերիս տակ... Չես տեսնի, թե ինչպես եմ ամաչելով

Ես քեզնով ապրող մի լուսավոր ջերմություն, դու ինձ կյանք տվող մի վառ արև: Ես քեզ սպասող մի բուռ սեր, դու ինձ ստեղծող մի մեծ երկինք: Ես քեզ նայող ու հիացող, քեզ համբուրող ու

Ուղիղ մեկ տարի առաջ այս օրը ծնվեց իմ բլոգը: Իմ սիրելի ու հարազատ բլոգը: Եթե չլիներ բլոգս, երևի երբեք էլ չբացահայտեի գրելու տաղանդս: Բլոգս ինձ մղեց անկեղծության, սիրո, նվիրվածության: Երբ ընթերցում եմ ամենաառաջին