Սխալվել ենք` ընտրելով, թե ում հետ արթնանալ: Մի մեծ ու ծանր սխալ ենք գործել` մտածելով, թե հերիք է միայնակ արթնանալ: Քեզ ծովեր եմ նվիրել ու ցամքած լճակ դարձել, քեզ արևներ եմ ուղարկել ու

Արծվաթռիչք իմ բարձրության անապատներում մի կում սեր է պակասել. այն, ինչ առաջ շունչ էր կտրում, կյանք ներարկում այրվող սերե երակների մեջ, այժմ լոկ ժպտեցնում է և հարցնում` այսքա՞նն է… Խենթացնելու աստիճան հիասթափեցնող է,

Հազար սուտ ու փուչ երդումներ, գեղեցիկ բառեր, ծաղիկների պես գեղեցիկ` երբ սեփականացնում ես, թոշնում են շուտ: Ես էլ մի ծաղիկ` վայրի՜, տխու՜ր: Ի վերջո բոլորս էլ միայնակ ենք, ամբողջովին, մինչև վերջին շունչը միայնակ:

Վարպետացել ենք, սիրելիս: Ստեր պատմելիս էլ չենք շիկնում, իսկ խիղճը… Նա լռել է սովորել մեր անամոթ բառերից: Եվ սա՞ էր այն, ինչ պետք է գար մանկությունից հետո: Թե այդպես է` ես իմ մանկությունն

Իմ չկրկնվող պահերն այրել եմ ցանկանում` թերթել, թերթել, նայել, մտածել, հիշել, պատկերացնել: Որքան օրեր ես ապրել, ապրում առանց ինձ. դեռ որքան ժամեր կհյուսես առանց ինձ: Իսկ ես` մենակ ու հոգնած, հեռու մեզնից ու

Սառնությանդ վրա սեր փչելով չեմ ջերմացնի, ավաղ, ոչինչ: Սերս փաթեթավորած թե քեզ հանձնեմ, տուփն առավել արժեք կունենա քեզ համար, ցավոք: Քո եսասիրության դղյակներում տեղ չկա ինձ համար, և ես, թաքնված ամպրոպող իմ երկինքներում,

Փնտրածդ ի՞նչ է, թե պիտի գտնես ու կոտրես: Քեզ ո՞վ իրավունք տվեց խաղալ, երբ էլ մանուկ չես, քեզ ո՞վ ասաց, որ մեծ ես այնքան, որ մանուկ լինելու իրավունք ունենաս: Եվ հիմա, երբ կիլոմետրերով

Թե հանգչեմ այսօր` առանց հրաժեշտ տալու, այնպես, որ մնա միայն «բարի գիշերդ» կամ «ցտեսությունդ», կհասկանա՞ս, որ ուշ է: Թե վերանամ, հեռանամ, անհետ կորեմ ու էլ չգամ, սիրտդ մի բան կասի՞: Կասի՞, որ պետք