Ներիր, Մարի, ծուլությանս համար: Ներիր, որ հիասթափեցնում եմ քեզ, հաճախ այնպես չեմ վարվում, ինչպես ցանկանում ես: Ներիր, Մարի, որ քեզ չեմ երջանկացնում: Սակայն մի՞թե չեմ փոխհատուցում ամենադժվար պահերին կողքիդ լինելով: Մի՞թե գիշերները չեմ

Բոլորի մեջ ես միայնակ եմ, ընդհանուրի հետ` աննկարագրելիորեն առանձին, անջատ: Այնքան մտքեր ունեմ, որոնք լսող են աղերսում, այնքան ջերմություն ունեմ, որ ընդունող են կանչում, այնքան համբույրներ ունեմ, որ այտեր են որոնում: Ես այնքան

Շնորհակալ եմ, որ այսպես հանկարծակի հայտնվեցիր իմ մտքում: Հենց մտքում. ես այնքան եմ սիրում քո ներկայությունն իմ մտքում: Գրողը տանի, գոնե քեզ մոտ տանի, տանի ու էլ չբերի… Ես սիրում եմ մտածել քո

Ես դեռ այնքան փոքր եմ, անմեղորեն անփորձ, ոչինչ չտեսած, սակայն շատ բան զգացած, չհասկացած, երբեմն հասկացած ու երազած, որ հասկացած չլինեմ: Ես դեռ ապրելու շատ ժամանակ ունեմ և անկեղծորեն ուրախանում եմ, քանի որ