Զուգահեռված ուղիներում

Մի օր վերջանում են դերերն ու մնում եմ ես՝ ինքս իմ հետ, ինքս իմ դեմ: Դեմ հանդիման ելնում են երազներս, մտքերից ինչպե՞ս ազատվեմ: Դու կգաս, կգրկես, կհամբուրես քեզնից հոգնած մարմինս, ապա կլքես ու կծիծաղես, ասես ոչինչ, հետո կազատես: Իսկ ես կմնամ այստեղ՝ մենավոր օրերիս ու ժամերիս անդունդում, վեր կնայեմ՝ քեզ փնտրելու՝ մոռացած, որ քեզ տեսնելու համար պետք է ցած նայեմ: Մի բուռ սեր է որոտում գլխիս, բայց դու չկաս, ու չես եղել այն ժամանակ, երբ կարիքդ էի զգում: Միշտ այդպես ես: Սրիկա:

Մեզ բաժանող ճամփաների զուգահեռում այրում եմ վերջին հույսերս, որ կճեղքես ճահիճներն ու կգաս, բայց ես քեզ չափից դուրս մեծ դեր եմ տվել: Դու այդպես էլ չես գա, որովհետև ես հոգնել եմ քեզ սպանելուց: Դու չես հասկանա, թե ինչու այսպես ստացվեց, ինչու՞ մեր խաղն այսպես ավարտվեց: Ես լուռ կանձրևեմ ու կծիածանանամ, իմ մտայնության քամիները պար կբռնեն երազների հետ, դու չես լինի այնտեղ, որտեղ գարուն կգա ու կմնա: Մի խենթ պար կսկսի, իսկ դու չես էլ իմանա, որովհետև դու չգրկեցիր ինձ այն ժամանակ, երբ ես մի վիրավոր հաշմանդամ էի՝ կարոտ քո երկար մատներին ու բամբ ձայնին: 

Որքան եմ կարոտել քեզ, բայց դու չես իմանա դա, որովհետև մեր զուգահեռվող ճամփաներին ես ծաղիկներ եմ ցանել ու ջրել իմ սպասումներով: Դու ինձ խենթ կհամարես, իսկ ես կխենթանամ քո չեղած առավոտներից ու ընթրիքներից: Այնտեղ, որտեղ մարդիկ ընտանիք են, մենք չկանք, քանի որ չեղանք, քանի որ չկայինք:

Ես մեղավոր եմ:

Սրիկա: