Հատուկ վիճակ
Երևի
թե կյանքը մեծ ու փոքր սխալների շարան է` համեմված փոքրիկ ուրախություններով և մեծ
հիասթափություններով: Հասարակ մարդիկ այդպես են ապրում, կարծում եմ: Ես էլ մի հասարակ
մարդ եմ, թեև հասարակ դրության մեջ չեմ գտնվում: Այժմ հատուկ վիճակի մեջ եմ, և, թեև
պետք է գոնե տխրեի, առավոտյան արթնանալիս ժպտում եմ, իսկ քնելիս (հիմա հատկապես քնկոտ
եմ դարձել) այնքան հոգնած եմ լինում, որ գլուխս բարձին դնելուն պես երազների աշխարհ
եմ անցնում: Մի փոքրիկ խնդիր ունեմ. սարսափելի երազներ եմ տեսնում: Օրինակ այսօր երազումս
մայրիկիս էի կանչում-կանչում, իսկ նա չէր լսում: Երազս այնքան իրական էր, որ արթնացա
այն բանից, որ բարձրաձայն մայրիկիս էի կանչում: Չմտածեք, թե վատ կյանք եմ ապրում կամ
անլուծելի խնդիրներ ունեմ, բայց, կարծում եմ, երազները շատ բան են պատմում մարդու մասին:
Իմ երազներն ինձ դուր չեն գալիս: Բայց ցրում եմ մտքերս. չէ՞ որ հատուկ վիճակի մեջ եմ: Ժպտում եմ: Դուք ինձ չեք հասկանա,
պետք էլ չի:
Մարդիկ
կարող են իրենց հանդիպած հանգամանքներից դժգոհել, բողոքել, անգամ բարձրաձայն, անգամ
այնտեղ, որտեղ դրանց վրա թքած ունեն, սակայն ի՞նչ է փոխվում դրանից: Իմ` այդքան էլ
ոչ երկար, սակայն այնքան բովանդակալից կյանքի ընթացքում ես հասկացել եմ, որ բողոքելն
այնքան է օգնում մարդուն, որքան պարզապես նստելն ու ոչինչ չանելը: Ես դադարել եմ բողոքել,
իսկ երբ հարցնում են, թե ինչպես եմ` պատասխանում եմ` հիասքանչ: Այո, դա այդպես է: Եվ
դա չեմ ասում որովհետև համեմատվել եմ ուրիշների հետ և հասկացել, որ այնքան էլ վատ չի
դասավորվել ամեն ինչ: Չէ: Ամեն ինչ իսկապես ինչ-որ չափով շատ վատ է դասավորվել, այդպես
չպետք է ստացվեր: Բայց ամեն դեպքում գլուխս չեմ կախում, այլ առաջ եմ նայում` վստահությամբ,
որ ամեն ինչ իսկապես հիասքանչ է, հրաշալի: Չէ՞ որ իմ ներկայիս վիճակն ոչ այլ ինչ է,
քան հրաշք…
Tags:
Է
0 մեկնաբանություն