Լուռ մթություն [մութ լռություն]
Մթության
մեջ
սիրտս
լուռ
աշխատում
է:
Մթության
մեջ
է
սիրտս
լռում:
Երբ
պառկում
եմ
սառը
անկողնում,
ծածկվում
վերմակով,
մինչև
վերջ
ծածկվում,
փակվում,
կողպում
անկողնուս
դուռը,
գրկում
եմ
բարձս,
շնչում
նրա
մեջ,
բացում
եմ
աչքերս,
ոչինչ
չեմ
տեսնում:
Փակում
եմ
աչքերս:
Մի
քանի
րոպե
այսպես
պառկում
եմ,
և
երբ
մարմինս
հանդարտվում
է,
սիրտս
դադարում
է
ուժեղ
հարվածել:
Մարմինս
հարմարվում
է
լուռ
մթությանը:
Վերմակով
փակված
տարածության
մեջ
օդը
դադարում
է
հերիքել:
Եթե
նա
կողքիս
լիներ,
ուղիղ
կես
ժամանակով
շուտ
օդի
կարիք
կլիներ:
Զգում
եմ,
որ
անիմաստ
մտքեր
են
գալիս,
այնպես
եմ
ցանկանում
լռեցնել
նրանց,
բայց
նրանք
անողոքաբար
հարվածում
են
ուղեղիս,
որ
քուն
է
պահանջում:
Եթե
նա
կողքիս
լիներ,
վերմակի
տակ
թաքնվելու
կարիք
չէր
լինի.
պարզապես
գլուխս
կդնեի
կրծքին,
ու
մեր
սրտերը
կգրկեին
իրար:
Անելանիությունը
սպանում
է
ինձ,
այն
ինձ
իսկապես
սպանում
է:
Արդեն մի քանի ամիս է` վախենում եմ քնել: Ատում եմ գիշերը: Գիշերն է, որ զգում եմ, թե որքան միայնակ եմ: Օրվա ընթացքում կողքիս են բազմապիսի մարդիկ, նրանք շարժվում են, խոսում են, ժպտում են, ծիծաղում են, զայրանում են, արտասվում են: Ես էլ: Ես էլ եմ նրանց նման: Բայց գիշերն է, որ ամեն օր հուշում է, որ ամբողջ էությամբ միայնակ եմ: Չգիտեմ, գուցե մյուսներն էլ են այդպես: Ինձ պես մյուսները: Այնքան շատ են միայնակ մարդիկ: Միայնակ մարդկանց բոլորի աչքերը նույն բանն են բացականչում. «Ես միայնակ եմ»: Ոմանց աչքերը, ինչպես օրինակ իմը, դա շշնջում են, որովհետև հոգնել են գոռալուց: Երբեք չեմ սիրել «գոռալ» բառը: Բառը չսիրելու աստիճան չեմ սիրում նաև բարձր ձայնը: Մարդիկ չեն հասկանում, որ ցածր ձայնը բարձրից բարձր է: Միայնակ բարձրությունը: Կամ էլ բարձր
միայնությունը:
Ես
իջել
եմ
մենության
բարձրությունից
և
բարձրաձայն
շշնջացել
եմ,
որ
միայնակ
եմ:
Նա
ինձ
լսել
է:
Նա
էլ
է
միայնակ:
Բայց
նա
կողքիս
չէ:
Ամեն
գիշեր
նրա
բացակայությունը
սառեցնում
է
առանց
այդ
էլ
սառը
անկողինս,
ամեն
գիշեր
նրա`
կողքիս
չլինելը
ստիպում
է
ատել
մութ
լռությունը:
Կամ
էլ
լուռ
մթությունը:
Անելանելիության
զգացումը
ստիպում
է
ուժասպառ
լինել.
միշտ
չես
ճչա:
Սենյակում
ոչ
մի
կենդանի
շունչ
չկա
սրտիցս
բացի:
Ականջներիս
մեջ
խշշոց
է:
Արդեն
վստահ
չեմ,
որ
սենյակում
լռություն
է:
Գուցե
ես
չեմ
պարզապես
լսում:
Գոնե
թկթկացող
ժամացույց
լիներ,
ինչպես
ֆիլմերում,
որ
հուշեր
լռության
մասին:
Կրկին
փորձում
եմ
քնել:
Քնում
եմ,
իհարկե,
բայց
դատարկության
և
այդ
դատարկությունը
լցնելու
անհույս
զգացումով:
Եվ այսպես արդեն մի քանի ամիս: Օրվա ընթացքում ապրում եմ ինչպես բոլոր սովորական մարդիկ: Երեկոյան արդեն վախենում եմ: Զգում եմ, որ ստիպված եմ լինելու նորից մրսել և զգալ նրա կարիքը:
Գիտեմ, որ չեմ հասկացվում: Գիտեմ, որ բոլորի համար հորինված կերպարից այն կողմ այդ բոլորից և ոչ մեկը չի ցանկանում բացահայտել իրական ինձ: Բոլորին ձեռք է տալիս այն կերպարը, որ իմն է: Բոլորը համակերպվել են, ընդունել, շատերն էլ չընդունել: Բայց ոչ ոք չի ցանկացել, իրոք չի ցանկացել ճանաչել ԻՆՁ: Եվ ոչ իմ հորինածը, թեկուզ և հաջող հորինածը:
…այդպես էլ ապրելու է Մարին, հորինված ու չբացահայտված, փնտրած և չգտած…
Tags:
N?
3 մեկնաբանություն
Xoskern avelord en....
ReplyDelete:))))
ReplyDelete@ndamen@ tuyl tur vor mardik chanachen qez)u kcrvi lur mtutyun@... mut lrutyun@...
ReplyDelete