Կիսագարուն

տեսեք ինչ սիրուն բանաստեղծությունա ստացվում էս նյութից

Սխալվել ենք`
ընտրելով, թե ում հետ արթնանալ:
Մի մեծ ու ծանր սխալ ենք գործել`
մտածելով, թե հերիք է միայնակ արթնանալ:
Քեզ ծովեր եմ նվիրել
ու ցամքած լճակ դարձել,
քեզ արևներ եմ ուղարկել
ու անարև երկինք լուսնել,
քեզ սիրտս եմ տվել
ու անհոգի ոճրագործ ծնվել:
Սիրտս հետ պահանջելով հեռացա`
հետս տանելով լուսավոր առավոտներս ու երազածանր գիշերներս:
Ատելով քեզ ատեցի ինձ:
Դատարկվեցի, բայց երկինք չդարձա:
Երազներս թաղեցի արևազուրկ երկինքներում,
անձրև տեղացի ցավերիս վրա,
ու գարուն ծլեց աճյունոտ հողից:
Օրերս լուսացան,
հոգիս թեթևացավ,
հոգսերս մահացան,
իսկ անմարմին առավոտներս սիրելի դարձան.
ինքնուրույն եմ դարձել:
Լավ է միայնակ արթնանալ,
քան արթնանալ ու մահանալ ցանկանալ:
Երևի դա է դասը կյանքի.
պետք է զգալ, որ հասկանալ:
Կիսամարդ,
կիսերկինք,
կիսարև
ու կիսագարուն:
Երազներս կիսվեցին`
լավ ու ավելի լավ,
հույսերս կիսվեցին`
կլինի ու չի լինի,
սերերս կիսվեցին`
եղան-անցան ու կլինեն:
Դեմքս դեռ զարդարվում է ժպիտով,
լուսավոր մարդիկ եմ գտնում,
ում սիրում եմ,
ում տեսնելիս ժպտում եմ,
օրս մի բանով լցնում եմ,
իսկ երեկոյան գալիս եմ տուն
ու փլվում սևերես տանջանքներիս ճանկոտ լաբիրինթում`
ոչ առաջ,
ոչ ետ,
բայց տեղում մնալն էլ ցավում է,
շատ է ցավում:
Հիշողություններիս սուր մագիլները
մխրճվում են սառած ժպիտներիս մեջ,
և մահանում են ժպիտներս,
ծիծաղներս,
ժպտուն հայացքներս,
ժպտալի սպասումներս:
Ու թե ճչամ,
թե շշնջամ,
մեկ է` լսող չի լինի,
ընդունող չի լինի.
կեղծ ուսերից հոգնել եմ:
Իսկ առավոտյան միայնակ արթնանալիս
էլ չեմ տխրում: