Ես և դու, մի հսկա տիեզերք, մի կյանք ժամանակ ու մի հատիկ սեր: Կաթ-կաթ, սերն է կաթում տողերիցս, հոսում քեզաշատ բառերովս, հասնում քեզատենչ վերջակետներին ու փնտրում, փնտրում ինձ, բայց չի գտնում. իմ սիրո

Կարոտների թևերով կսավառնեմ, կգամ քեզ մոտ, որ ասեմ` առանց քեզ շնչել չեմ ուզում: Քայլել չեմ ուզում, թե ձեռքս չես բռնելու, ժպտալ չեմ ուզում, թե դու չես պատճառ լինելու: Ապրել չեմ ուզում, թե քեզ

Իմ արևամոլ էության դատարկ դարակները բացականչում էին. «Արևի մուրաբաները վերջանում են, արևի մուրաբաները վերջանում են»: Իսկ ես հուսահատ նայում էի ներսս ու շշնջում. «Իսկ ի՞նչ կարող եմ ես անել: Լռե´ք, լալկվե´ք, ինձ հանգիստ

-Դու հրաշքներին հավատու՞մ ես: -Ես հավատում եմ, որ երբ ինչ-որ բան շատ ես ցանկանում, այն իրականանում է:  -Իսկ ի՞նչ է հրաշքը: -Հրաշքն այն է, ինչ մենք զգում ենք: Պարզունակություն է, չէ՞: Երջանկությունը պարզության