Իմ ծիծաղելի սիրելիություն

Դու ինձ այդպես էլ հավերժական սիրո խոստումներ չտվեցիր. մի՞թե իմաստուն էիր այդքան: Թե՞ խելագար էի այնքան, որ մտքովս չանցավ մեզ ծերացած պատկերացնել. ասում են` մտքերն իրականություն են դառնում, թե շատ ես ուզում: Ես չուզեցի, դու վախեցար, ես փախա, դու չեկար էլ իմ հետևից: Իսկ հիմա տխուր է, չէ՞: Ես չկամ քո օրերում ու շաբաթներում, ի՞նչ եմ խոսում` ես չկամ քո հավերժություններում: Դու նույնպես չկաս իմ ժամերում, սակայն ու՞մ եմ խաբում. երբեք էլ բավարար տզրուկաբար չես եղել, որպեսզի չկարողանամ գլուխս առնել ու փախչել: Դու չափից դուրս հպարտ եղար ինձ կոտրելու համար, ես չափից դուրս ամուր` հիմա սեփական թուլության մեջ տապակվելու համար: Երջանիկ լինելու համար երբեմն պետք է պարզապես մոլախոտանալ, իսկ ինձ հատուկ չի դա: Ոչ, ես ոչինչ չեմ ուզում, բնավ: Առավել ևս քեզնից` իմ առաջին ու վերջին միակություն, իմ ծիծաղելի սիրելիություն, իմ հարազատ թունավորություն, իմ սառը խելագարություն: