Ես իմ սիրտն եմ բացել ու շպրտել ոտքերիդ առջև, ես կորցրել եմ ինձ, մոռացել, որ աշխարհում քեզնից բացի աշխարհ կա: Բայց մի օր ավարտվեց ամենն, ու մենք վերջացանք: Մենք պարզապես դադարեցինք գոյություն ունենալուց: Ու թե պիտի այնպես ստացվի, որ առաջին սերը չհաջողվի, ես առաջարկում եմ, գուցե պահանջում սիրել երկրորդ սիրուց: Ես պահանջում եմ, որ դառնաս իմ երկրորդ սերը, ինչպես դարձար առաջինն ու միակը: Ներիր, բայց քեզնից հետո ամենը, ինչ եղավ, թատերական ներկայացում էր. ես՝ գլխավոր դերում, դու՝ միակ հանդիսատես: Բայց արի ու տես, որ հիմա եկել ես, ձեռքիցս քաշում ես, որ ցած իջնեմ բեմից ու քեզ հետ գամ: Գիտես, պաշտելիս, ես գուցե չգամ, բայց շնորհակալ կլինեմ ձեռքերս ցավեցնելու համար: Ես սիրում եմ քեզ, սիրել եմ միայն քեզ և, գրողը տանի, միայն քեզ կսիրեմ, բայց մենք, երևի, ավարտում ենք մեր պատմությունը: Ես պարզապես այլևս չեմ կարող այսպես. ապրել քեզ համար և կործանվել քո պատճառով: Հիշու՞մ ես՝ կար ժամանակ, երբ մեր երեխաների անուններն էինք որոշում, իսկ հիմա ես ինքս եմ որոշում ապագա զավակիս անունը, որը քեզ, հավանաբար, դուր չի գա: Դու չես տեսնի, թե ինչպես են մեծանում մեր երեխաները, բայց կտեսնես, թե ինչպես եմ փոքրիկիս ձեռքը բռնած քայլում այն փողոցներով, որտեղ մենք ժամանակին երջանիկ էինք ու սիրո երդումներ էինք տալիս: Ես կպատմեմ նրան քո մասին և կասեմ, որ մայրիկը քեզ շատ է սիրել: Ես կսովորեցնեմ նրան սիրել այնպես, ինչպես ես, բայց կխնդրեմ ինձ պես չսայթաքել և չավիրել ամեն ինչ: Ես միշտ կսիրեմ քեզ և կերազեմ, որ դու էլ երբեք չդադարես ինձ սիրելուց, անգամ երբ ուրիշի վարսերը շոյես և ուրիշի երեխաներին «որդիս» կանչես: Ներիր, բայց ես այնքան հիմար եմ…

«Ոչ, գրողը տանի, սա մի օր ավարտվելու է, ես գիտեմ, անվերջանալի սարսափ չի կարող լինել, որտե՞ղ է իմ սարսափելի վերջաբանը»:

Գիտես, սիրելիս, դու այսօր մահացար: Առանց ցավ, առանց արյուն: Ես պարզապես այսօր թաղեցի քեզ, մի բուռ հող թափեցի խոսքերիդ ու ցավերիդ վրա, պարանոցս ազատեցի քո ծանր շղթաներից ու նետեցի գերեզմանիդ մեջ: Թող հողը նույնքան թեթև լինի վրադ, որքան թեթև են եղել մղձավանջներս առանց քեզ ու քեզ հետ: Թաղմանդ անգամ անդեմ մարդիկ էին, որոնք զուտ հանդիսատեսավարի թքեցին վրադ ու գնացին: Մեկն անգամ ծափ տվեց, բայց դու չլսեցիր, որովհետև այսօր դու մահացար: Այսօր ես թաղեցի քեզ: 

Հանգուցյալներից այլևս նամակներ չեն ստանում, ուստի ես այլևս դադարում եմ սպասել: Թող հողն այնքան թեթև լինի վրադ, որքան թեթև են եղել սպասումներս ու հիասթափություններս: Քեզ հավիտենական ազատում եմ մաղթում, որպես դու խոստացար ինձ հավերժ սեր ու հավատարմություն: 

Մտածում ես, թե որքան ստոր եմ ես: Դու այլևս մտածել չես կարող, ես թաղել եմ և այդ մտքերդ, որ սև դևերի պես ստորացրել են ինձ ու ծնկեցրել: Վստահ ես` կպատժվե՞մ: Դու վստահ լինել չես կարող, ես թաղել եմ վստահությունդ այն բանում, որ կկոտրվեմ, թե լքես ինձ: 

Սիրելիս, այսօր քո թաղումն էր, մենք թաղեցինք քեզ ու վրադ մի բուռ ափսոսանք թքելով հեռացանք: Հանգուցյալների մոտ երկար չեն մնում. սևանում է: