Ինձ ո՞վ կների սեփական սխալներիս համար: Ինձ ո՞վ հետ կպահի նոր սխալներից, սպասված սխալներից, անխուսափելի, կարոտած, պատկերացրած, երազած սխալներից: Ի՞նչ անեմ, երբ ամեն ինչ անում եմ, որպեսզի հասնեմ սխալներիս: Ու՞ր գնամ, երբ ինչպիսի

Երկինքը լաց է լինում աշնանային անձրևով, երկինքը մի գիրկ սիրո կարիք ունի: Աչքերս անձրևամեջ փնտրում են մի քանի տասնյակ կիլոգրամ սիրո, Եվ այն, ինչ գտնում են, մի քանի գրամ հայացքներն ու մի քանի

Դառն է թախիծն այն ժամանակ, երբ ասելու էլ ոչինչ չի մնացել: Ապրում ես քո կյանքով, սովորական: Ու մի շատ կարևոր բան պակաս է, սակայն ի՞նչ` չգիտես… Այնքան ես հոգնեցնում քեզ օրվա ընթացքում, որպեսզի

Գրկեմ թախծոտ հույսերս ու միայնանամ առժամանակ… Գրկեմ ջերմոտ հուշերս ու ինքնակեղեքեմ վերքոտ սիրտս… Գրկեմ արցունք դարձած երազանքներս ու փայփայեմ, շոյեմ, համբուրեմ, կյանքի կոչեմ, կյանք փնտրեմ… Գրկեմ ապրել ուզող սիրտս ու այն կրկին սիրող

Տեսնես այնտեղ` երկնքում, ամպերը ի՞նչ են խոսում: Եվ ինչու՞ են հանկարծակի նրանք վարդագունում, գեղեցկանում, գերում ինձ ու ցույց տալիս, թե որքան ներքևում եմ ես գտնվում: Ես ուզում եմ մոտենալ նրանց, փարվել բամբակե փափկությանն

Վերջիվերջո ամենքս էլ միայնակ ենք մահանում: Մի ամբողջ կյանք պայքարում ենք չգիտենք էլ ինչի համար, հորինում ենք օրենքներ, գծում սահմաններ և տանջվում, երբ ինչ-որ մեկը չի նկատում մեր սահմանն ու անցնում է այն:

Ես հիշում եմ քեզ որպես մի սուտ երազ, երկարատև, տանջալի, սառը երազ, բայց և հիշում եմ ինձ` միամիտ, երջանիկ, անկեղծորեն սպասող ու հուսացող: Ես հիշում եմ իմ երազները, երազանքները, հույսերը, աղոթքները, ես հիշում