Դու ինձ չէիր սիրում: Եվ ոչ էլ սիրահարված էիր: Դու բառեր չէիր գտնում նկարագրելու, թե ինչ է կատարվում ներսումդ իմ պատճառով:
Դու հարցնում էիր, թե ինչ եմ զգում ես: Եվ ես ասում էի, որ ես էլ քեզ չեմ սիրում: Եվ այդ ինչու՞ պիտի քեզ սիրեի, եթե չգիտեի, թե ով ես իրականում:
Ես քեզ սիրելու պատճառներ չունեի: Անգամ երբ քո մարմինը, պարզվեց, իմ մարմինը սիրելու համար էր ստեղծված: Անգամ երբ դու այն միակն էիր, ով գիտեր, թե ինչպես վարվել ինձ հետ, երբ ուրախ եմ կամ տխուր, թե ինչ բառեր ասել, երբ թվում էր, թե բառերից զզվել եմ: Անգամ երբ քո նամակներն այն էին, ինչ քնել չէին թողնում: Անգամ երբ երազում էի, որ այդ դու չթողնեիր, որ քնեմ: