Ես սիրում եմ քեզ, իսկ դու սիրում ես քեզ: Այդ  պատճառով էլ մեզ մոտ ոչինչ չի ստացվի: Ես սիրում եմ  քեզ, իսկ դու սիրում ես, երբ սիրում են քեզ: Կամ էլ  գուցե սիրում ես, բայց ոչ ինձ: Քո սիրելը տարբեր է, և  ես դա չեմ հասկանում: Դու չգիտես մինչև շնչի կանգը  սիրել, մոռանալ, որ ապրելու համար շնչել է պետք, բայց  ո՞ւմ է պետք այդ ապրելը, եթե պետք է ամեն օր ու ժամ  հիշել, որ քեզ համար շունչ չեն կանգնեցնում, ուր մնաց  շնչեն: Դու սիրում ես տարբեր, իսկ ինձ պետք է սիրվել  այնպես, ինչպես ես եմ սիրում. մինչև ոսկորների ջարդ:  Դու երևի չգիտես ինչպես է մաշկն այրվում սեփական  անպետքությունից: Իսկ ես լավ գիտեմ, որ  երջանկություն է մաշկդ մեկի կիսելը: Այդ ժամանակ է  շունչը կանգ առնում, իսկ հետո այնպես աշխատում, որ  հասցնի զգալ ամենը: Ագահաբար, անկշտաբար: Հա,  անկուշտ լինելն այս դեպքում երանություն է, բայց դու  երևի կշտացել ես: Ես՝ չէ: Ես չեմ կշտացել քեզնից, քո՝ իմ  հորինած գեղեցկությունից, քո՝ իմ ստեղծած  քաղցրությունից, քո՝ իմ սուտ սիրուց: Ես սիրում եմ քեզ: Այնպես,ինչպես նախկինում սիրել եմ մյուսներին: Մի քիչ ավել, մի քիչ պակաս, մի քիչ ուրիշ, բայց դա հիմա կարևոր չի: Ես կրկին սիրում եմ, ու դրա պատճառը դու ես: Ինձ ասեցին՝ էլ չես սիրի, բայց ես սիրում եմ, և այդտեղ քո մեղավորություն է: Ես սիրում եմ քո մեղքը, և սիրում եմ այն մեղքը, որ միասին ենք գործում: Ափսոս, որ քո մոտ դա միայն մեղք է, իսկ ինձ մոտ՝ միայն սեր...

Ինձ ներիր թուլությունս. ես շատ ուժեղ եմ: Ինձ ներիր իմ նախկին սերերը. դրանք շատ են: Մեզ ներիր մեր չեղածը. մենք շատ փոքր ենք: 

Ինձ ներիր, որպեսզի ես էլ ինձ ներեմ: Ինձ մի կանչիր, որ խլանամ, որ չլսեմ սրտիս լացը, որ մի քիչ խենթանամ, հետո վերադառնամ ինքս ինձ մոտ: Ինձ ինձնից մի տար. ես սովորել եմ ինձ: Ես սովորեցրել եմ ինձ սովորել ինքս ինձ: Ապրել իմ սատանաների հետ, պար բռնել նրանց հետ, ծիծաղել ինքս ինձ վրա, ու վերջում փլվել հրեշտակների դիերի վրա: Ես հրեշտակների սպանող եմ, նրանց թևերը հատիկ-հատիկ պոկողը, դրանից հրճվողն ու սարսափողը: Ես սարսափում եմ իմ սատանաներից, բայց չեմ կարողանում ապրել առանց նրանց. ես սովորել եմ նրանց ներկայությանը: Իսկ դու` չէ: Ու պետք էլ չի… Փրկիր քեզ, փախիր, հետ մի նայիր. ես կկործանեմ քեզ: Դու իմ հրեշտակներից ես: Ես կփլվեմ քո վրա: 

Ինձ ներիր գոյությունս. ես չեմ ուզում լինել: Ինձ ներիր իմ ներկա վախերը. դրանք շատ են: Մեզ ներիր մեր չկայացած սերը. մենք շատ հիմար ենք:

Ես հասկացել եմ մի պարզ բան. մեր խնդիրները գալիս են նրանից, որ մենք մյուսներին մեզնով ենք չափում, և ակնկալում ենք լինել այնպիսին, ինչպիսին մենք ենք: Բայց ախր դա հնարավոր չի, չէ՞: Մյուսներից մենք սպասում ենք ապրել ու մտածել այնպես, ինչպես մենք ենք ապրում ու մտածում, տարբեր իրավիճակներում վարվել այնպես, ինչպես մենք կվարվեինք: Բայց բարեբախտաբար դա հնարավոր չի: Եթե լիներ այդպես, չէր լինի բարին ու չարը, ամենամութ պահերին լույսը չէր բացվի. լույս ընդհանրապես չէր լինի: Պետք չի մարդկանցից ակնկալել այն, ինչ իրենք ունակ չեն անել: Չեն կարող բոլորը լավը լինել: Հա, պարզունակ բան եմ ասում, բայց աշխարհն իրոք բաժանվում է լավի ու վատի, ճշտի ու սխալի, ու կան համամարդկային օրենքներ, որոնք նույնն են բոլորի համար, և կան նրանք, ովքեր խախտում են դրանք: Եվ մենք չենք կարող սպասել, որ նրանք, ովքեր խախտում են օրենքները, կփոխվեն: Նրանք կան, որպեսզի համատարած լույսի մեջ տարածեն իրենց մութն ու սխալը, որպեսզի լույսն ավելի վառ լինի, իսկ ճիշտն ավելի գեղեցիկ նայվի: Եվ եթե դու քո մեջ լույս ես տեսնում, ամուր պահիր այն: Մի թող, որ մութը խլի քեզնից քո լույսը: Ու հիշիր, որ միշտ էլ ավելի հեշտ է սպիտակը սև սարքել, քան հակառակը: Մտածիր դրա մասին…

Ես սարսափելիորեն հոգնել եմ ‹‹ինձնից››: Հոգնել եմ քննարկվող լինելուց ինչ էլ անեմ, ինչ էլ խոսեմ, ինչ էլ մտածեմ: Հոգնել եմ ձեր բերանի ծամոնը լինելուց. դեն նետեք ինձ, խնդրում եմ: Ես զզվել եմ ամենքի կողմից ճանաչված ու չսիրված լինելուց, զզվել եմ տարբերվող լինելուց. ուզում եմ լինել ձեր նման: Երևի: Ավելի լավ է լինել միջակություն, քան բոլորի կողմից ատելի մեկը, ում ամեն գրած տառն ու բառը դառնում է հանրային քննարկման առարկա: Մի՞թե չեմ հոգնեցրել ձեզ այն դեպքում, երբ ինքս ինձնից արդեն զզվել եմ: Դեռ ինչքա՞ն պիտի մտածեք իմ մասին, ինչքա՞ն պիտի քննարկեք, որ թողնեք հանգիստ ապրեմ: Շունչ քաշեմ ու ամեն օր չարթնանամ այն մտքով, թե էլ ինչ զզվելի բաներ եմ կարդալու իմ մասին: Ինչո՞ւ չեք թողնում ապրեմ: Տարիներ շարունակ փորձում եք կոտրել ինձ, շատ եք կոտրել, հերիք է: Ու ցավն այն է, որ ձեզանից և ոչ մեկն ինձ չի ճանաչում: Ոչ մեկի հետ սեղան չեմ նստել ու մի բաժակ սուրճի շուրջ կյանքից չեմ խոսել: Ոչ մեկին նեղն ընկած ժամանակ կողքիս կամ գոնե շուրջս չեմ տեսել, որ ձեռքս կբռնի ու կասի` չդնես: Ոչ մեկ երբևէ չի տեսել, թե ինչպես եմ ամեն օր խելացնոր մտքեր ծնում, որ օգնում են արթնանալ ու շարունակել շնչել: Ոչ մեկի հեռախոսի համարը չունեմ, որ զանգեմ ու հարցնեմ` ինչո՞ւ: Ինչո՞ւ ես ինձ ատում, ի՞նչ եմ քեզ արել, ե՞րբ եմ քեզ այնքան նեղացրել, որ սիրտդ այսքան չարացել է իմ հանդեպ: Նեղացած մարդն է փորձում ցավեցնել, իսկ ես ձեզնից և ոչ մեկին միտումնավոր չեմ նեղացրել: Մի՞թե էությունս այնքան է ձեզ լարում, որ իմ գոյությունից եք նեղանում: Հանկարծ չմտածեք, թե փորձում եմ ձեր խիղճը շարժել. դուք դրանից չունեք: Եթե ունենայիք, կմտածեիք, որ ես էլ ինչ-որ մեկի լույսն եմ, որ դուք այսքան տարի փորձում եք մարել: Ես էլ ինչ-որ մեկին եմ լույս տալիս, և եթե ես չլինեմ, դուք չէ, որ կփոխարինեք ինձ: Ինչո՞ւ եք ուզում նրան զրկել լույսից, ինչպե՞ս եք հետո ապրելու: Չնայած հա, խիղճը… Դուք դրանից չունեք:

Երբ գտա քեզ, հասկացա` կորցնելու եմ ինձ: Այնպես եմ կորցնելու, որ հետ գալ չեմ ուզելու: Պարզվեց սիրտս չէր մահացել. խորը քուն էր մտել: Բայց թե ինչու հենց դու պիտի այն արթնացնեիր, չգիտեմ: Այդ ի՞նչ դաժան կատակ է: Քի՞չ էի մահանալ ուզել, քի՞չ էի կոտրվել, բավարար չէ՞ր: Պարզվեց` լավ էր սիրտս մահացած լիներ: ⁣

Երբ տեսա քեզ, չհասկացա` մի՞թե հանդիպել ենք: Դու այնքան հարազատացար առաջին վայրկյանից, թվաց` գիտեմ քեզ երկար-երկար, ուղղակի դու հեռու էիր, կամ ես` կույր: Երնեկ կույր լինեի: Ու չտեսնեի քեզ երբեք: ⁣

Ես երդվել էի այլևս երբեք չասել այդ խոսքերը. դրանք երբեք ոչ մի լավ բանի չեն հանգեցրել: Բայց դրժեցի երդումս, որովհետև երբ սիրեցի քեզ, մոռացա ամեն երդում ու խոստում: Դեմ գնացի ամեն օրենքի, կոտրվեցի քո գրկում, փշրվեցի ու դեռ երկար կփշրվեմ: ⁣

Թեև սա սեր չէ. երբ սիրում են, նրա երջանկությունն են ուզում: Իսկ ես քեզ եմ ուզում: Իմ կողքին, ամեն օր, անդադար, անընդհատ: Մաշկդ եմ ուզում: Ձայնդ եմ ուզում: Ձեռքերդ ու մատներդ եմ ուզում: Ուզում եմ սպանես ինձ, ոչնչացնես, գոնե մինչև վերջ: Ես եսասիրաբար կառչել եմ քեզնից, ես ոչնչացնում եմ ինձ` փորձելով քաշել ամեն մասնիկդ, զգալ ամեն շունչդ ու մահանալ քո գրկում: Ես խենթանում եմ քեզ համար, ես կորցրել եմ ինձ, ես մահանում եմ: Ու չեմ կարողանում կանգ առնել. անհնար է: Քեզ եմ ուզում: Ցավում է: Բայց առանց քեզ ավելի է ցավում: ⁣

Ես մտածում էի` մեծացել եմ, չի լինի գրչիս արժանի էլ ոչ ոք, բայց արի ու տես, դու ինձ ստիպել ես մոռանալ նախկինում ապրածս բոլոր ցավերը, թեև գիտեմ, որ այս անգամ ամեն ինչ շատ վատ է լինելու: Ես մահանալու եմ. ինձ դու ես սպանելու: Եվ շարունակելու ես ապրել այդ մտքով:⁣

Ասում եմ, չէ՞, ես չեմ սիրում քեզ. եսասեր եմ: Այլապես դու անգամ չէիր էլ կարդա սա: Ներիր:

Երբ արտասվեցի քո գրկում, քեզ թվաց քեզ համար եմ արտասվում: Չէ, սիրելիս, ես արտասվում էի ինձ համար: Այն բանի համար, որ ամեն ինչ այսպես ստացվեց: Ես այսպես չէի պատկերացնում: Ոչ թե քեզ հետ, այլ ինձ հետ: Ինձ հետ աշխարհի ամեն բանը կատարվեց, որին, չգիտեմ էլ, ինքս գնացի, թե արժանի էի: Ես արտասվում էի, արցունքներն այրում էին աչքերս, ու ես չէի հասկանում` ո՞ր մեղքիս համար պիտի ստացվեր այնպես, որ հազարավոր գրկերից հենց քո գրկում պիտի արթնանայի տարիների քնից, գիտակցեի, թե ինչ եմ անում: Մարդիկ մարդ են սպանում, մարդիկ կյանք են դադար տալիս, մարդիկ մարդ չեն դառնում, բայց պատժվում եմ ես: Իսկ ես ընդամենը սեր էի ուզում. պարզ ու մաքուր, ինչպես ես էի, միլլիոն տարի առաջ: Բոլորը ստացան իրենց բաժին սերը, միայն ես բաժին դառա անսեր մարդկանց: Բոլորը քնեցին ու զարթնեցին սիրած մարդկանց հետ, միայն ես զարթնեցի քնած սերերից: Բոլորը սպասեցին ու հասան, միայն ես հասա ու չսպասեցի: Չգտա, չտեսա, չզգացի այն, ինչ երազում էի: Սովորեցի չերազել, չզգալ, չտեսնել: Սովորեցի չապրել: Ու հայտնվեցիր դու: Փչացրիր ամենը, տարիների քունս մի վայրկյանում վայրկյան սարքեցիր, հատիկ հատիկ ջարդեցիր երկաթ դարձած ոսկորներս, հազարներ տեսած մաշկս քեզ կարոտ դարձրիր, խելացի մտքեր ասող ինձ մի բուռ հիմարություն սարքեցիր, ու հասկացա` ամեն ինչ նորից պիտի սկսեմ: Չեմ ուզում, չեմ կարող, ախր ամեն ինչ իմ ձեռքերում էր, իսկ հիմա ես եմ քո ձեռքերում, ու ամեն ինչ սարսափելի է: Քո հիանալի ձեռքերում ես խեղդվում եմ, քո ուժեղ հայացքներում ես կորում եմ, քո կատարյալ ուժի ներքո ես գիտակցում եմ սեփական ոչնչությունս, անկարողությունս, անիմաստությունս: Դու եկար ցույց տալու, որ ամենը, ինչ արժեքավոր եմ համարել, զրոյի է հավասար, եթե կողքիս երբեք չի լինելու քո նմանը: Դու ցույց տվեցիր, որ իմ նմանների կողքին երբեք չեն լինելու քո նմանները: Ոչ թե որովհետև դու լավն ես, իսկ ես` վատը, այլ որովհետև արժեքներն են տարբեր. իմ նմանները արժեք ունեն միայն քո նմանների համար, երբ պետք է, անհրաժեշտ է, կարիքը կա: Իսկ ժամանակ հետո այլևս չկա: Կարգն է այդպիսին: Ու ոչ իմ նմանները, ոչ էլ քո նմանները դեմ չեն գնա ընդունված կարգին: Այդպիսին է կարգը:

Դու ինձ տեսար մերկ, բայց հոգիս այդպես էլ չմերկացրիր: Տեսար ժպիտներս, բայց չտեսար կամ էլ չցանկացար տեսնել կեղծությունը ծիծաղներիս: Տեսար խենթությունս, բայց չուզեցիր խենթանամ քեզ հետ: Տեսար արցունքներս, բայց չհասկացար, որ դրանց պատճառն ես: Կեղծությունդ է պատճառը, քո խաղերը, հաշվարկները, միամիտ փորձերը: Ախր սիրելիս, ես քո նման այնքանների եմ տեսել, չեմ կարող հաշվել: Ախր սիրելիս, ինչո՞ւ այսքան էժան եղար. ես քեզ ավելին էի գնահատել: Մանրը վերադարձնե՞մ: Դու ինձ մերկացրիր, փորձեցիր սեր դնես, կիրք ստանաս, բայց ի՞նչ եղավ: Քեզ դո՞ւր եկավ խղճահարությունս: Ինձ` ոչ: Ամենից քիչ ես կուզեի խղճալ քեզ, ախր իմ շունչը մի քանի միլիվայրկյանով կանգ առավ քեզ համար: Իսկ հիմա ես անգամ կես միլիկյանք չեմ ուզի լինես կողքիս: Քո նման միլիմարդկանց ես այնքան եմ տեսել: Իսկ ես կարծեցի` ուրիշ ես…

Ինձ ոչ ոք չասաց, որ այսպես է: Ոչ ոք չբռնեց ձեռքս, չկանգնեցրեց, ոչ գլուխս պահեց ու բացականչեց, ոչ էլ շշնջաց, չզգուշացրեց, չպատմեց, որ որքան բարձրանում ես, այնքան ներքև ես իջնում: Որքան ձգտում ես ավելիին, այնքան կորցնում ես ամենաթանկը: Որքան քեզ թվում է, թե դեռ շատ կա, այնքան վերջը մոտենում է: Իսկ ի՞նչ է վերջից հետո: Վերջից հետո հիմա է… 

Ժամանակի հետ երկաթ ես դառնում, կարծր-կարծր, ուժեղ-ուժեղ: Ժամանակի հետ էլ չես լինում ժամանակի փափկասունը: Անհնար է լինում քեզ կոտրելը. դու չես փշրվում: Դու արդեն իսկ փշուր ես. ամենափոքր, ամենազոր: 

Ինձ չասացին, որ ժամանակի հետ քնելիս չես արտասվում. ուժ չկա: Ժամանակի հետ բոլոր արցունքները չորանում են, իսկ նորերի համար էլ տեղ չկա: Ոչ էլ ժամանակ: Ոչ էլ իմաստ: 

Ժամանակի հետ մոռացվում է ամեն ինչ. սեր, կիրք, ատելություն, կարոտ, կարոտի ատելություն, սիրո կիրք, կարոտի սեր, ատելության կիրք: Ժամանակի հետ մնում է միայն կորուսյալ ժամանակի ավազելիությունը: Կարծես մատներդ էլ ամուր փակել էիր, բռունցքվել էիր ամբողջությամբ, բայց ժամանակն անողոքաբար քեզ մեծացրեց, երկաթ դարձրեց, սրբեց արցունքներդ ու ծնկի բերեց: 

Դու ինքդ մի ավազ դարձար, մի չնչին փշուր, ու սարսափեցիր սեփական անտարբերությունից: Ոչինչ, գրողի տարած ոչինչ քեզ այլևս չի զարմացնի. դու տեսար ամեն ինչ, իսկ ինչ էլ չտեսար ինքդ, կողքիններդ տեսան: Եվ ի՞նչ է ստացվում: Որ զուր էր ամենը. ամենի վերջն էլ նույնն է. հիման… 

Այն հիման, որ մեզ դարձրեց այն, ինչ կանք: Ինչ չէինք երազում, ընդհանրապես չէինք պլանավորում, երազներում ու երազանքներում չէինք տեսնում: Հա, ժամանակը, այդ տականք հրեշը, որ մեզ տվեց հանգստություն, դաժանություն ու մոխրագույն հայացքներ, մեզնից խլեց մեր խենթությունը, մեզ գույներ ու երանգներ տվող համարձակությունը, սիրելու պատրաստակամությունը: Ժամանակը մեզ սովորեցրեց նախ և առաջ սիրել ինքներս մեզ և ժայռերից նետվելուց առաջ մտածել. արդյո՞ք մեր հետևից կցատկեն: Չեն ցատկի: Չենք ցատկի: Եվ փառք աստծո: 

Ժամանակը… Այդ սիրելի ժամանակը… Մեզ գրկեց, շշնջաց մեր ականջին, ցույց տվեց, որ վերջը դեռ շատ հեռու է… Վերջը հետո է, հիմայից հետո, իսկ հիման մենք ենք: 

Երկաթյա, ամուր-ամուր, կարծր-կարծր: 

Չի վերջանում քո հանդեպը: Քո համարը, քո մասինը:

Չի խաղաղվում, չի մոռացվում, չի հնանում: 

Չես վերանում, չես մոռանում, չես հեռանում: Չեմ հանդարտվում: 

Չեմ կարոտում, չեմ էլ հիշում: Ո՞ւմ եմ խաբում: 

«Մեկին գտի, սիրահարվի: Ինձ ազատի:

Դու ուզո՞ւմ ես:

Չէ:

Ես էլ:

Խաղ:

Սեր:

Հա:

Կարոտ:

Հա»:

Չեմ հասկանում, չեմ ազատվում, չեմ էլ ուզում: 

Ես չեմ փոխվում, նույնն եմ մնում:

Դու չես զզվում ու չես հոգնում: 

Ես ամեն կերպ փորձեցի քեզ սիրել: Եղա այնքան մոտիկ, որ հաշվեցի, թե րոպեում քանի զարկ է խփում սիրտդ և քանի կաթիլ արյուն հոսում երակներովդ: Եղա և այնքան հեռու, որ չիմացա անգամ` գուցե սիրտդ մի օր կա՞նգ առավ: Ես փորձեցի դառնալ միտքդ, հոսել դանդաղ-դանդաղ, հասնել հոգուդ, դիպչել սրտիդ: Լինել քեզ պես, քեզ հավասար և մոռանալ, թե քանի աշխարհներ են մեզ բաժանում: Ես փակեցի դուռ ու լուսամուտ, պարիսպներ դրեցի և փորձեցի հավատալ, որ կարող եմ դեռ լինել քեզնոտ ու քեզանով: Բայց չստացվեց: Եվ չուզեցի: Բարդ էր այնքան: Բարդ էի սարքել, փակելու փոխարեն պիտ բացեի, պարիսպվելու փոխարեն` մոռանայի ամեն արգելք ու խոչընդոտ: Եվ հեռացա այնքան, որ չիմացա անգամ` գուցե արյունդ երակներում սառչե՞ց: 

Բայց չմոռացա: Եվ չմոռացար: Չստացվեց ինչպես առաջ հպարտորեն դառնալ մենակ: Ստացվեց միայն նախկինի պես լավ ձևանալ ու համոզել, որ ոչ մի քամի ու ոչ մի հողմ ինձ չի ստիպի ծնկի իջնել միայնության ու կարոտի դեմ: 

Անցան օրեր ու ամիսներ: Անցավ կլոր ուղիղ տարի: Մի քիչ ավել: Եվ կրկին դու, ու կրկին մենք: Միշտ նույն խաղի ու պտույտի մեջ: Շատ բան փոխված, մի քանի բան նույնը եղած: Անփոփոխ միայն բառերն ու կարոտները մնացած: Եվ չհոգնած ու չզզված, չփոշմանած ու չերկմտած, որ գուցե չէ, այս անգամ էլ չէ, ինչպես որ միշտ` չէ ու էլի չէ: 

Ի՞նչ է եղել որ: Չէ՞ որ գիտենք, որ թեկուզ և այս անգամ էլ չէ, ոչ էլ մյուս ու հաջորդ անգամ, պարտադիր չէ լինել այնպես, ինչպես պետք է: 

Շփվել, ուղղակի, ահագին: