Ու՞մ հետ ես խոսում, երբ աշխարհն աղմկում է: Ո՞վ է գրկում սառած մարմինդ, երբ սիրտդ կրակվում է: Ես մի անհամբերություն դարձած փնտրում եմ քեզ հազարավոր սառած հայացքների մեջ, վստահ, որ կճեղքես մահացած ամբոխները,

Մի ամբողջ կյանքի չափ կարոտում եմ քեզ: Կարոտում եմ, անգամ երբ կողքիս ես, անգամ երբ մեզ կիլոմետրեր են բաժանում, անգամ երբ մի ամբողջ կյանք… Բազմապիսի մտքերն ու ծրագրերը ավելի ու ավելի հաճախ են

Ժամանակն ամեն ինչ խլում է ինձնից: Ո՞ր մեղքիս համար: Հիմա ես ինչպե՞ս եմ դիմանալու այսքան կարոտին, ինչպե՞ս եմ պայքարելու հիշողություններիս դեմ, ո՞ր երջանկությամբ եմ հաղթահարելու ցավոտ մտքերս: Պայքարելու ուժ չկա, այսքան պայքարելուց հոգնել

Իմ նրբության կատաղության մեջ գալարվում են հոգիները սիրուս թելերով կախված ու հոգեվարքվող: Պտտվում են, խճճվում, հառաչ հանում ու ճանկ ցույց տալիս: Իմ նրբության ճանկաթել պտույտներում ժամսլաքի ուղղություններն են ճկվել ու հակառակվել օրենքներին կատաղության

-Մեր կողմից սահմանվող բայց մեզ չենթարկվող ժամանակից դուրս, մեր իսկ գծած սահմաններից անդին է ապրում սերս, այն միշտ նույն հասցեում է: Միայն թե տունն է դատարկ մնում, կամ էլ տանտերն է անժամանակ նրա

Մեր հիմար հանդիպումներն միշտ նույնն են, ժամանակն ու տարածությունը չեն փոխում դրանք: Երբ տեսա քեզ, արտասվեցի, դու երևի չհասկացար, թե ինչու: Ձեռքս տարա այնտեղ, որտեղ ժամանակին սերս էր, իսկ այսօր` դատարկություն: Հիշեցի, ներսս