Իմ աշխարհը եկավ բարևելու քո աշխարհին ու խնդրելու, որ ներս թողնես ու ընդունես: Իմ աշխարհում արևն է պակասում: -Բարև: Այնտեղ, որտեղ տարբեր երկինքներ հանդիպում են` գիտակցելու, թե որքան շատ են անձրևել, արևն է

-Ո՞նց ես: -Նորմալ, լավ, դու՞ ոնց ես, Մարի: -Լավ… Զանգել էի, որ ուղղակի ձայնդ լսեմ: Կարոտել էի: -Ինչու՞ չեմ հավատում: Որտե՞ղ ես: -Դրսում: Տնից դուրս եմ եկել… -Նստիր մեքենա ու զանգիր ինձ: -Լավ…

Տարիները պայմանագիր են կնքել միմյանց հետ, որ ժամանակի հետ ինձ ցույց են տալու կյանքի ավելի ու ավելի վատ կողմերը: Երբ անմեղորեն փոքր էի, աշխարհն այնքան լուսավոր էր, պայծառ, գունավոր, իսկ հիմա հասկանում եմ,

Կարոտել եմ մեզ: Դու գիտես, որ ամենից շատ կուզեի, որ երջանիկ լինեինք, բայց իմ բայցերը շատ են: Թվում է` ի՞նչն է մեզ խանգարում, չէ՞: Ես եմ խանգարում: Դու` բոլորի մեջ առաջինն ու սիրելին,

-Հավատու՞մ ես: -Ես սովորել եմ հավատալ շատ բանի, բայց սրան հավատալ չեմ կարողանում: Այնքան հեռու ես, որ հավատս էլ ձգվել է, ճմռթվել, գժվել, խեղճացել:  -Հավատու՞մ ես: -Հավատում եմ քեզ, ինձ, մեր սիրուն, մեր