Իմ թյուրիմացաբար միջանկյալ, բայց փաստորեն առաջին սեր

Ես սովորել եմ ապրել առանց քեզ: Այդպես գուցե ավելի լավ է: Մի բուռ ջերմ հիշողություններ ունեմ քեզնից: Որ հիշելիս աչքերիս առաջ մեր ժամանակն է հայտնվում` իր ցուրտ ձմեռով ու այդպես էլ չջերմացած գարունով: Ես երևի ժամանակին սխալվել եմ` առաջին ու վերջին սերեր որոշելով: Առաջին սերը, երևի, այն է, որ հիշում ես: Ես հիշում եմ քեզ, թեև դու հայտնվեցիր միջանկյալ, բայց մնացիր հավերժ: Ես հիշում եմ մեր ապրած ամեն մի օրն, ու սիրտս կտոր-կտոր է լինում: Ես երջանիկ էի, թեև մենք մեղսավոր էինք ու կատարյալ չէինք: Ես վստահ չեմ, որ դու նույնն ես զգացել կամ զգում, բայց դա ինձ, անկեղծ ասած, չի էլ հետաքրքրում: Դու եղար, եղար խենթաբար, կարմիր արեցիր քեզ հետ ապրած ամեն օրս, ու ես հրաժարվեցի քեզնից, որովհետև այդ ժամանակ այն, ինչին ձգտում էի, սպիտակն էր: Կամ գոնե սևը: Բայց ոչ կարմիրը: Ոչ այն կարմիրը, որ կար, երբ տեսնում էի քեզ ու խենթանում, ոչ էլ այն կարմիրը, որ ստիպում էր ատել քեզ: Մեր օրերը, հավանաբար, իմ կյանքում մինչև այսօր ապրած լավագույն օրերն են, որովհետև մենք սատանայաբար մեղսավոր, բայց աստվածային մաքուր էինք, ինչպես այն մոխրագույնը, որ հիմա կա իմ կյանքում: Ես երևի սիրում եմ քեզ, կամ էլ իմ հորինած քեզ, իմ ստեղծած քեզ, քո գոյություն չունեցող քեզ, իմ թյուրիմացաբար միջանկյալ, բայց փաստորեն առաջին սեր: