7:30: Զարթուցիչ: Անձրևում է: Ուզում եմ ծածկվել վերմակով ու մի ամիս դուրս չգալ անկողնուց: Զարթուցիչը համառում է: Ժամանակն է դասի շտապել: Նախաճաշ. պետք է առողջ ապրել: Դիմահարդարում, վարսահարդարում. պետք է գեղեցիկ լինել: Բանալիներս ինչպես միշտ կորցրել եմ: Լավ, գտա: Ականջակալներ: Գնացինք:

Իմ առավոտները գեղեցիկ են, որովհետև ամեն առավոտ որոշում եմ նոր կյանք սկսել, բայց կեսօրին որոշում եմ, որ ավելի լավ է հետաձգել երկուշաբթի օրվան կամ որ ավելի լավ է մյուս ամսվան, գուցե տարվան: Լավ, մյուս կյանքում նոր կյանք կսկսեմ. ես այս մեկից էլ եմ գոհ: 

8:30: Կանգառ: Մռայլ է: Ուզում եմ վերադառնալ իմ տաքուկ անկողին, որն այժմ մի ամրոց է թվում: Որքան շատ մարդ է շտապում: Ես էլ եմ շտապում: Նոր հացատու՞ն: Հետաքրքիր է: Վերջապես հասկացա, թե ինչ էին ամիսներ շարունակ կառուցում: Արժե սովածանալ ու գալ այստեղ: Տեսնես այստեղ էկլեր պատրաստու՞մ են: Հատուկ առաջարկ` գնեք երկու հատ շաուրմա և ստացեք երկու հատ էկլեր նվեր: Ապակեպատ պատուհանները պարզ ցույց են տալիս, թե ինչպես են աշխատողները թոնրում հաց թխում: Ինչու՞ են այստեղ բոլորը տղաներ: Թոնրի մոտ դաջվածքապատ մե՞կը: Շատ զվարճալի է: Երիտասարդ, այտիդ ալյուր է: Ի՞նձ ես նայում: Ինչու՞: Չլինի բարձրաձայն եմ մտածում: Հացդ վառվեց: Գլուխդ կախիր ու առաջ անցիր, չնայես նրան, չնայես: Երկու վայրկյան համառելուց հետո նայում եմ նրան. նա շտապ-շտապ հացերն է հանում թոնրից: Ինձ չի նայում: Երթուղային: Ազատ նստատեղ: Շնորհակալություն:

-Այսօր գրում ենք ազատ թեմայով շարադրություն: Թեման ընտրում եք դուք:

-Կարո՞ղ եմ թոնրի հացի մասին գրել:

-Կարո՞ղ ես:

-Կարող եմ:

14:00: Ամպոտած է: Անկողինս ինձ արդեն հանգստյան գոտի է թվում: Թոնրի հաց: Սոված եմ: Գնա՞մ: Չէ, մտքիցդ հանի: Ուղիղ տուն: Երթուղային: Նստատե՞ղ: Ոչինչ, ես կկանգնեմ: Այստեղ կանգնեք:

14:28: Մռայլ է: Կանգառ: Հացատուն: Դաջվածքապատ նա նստած է այնտեղ: Չնայես: Աչքերդ կախիր: Իսկ ինչու՞ չնայեմ: Ծխում է: Հացերի մո՞տ: Հիմարիկ: Ինչու՞ չես նայում: Դանդաղ քայլե՞մ: Ինչու՞ չես ուսումնասիրում անցորդներին: Տուն: 

* * *

7:30: Զարթուցիչ: Արևում է: Շնորհակալություն: Ցտեսություն անկողին, այսօր քո կարիքը չունեմ: Պետք է գեղեցիկ լինեմ: Արժե՞ արդյոք: Չգիտեմ: Երևի: Անկախ ամեն ինչից պիտի գեղեցիկ լինեմ: Բանալիներ: Ականջակալներ: Գնացինք:

8:30: Արևոտ է: Հացատուն, գրողի տարած հացատուն: Կրկին պայքար ինձ հե՞տ: Չէ, նայում եմ, վերջ: Դու կրկին այդտեղ շտապ աշխատում ես: Ինչու՞ չես նայում ինձ: Ես այսօր գեղեցիկ եմ: Խնդրում եմ նայիր ինձ: Ի՞նչ անեմ: Երթուղային: Ազատ նստատեղ: Գնա գրողի ծոցը:

-Հետաքրքիր էիր գրել: Ինչ-որ բանից ոգեշնչված է՞իր, թե պարզապես…

-Ոգեշնչել էին:

14:00: Գնամ տուն ու ծածկվեմ վերմակներով. երբեք արևոտ եղանակին չեմ քնել: Վախենում եմ ինչ-որ բանից հետ մնալ: Երթուղային: Կանգառ: Հացատուն… Դու կրկին նստած ես, գլուխդ կախ, երևի հոգնել ես: Ինչու՞ չես ծխում: Թեև լավ է, որ էլ չես ծխում: Ասում են` ծխելը վնասակար է: Հիմար ե՞մ: Ինչու՞ եմ անհանգստանում քեզ համար: Նայիր ինձ, նայիր, խնդրում եմ նայիր… Ինչու՞ չես նայում, ախր ես, ախր ես… Ախր ես հեքիաթներ եմ արդեն հորինում: Երթուղային: Ես մի-փոքր էլ կքայլեմ, շնորհակալություն: 

7:30: Զարթուցիչ: Արևում է: 

Շաբաթ: Կիրակի:

7:30: Զարթուցիչ: Անձրևում է: Արժե նոր կյանք սկսել:

7:30: Զարթուցիչ: Արևում է: 

7:30: Զարթուցիչ: Արևում է:

7:30: Զարթուցիչ: Արևում է:

7:30: Զարթուցիչ: Հետաքրքիր էլ չի անգամ:

Ատում եմ այն ամենը, ինչ կապված է քեզ հետ, գրողի տարած դաջվածքապատ գեղեցիկ, հիասքանչ, հեքիաթային, զզվելի մարդ: Դու գլխահակ քո գործն ես անում, իսկ ես, իսկ ես երազում եմ, որ ինձ նայես: Ես չեմ հասկանում քեզ: Ոչ էլ ինձնից եմ գլուխ հանում:

* * *

7:30: Զարթուցիչ: Արևում է: Այսօր կարող եմ լինել այնպիսին, ինչպիսին կամ: Գեղեցիկ չեմ: Եվ դա ինձ առանձնապես չի հետաքրքրում: Կանգառ: Հացատուն: Որտե՞ղ ես: Չեմ հասկանում: Այդ ո՞վ է քո տեղը կանգնած հացը դանդաղ հանում թոնրից: Չլինի՞ դաջվածքներդ ես մաքրել: Շրջվում է: Դու չես: Որտե՞ղ ես: Գուցե դանդաղ քայլեմ, նորից ուշադիր նայեմ, քեզ տեսնեմ: Չկաս…

Ժամեր, ժամեր, ժամեր… 

14:15: Կանգառ: Չկաս: Չկաս: Չկաս… Պետք է իմանամ, թե որտեղ ես: 

-Բարև ձեզ, դուք մի աշխատող ունեք, դաջվածքներով…

-Հա, բայց նա էլ մեզ մոտ չի աշխատում, ինչ-որ խնդիր կա՞:

-Կա… Շատ մեծ, ահռելի մեծ խնդիր կա…

Դուրս եմ գալիս: Տուն:

Արևները եկել են բարևելու կարոտներիս ու ասելու, որ քիչ է մնացել: Ինչ-որ մի տեղ հրաշքները ճամպրուկվում են, որ այցելեն ինձ ու էլ երբեք չլքեն: Ինձնից կիլոմետրերով հեռու մեկն իր սերն է փաթեթավորում, որ ինձ նվեր բերի: Ես շատ եմ զգացել այդ սերը, սակայն այն մինչև վերջ իմը չի եղել. գուցե ճիշտ էր այդպես... Սակայն ինչու՞ եմ ինձ խաբում. ես ատում եմ այս հեռավորությունը, կիլոմետրերը, ժամերը, ես ատում եմ իմ սրտում դղյակներ կառուցած ու հարմար տեղավորված կարոտը, ատում եմ իմ երազանքները փշերով ծածկած ու թաքցրած սպասումը և մի հրճվագին անհամբերությամբ պատկերացնում եմ, որ կարոտս շուտով մահանալու է, իսկ սպասումս մի քանի հազար ժամից կրճատվելու է մի քանի տասնյակ ժամի: Ես հիշում եմ, թե ինչպես երկու գարուն առաջ ասացիր, որ գնում ես: Ասես մի ծով սառցե ջուր լցնեին ինձ վրա: Ես գիտեի, որ այդքան ուժեղ չեմ, որպեսզի առանց քեզ երկու անգամ չորս եղանակ բոլորեմ: Ես ճիշտ էի… Սակայն մի բանում ես ճիշտ չէի. իմ, ՄԵՐ սերն էր ինձնից ուժեղ, այնքան ուժեղ, որ այժմ բոլորել եմ յոթ եղանակն ու ապրում եմ վերջին` ութերորդը, առանց քեզ, ԱՌԱՆՑ ՔԵԶ… Ես սիրում եմ քեզ այնքան շատ, որ ինքս էլ չեմ պատկերացնում, և գուցե այդպես լավ է, այլապես կխենթանայի… Ես սիրում եմ քեզ այնպես շատ ու այնպես ուժգին, իսկ կարոտներս մահվան են պատրաստվում, սերս տոնի է սպասում… Ես սպասում եմ քեզ…

Գարունացել է... Իսկ ես կանչում եմ քեզ, լսու՞մ ես: Անգամ եթե չես լսում, ասա, որ բառերս հասնում են քեզ: Զգույշ վարվիր բառերիս հետ. դրանք պայքարում են ապրելու համար: Քո կողքին, քո գոյությամբ, այն գիտակցությամբ, որ թեև իմը չես լինելու, սակայն դու կաս, ապրելու ես ինձ հետ նույն քաղաքում, տեսնելու ես նույն շենքերը, նույն մարդկանց, նույն անձրևի տակ ես թրջվելու, նույն քամուց խուսափելու: Գիտե՞ս` ես երևի քեզ սիրում եմ կամ գուցե սարսափելի սիրահարվել եմ, տարվել, կախվածություն ձեռք բերել: Ինձ այժմ բավարար է այն, ինչ ունենք, իսկ մենք շատ բան ունենք. մենք ունենք պայման, իսկ ես երևի ավելին եմ ցանկանում: Ես ուզում եմ ավելին, քան այն, ինչ մենք կունենանք, բայց հասկանում եմ, որ դա անհնար է, որովհետև ինքս եմ գծել սահմաններն ու թելադրել քեզ, թե որքան կարող ես խախտել դրանք: Այնքան կուզեի, որ ամեն ինչ այլ կերպ դասավորվեր, սակայն ո՞վ գիտե` գուցե եթե այսպես չլիներ, ընդհանրապես ոչինչ չլիներ: Իսկ ես ուզում եմ քեզ հետ կապված գոնե ինչ-որ փոքրիկ բան ունենալ, զգալ, ապրել. երկրորդ անգամ մենք այսպես երջանիկ չենք լինի: Ինչպե՞ս չեմ ես ճանաչել քեզ, ինչու՞ չկայիր, երբ քո կարիքն այնքան ունեի... Ես հիմա էլ քո կարիքն ունեմ: Թվում է` միշտ քո կարիքն եմ ունենալու: Գիտե՞ս` ես երևի սիրում եմ քեզ...

Ես ունեի ամենը, ինչ անհրաժեշտ էր երջանիկ լինելու համար, սակայն ի՞նչն էր, որ ստիպում էր միշտ ինչ-որ բան փնտրել: Ապրում ես քո մոլորակում, սակայն գիտես, որ դրանից այն կողմ մի ամբողջ տիեզերք է, որը քո անունն է կրում ու քեզ է կանչում: Ես միշտ փնտրել եմ իմ տիեզերքը:

Արի գնանք հեռու-հեռու, այնտեղ, որտեղ ամպերն ու գետերը հանդիպում են ու միաձուլվելով ծիածանի մեղեդի նվագում, այնտեղ, որտեղ արևը պար է բռնում լեռների գագաթների հետ, որտեղ անձրևը գալուց առաջ թույլտվություն է հարցնում: Արի գնանք այնքան հեռու, որ մարդիկ միավորներ չունենան հաշվելու հեռավորությունը: Արի գնանք այնտեղ, որտեղ «մարդիկ» բառը հորինված չլինի: Ստեղծենք մի փոքրիկ-անկեղծ աշխարհ` հեռու ամեն ինչից: Մի փոքրիկ տուն կունենանք ու ինքնուրույն կստեղծենք մեզ անհրաժեշտ ամեն ինչ: Մենք քիչ բանի կարիք կունենանք: Ե՞ս: Ես միայն քո կարիքն ունեմ, հասկանու՞մ ես: Դու՞: Չգիտեմ: Կարծում եմ` կկարողանամ օգնել քեզ: Եթե պետք է` վերցրու սերս, սիրտս, հոգիս, աչքերս, ձեռքերս, զգացումներս ու զգացմունքներս: Դրանք քոնն են: Վերցրու, թե դա կօգնի քեզ երջանիկ լինել: Ես ստեղծվել եմ, որպեսզի դու երջանիկ լինես, և քո երջանկության համար չեմ խնայի անգամ քեզ: Հասկանու՞մ ես: Դժվար է դիմանալ այսքան մեծ սիրուն: Երբեմն այնքան եմ խենթանում, որ թվում է` հորինել եմ քեզ: Դու ծնվել ես երազներում, հեքիաթներումս, ես քեզ այնպիսին եմ դարձրել, ինչպես կերազեի: Հետո լսում եմ ձայնդ, հասկանում, որ իրական ես ու խենթանում: Դու այսպես լավը չես կարող իրական լինել. մի բան այն չէ: Խաբկա՞նք ես: Խնդրում եմ` խոստովանիր, որտե՞ղ է սևը, ցավոտը: Իրակա՞ն ես: Արժանի՞ եմ: Չգիտեմ...

Մի գարուն հետո դու կգաս: Մի գարուն հետո իմ կյանքում գարուն կլինի: Դու կգաս, իսկ ես չեմ հավատա, որ վերջապես կողքիս ես: Դու կբռնես ձեռքս, կհամբուրես վարսերս, կնայես աչքերիս ու կփորձես կարոտդ առնել, իսկ ես կթրթռամ սիրուց: Մենք կտոնենք բաժանման մահն ու կհաղթանակենք կարոտը: 

Մի գարուն հետո անցյալում կլինեն հարյուրավոր կիլոմետրերը, սպասումն ու հուսալքությունը: Դու կգաս ինձ մոտ, իսկ ես այնքան եմ հոգնել սպասելուց ու երազելուց: Ես հոգնել եմ քո մասին մտածելիս քեզ հիշելը, ես ցանկանում եմ քո մասին մտածելիս զանգել ու ասել. «Կարոտել եմ, գնա՞նք զբոսնենք»: Իսկ դու կասես. «Հինգ րոպեից ձեր բակում կլինեմ»: Չեմ հասցնի անգամ շպարվել. ասում ես` առանց շպարի ավելի գեղեցիկ են, իսկ ես չեմ հավատում ու ձեռքս եմ առնում դիմափոշին: 

Մի գարուն հետո դու կվերադառնաս, և մենք անբաժան կլինեն: Ես այլևս սխալներ թույլ չեմ տա, որովհետև կողքիս կլինես: Ես կփորձեմ քեզ երջանկացնել, կողքիդ լինել ինչ էլ լինի: Մենք խոստացել ենք միմյանց միասին երջանկություն ստեղծել: 

Մի գարուն հետո... Չեմ պատկերացնում, թե ինչպես է սիրտս դիմանալու այդչափ երջանկությանը: Մի գարուն հետո դու կգաս...