Ես հորինել եմ քեզ և հորինել եմ ինձ: Ես հորինել եմ մեզ՝ քեզ դարձնելով ինձ համար, ինձ ճկելով հանուն քեզ: Ես մոռացել եմ ինձ և մոռացել եմ քեզ. չկաս: Ես սիրել եմ ինձ,

 Ես սիրում եմ քեզ, իսկ դու սիրում ես քեզ: Այդ  պատճառով էլ մեզ մոտ ոչինչ չի ստացվի: Ես սիրում եմ  քեզ, իսկ դու սիրում ես, երբ սիրում են քեզ: Կամ էլ  գուցե սիրում

Ինձ ներիր թուլությունս. ես շատ ուժեղ եմ: Ինձ ներիր իմ նախկին սերերը. դրանք շատ են: Մեզ ներիր մեր չեղածը. մենք շատ փոքր ենք:  Ինձ ներիր, որպեսզի ես էլ ինձ ներեմ: Ինձ մի կանչիր,

Ես հասկացել եմ մի պարզ բան. մեր խնդիրները գալիս են նրանից, որ մենք մյուսներին մեզնով ենք չափում, և ակնկալում ենք լինել այնպիսին, ինչպիսին մենք ենք: Բայց ախր դա հնարավոր չի, չէ՞: Մյուսներից մենք

Ես սարսափելիորեն հոգնել եմ ‹‹ինձնից››: Հոգնել եմ քննարկվող լինելուց ինչ էլ անեմ, ինչ էլ խոսեմ, ինչ էլ մտածեմ: Հոգնել եմ ձեր բերանի ծամոնը լինելուց. դեն նետեք ինձ, խնդրում եմ: Ես զզվել եմ ամենքի

Երբ գտա քեզ, հասկացա` կորցնելու եմ ինձ: Այնպես եմ կորցնելու, որ հետ գալ չեմ ուզելու: Պարզվեց սիրտս չէր մահացել. խորը քուն էր մտել: Բայց թե ինչու հենց դու պիտի այն արթնացնեիր, չգիտեմ: Այդ

Երբ արտասվեցի քո գրկում, քեզ թվաց քեզ համար եմ արտասվում: Չէ, սիրելիս, ես արտասվում էի ինձ համար: Այն բանի համար, որ ամեն ինչ այսպես ստացվեց: Ես այսպես չէի պատկերացնում: Ոչ թե քեզ հետ,

Դու ինձ տեսար մերկ, բայց հոգիս այդպես էլ չմերկացրիր: Տեսար ժպիտներս, բայց չտեսար կամ էլ չցանկացար տեսնել կեղծությունը ծիծաղներիս: Տեսար խենթությունս, բայց չուզեցիր խենթանամ քեզ հետ: Տեսար արցունքներս, բայց չհասկացար, որ դրանց պատճառն

Ինձ ոչ ոք չասաց, որ այսպես է: Ոչ ոք չբռնեց ձեռքս, չկանգնեցրեց, ոչ գլուխս պահեց ու բացականչեց, ոչ էլ շշնջաց, չզգուշացրեց, չպատմեց, որ որքան բարձրանում ես, այնքան ներքև ես իջնում: Որքան ձգտում ես

Չի վերջանում քո հանդեպը: Քո համարը, քո մասինը: Չի խաղաղվում, չի մոռացվում, չի հնանում:  Չես վերանում, չես մոռանում, չես հեռանում: Չեմ հանդարտվում:  Չեմ կարոտում, չեմ էլ հիշում: Ո՞ւմ եմ խաբում:  «Մեկին գտի, սիրահարվի: