Դու ինձ այդպես էլ հավերժական սիրո խոստումներ չտվեցիր. մի՞թե իմաստուն էիր այդքան: Թե՞ խելագար էի այնքան, որ մտքովս չանցավ մեզ ծերացած պատկերացնել. ասում են` մտքերն իրականություն են դառնում, թե շատ ես ուզում: Ես չուզեցի, դու վախեցար, ես փախա, դու չեկար էլ իմ հետևից: Իսկ հիմա տխուր է, չէ՞: Ես չկամ քո օրերում ու շաբաթներում, ի՞նչ եմ խոսում` ես չկամ քո հավերժություններում: Դու նույնպես չկաս իմ ժամերում, սակայն ու՞մ եմ խաբում. երբեք էլ բավարար տզրուկաբար չես եղել, որպեսզի չկարողանամ գլուխս առնել ու փախչել: Դու չափից դուրս հպարտ եղար ինձ կոտրելու համար, ես չափից դուրս ամուր` հիմա սեփական թուլության մեջ տապակվելու համար: Երջանիկ լինելու համար երբեմն պետք է պարզապես մոլախոտանալ, իսկ ինձ հատուկ չի դա: Ոչ, ես ոչինչ չեմ ուզում, բնավ: Առավել ևս քեզնից` իմ առաջին ու վերջին միակություն, իմ ծիծաղելի սիրելիություն, իմ հարազատ թունավորություն, իմ սառը խելագարություն:
Ես քո այտերի կոպտությունն եմ կարոտել, ձմռան ցրտից քարացած քո մատների սառնությունն եմ կարոտել, սառն օդից դողացող քո շուրթերն եմ կարոտել, իմ դողացող շրթունքներին հպվող փափուկ մազերդ եմ կարոտել: Ես քո մեծ փոքրությունն ու իմ փոքր մեծությունն եմ կարոտել, մեր առաջին ու վերջին բարի լույսն եմ կարոտել, իմ` քեզ նվիրած մի կաթիլ սերն եմ կարոտել:
Փոխվել ենք շատ: Մեր առավոտներն ու երեկոներն են փոխվել: Թե նախկինում միմյանց մոտ վազելու մի պատճառ կար, և մենք վազում էինք, հիմա հազարավոր պատճառներից և ոչ մեկն այդքան զոր չէ մեզ միմյանց մոտ վազեցնելու համար: Մեզ միմյանցից բաժանող մի քանի կիլոմետրերն ավելի զոր են. կարծես մեզ մի քանի ամերիկա է բաժանում. մեզ մեր սրտերի ամերիկաներն են բաժանում, մեզ մեր սխալների մայրցամաքներն են միացնում: Երազելով ոչինչ չես փոխի, բայց մեզ միայն երազելն է մնացել: Ինձ այլ բան պետք չէ: Ես չափից դուրս շատ եմ մեծացել, որ նույնչափ կրկին փոքրանամ կողքիդ: Սարսափելին էլ դա է:
Սարսափելի է, չէ՞, գիտակցել, որ բոլորովին վերջերս գործել ես կյանքիդ մեծագույն սխալը, որ մի բառ պակաս, մի քայլ ավել, ու հիմա ամեն ինչ այլ կերպ` մեր ուզած կերպ կլիներ: Այդ ցավից ներքին օրգաններդ կծկվում են, քամում վերջին հույսերը, որ կյանքում գոյություն ունի ճակատագիր, որ թե մարդիկ պիտի լինեն միմյանց կողքին, նրանք կլինեն: Թե մարդիկ պիտի լինեն միմյանց կողքին, նրանք պիտի խելացի լինեն, իսկ ես չափից դուրս անխելք էի խելացի ձևանալու համար: Իսկ դու չափից դուրս հպարտ` անխելք ձևանալու համար:
Մեր սերը հոսեց մատներիս արանքով` ավազի պես դիպչելով ու այրելով քեզ դիպչած մաշկիս ամեն միլիմետրը: Նոր մաշկ աճեց, նոր սիրտ բաբախեց, բայց հիշողությունը գեների պես մի բան է. մաքրել չի լինում: Եվ պետք էլ չի: Ես քո գեներն եմ իմ մեջ կրում, իմ սրտի մեջ ներարկված երջանկության մեր գեներն եմ արտամղում երակներիս մեջ ու սեր շնչում անսեր իմ բոլոր-բոլոր օրերում: Ես փակում եմ աչքերս ու տեսնում եմ քեզ` ժպտացող, սիրահարված: Փակում եմ աչքերս ու տեսնում եմ մեզ, համարյա զգում քեզ, հպվում քեզ, ներքաշում ջերմությունդ, ներլսում սրտիդ զարկերը, ներսիրում ներկայությունդ, բայց բացում եմ աչքերս ու քեզ չեմ գտնում: Սարսափելին էլ դա է...
Թե ինձ հարցնեն` ինչ է սերը, ես երևի պատասխան չունենամ, որովհետև մենք սիրել չգիտենք. մենք միմյանց սպանել ու միմյանց դիակների վրա խնջույքավորվել գիտենք, մենք միմյանց տանջել ու միմյանց տանջանքից հրճվանք քամել գիտենք, մենք միմյանց այդպես էլ բաց թողնել չգիտենք:
* * *
Մարդիկ ծնվում են և մահանում: Մարդիկ ծնվում են մահացած: Մարդիկ ապրում են մահացած: Մարդիկ էլ կան, որ ապրում են ծնվելով: Որոշ մարդիկ իրենց ողջ կյանքում ապրեցնում են մյուսներին` իրենք իրենց սպանելով: Մյուսներն էլ իրենց ողջ կյանքում ապրում են` սպանելով մյուսներին:
Ծնվել եմ 1939 թվականին: Համաշխարհային պատերազմը նոր էր սկսվել, բայց դա ինձ հետ ոչ մի առնչություն չուներ: Այն երկիրը, որտեղ ծնվել էի, երևի աշխարհի հետ կապ չուներ, որովհետև հեռու էր մնացել պատերազմական իրարանցումից: Մարդիկ ապրում էին իրենց սովորական կյանքով, մինչդեռ աշխարհը պատերազմում էր: Ես էլ սովորական երեխաների նման մեծանում էի: Խոսել սկսել եմ հինգ տարեկանից. այդ պատճառով ինձ «ապուշ» պիտակեցին: Չգիտեի էլ` ինչ է նշանակում այդ բառը: Եվ քանի որ չգիտեի, ամեն անգամ «ապուշ»-ը լսելիս շրջվում էի: Երեխաները փռթկում էին, իսկ ես զարմացած ու վախեցած հետ էի շրջվում և հեռանում: Տանն ինձ ապուշ չէին ասում: Մայրս «տղա» էր դիմում, հայրս ընդհանրապես չէր դիմում: Նա միշտ ուշ էր վերադառնում աշխատանքից: Հանում էր աշխատանքային հագուստը (աշխատում էր գործարանում), լուռ ընթրում և միացնելով ռադիոն` նստում դրա առջև ու ծխում: Եթե հաջողացնում էի աչքին չերևալ, նա անգամ չէր հիշում գոյությանս մասին: Իսկ եթե հանկարծ ու մի փորձվում էի անցնել կամ վազել նրա կողքով, նա մի ուժեղ հարված էր հասցնում ականջիս ու կարգադրում հեռու չքվել: Ես էլ հեռու էի չքվում, չնայած հեռու չքվելու տեղ չկար (մեր տունը, եթե իհարկե այն կարելի էր տուն անվանել, նկուղային մի սենյակ էր, մի փոքրիկ խոհանոցով և ցուրտ սանհանգույցով): Ստիպված գնում էի խոհանոց, որտեղ մայրս էր աշխատում: Նա թխվածք էր պատրաստում հարևանի խանութի համար, իսկ ինձ երբեք թույլ չէր տալիս ուտել պատրաստի թխվածքները: Միշտ ուտում էի ծայրի կամ վառված հատվածները:
Ամեն առավոտ ես էի տանում պատրաստի թխվածքները: Մեծ ստվարաթղթե արկղի մեջ դրանք ավելի գրավիչ էին թվում, բայց ես գիտեի, որ չեմ կարող ուտել դրանք: Մտածում էի, որ երբ մեծանամ և շատ փող աշխատեմ, անպայման կգնեմ մի ամբողջ տուփ, փողն էլ մորս կտամ: Նա իհարկե կզարմանար, կհարցներ, թե այդքան փող ինձ որտեղից: Ես կասեի, որ աշխատել եմ: Նա չէր հավատա և մի ուժեղ ապտակ կհասցներ և կասեր, որ գողացել եմ:
Ձմռան մի օր, երբ փողոցներն ամբողջովին սառցակալել էին, խմորեղենը տանելիս վայր ընկա և ստվարաթղթե արկղը գցեցի գետնին: Խմորեղենը խառնվեց ձյան և ցեխի հետ: Մի քանի րոպե պառկած էի գետնին: Չգիտեի ինչ անել: Այդպես էլ երևի պառկած կմնայի, եթե մայրս պատուհանից չտեսներ իր տղային, որ դիմացի փողոցի վրա ընկած էր` խմորեղենի տուփը կողքին ջախջախված: Մայրս վերարկուն ուսերին գցելով դուրս վազեց, անցավ փողոցը և գրկեց տուփը: Համոզվելով, որ ոչ մի թխվածք չի փրկվել, նա մի ձեռքով բարձրացրեց անզգայացած մարմինս, որ հազիվ էի պահում ոտքերիս վրա: Ապա ինձ փողոցում թողնելով` արագ ուղղվեց դեպի խանութը և հինգ րոպեից վերադարձավ: Բռնելով արմունկիցս` ինձ տուն քարշ տվեց, որտեղ ուղիղ քառասուն րոպե ծեծեց և ուղիղ չորս օր սոված պահեց: Հայրս դրա մասին չիմացավ: Գոնե դրա համար շնորհակալ էի մորիցս: Եղբայր կամ քույր չունեի:
Դպրոցում աշակերտներն ինձ չէին սիրում: Փողոցի երեխաները շարունակում էին ինձ «ապուշ» ասել, չնայած ուսուցչուհիներն ասում էին, որ խելացի և ընդունակ երեխա էի: Կանայք միշտ առանձնակի ուշադրությամբ էին ինձ նայում: Անգամ մայրս, երբ տանը մենակ էինք լինում, երբեմն աչքերը հառած նայում էր ինձ, անգամ զննում էր: Երբ վերջացնում էր իր ուսումնասիրությունը, միշտ ինչ-որ տարօրինակ փնչոց էր արձակում և կրկին շրջվում դեպի ալյուրոտ սեղանը: Ես էլ մտածում էի, որ երևի այլանդակ եմ կամ կողքի փողոցից տղայի պես արատ ունեմ:
Դպրոցում ուսուցչուհիները միշտ հատուկ ուշադրության էին արժանացնում ինձ: Անգամ անգլերենի ուսուցչուհին երբեմն դասերից հետո պահում էր ինձ և հավելյալ պարապում: Նա ասում էր, որ ցանկանում է հղկել արտասանությունս ու ժամերով ստիպում էր տարբեր հնչյուններ արտաբերել: Մի անգամ` հավելյալ դասերից մեկի ժամանակ, ուսուցչուհիս մոտեցավ ինձ, շոյեց գլուխս և շշնջաց ականջիս.
-Գիտե՞ս, որ շատ գեղեցիկ տղա ես:
Եվ համբուրեց ականջս: Կյանքումս առաջին անգամ ինձ համբուրում էին: Մարմնովս դող անցավ: Չգիտեի ինչ պատասխանել, ինչ անել: Մի քանի րոպե մոռացության մեջ էի: Երբ ուշքի եկա, ուսուցչուհին արդեն իր սեղանի մոտ էր և ինչ-որ նախադասություն էր կարդում բարձրաձայն, ասես ոչինչ չէր եղել: Գուցե իսկապես ոչինչ չէր եղել: Գուցե ինձ էր թվացել:
Տարիներն անցնում էին: Դասարանի աղջիկները, որ գտնվում էին ակտիվ սեռական հասունացման մեջ, ժպտում էին ինձ, աննկատ դիպչում ձեռքիս, իսկ բարձր դասարանների աղջիկները երբեմն աչքով էին անում: Ես շատ էի շփոթվում և միշտ ինչ-որ հիմարություն էի անում. կամ վայր կընկնեի, կամ կհարվածվեի պատին, կամ պայուսակս կգցեի: Նրանք ծիծաղում էին, իսկ ես ավելի էի շփոթվում: Տղաները շարունակում էին ինձ ձեռք առնել, երբեմն անգամ դասերից հետո խմբերով հետևում էին մինչև տուն և ամբողջ ճանապարհին վիրավորական բառեր ասում, հարվածում քարերով և ծիծաղում: Ես ոչինչ չէի անում: Չգիտեի ինչպես ինձ պահել: Չէի փորձում հարվածել, որովհետև մի անգամ անհաջող փորձ արել էի և երկու շաբաթ կապտած աչքով ման եկել:
Ինը տարեկան էի, երբ մայրս ինձ լողացնելիս արդեն զգույշ էր լինում: Նա աշխատում էր չնայել մարմնիս: Աչքերը միշտ ներքև էր ուղղում: Մի անգամ նա ջուրը չափից շատ էր տաքացրել, և ես ասացի դրա մասին: Նա գլուխը վեր բարձրացրեց, նայեց ինձ և գնաց սառը ջուր բերելու: Վերադառնալիս հայացք գցեց մարմնիս, շփոթվեց, բայց այդպես էլ չկարողացավ հայացքը կտրել մարմնիցս: Առնանդամիս հասնելով նա մի պահ կանգ առավ: Կարծես երկմտում էր լվանալ այն, թե ոչ: Այնուամենայնիվ նա դիպավ դրան: Զգում էի, թե ինչպես էր սպունգի տակ դողում նրա ձեռքը: Նրա ճակատին քրտնքի կաթիլներ էին հայտնվել, իսկ դեմքն աղավաղված էր: Այդ դեպքից հետո միայնակ էի լողանում:
Դպրոցն ավարտելուց հետո հայրս ինձ իր հետ գործարան տարավ: Աշխատում էի նրա հետ: Պարկեր էի բարձում, մանր-մունր առաջադրանքներ կատարում, օգնում բանվորներին, որոնցից մեկը հայրս էր: Գործարանում միակ կինը պահեստապետն էր, որին սակայն դժվար էր կին անվանել: Նա մոտ հիսուն տարեկան հաղթանդամ, գեր մի արարած էր, որ միշտ բողոքում էր և բղավում բանվորների վրա: Նրա հետևից կատակում էին, տարբեր պիտակներ կպցնում, բայց հնազանդվում էին և կատարում բոլոր կարգադրությունները: Բոլորը կատակում էին, թե պահեստապետուհին ինձ էր սիրահարվել, որովհետև գործարանում աշխատելու օրվանից նա հիմնականում ինձ էր հանձնարարում շրջել իր հետ պահեստում և կատարել ապրանքների հաշվարկը: Գործարանում երկար չաշխատեցի, որովհետև նույն պահեստապետը մի անգամ հայտարարեց, որ ես փորձել եմ նրան տիրանալ, թեև բոլորն էին տեսնում, որ ֆիզիկապես ի վիճակի չէի դա անել: Այնուամենայնիվ գործարանի տերը հորս ու ինձ աշխատանքից վռնդեց և հայտարարեց, որ այլասերվածները տեղ չունեն իր գործարանում:
Այդ դեպքից հետո հայրս ավելի լռակյաց դարձավ, իսկ մայրս ինձ ընդհանրապես չէր նայում: Երբեմն մտածում էի, թե անտեսանելի եմ: Նրանք ապրում էին իրենց կյանքով և ասես աշխատում էին չմտածել, որ որդի ունեն:
Մի անգամ փողոցում ինձ մի կին մոտեցավ: Նա ձեռքիս մեջ թղթի մի կտոր դրեց, որի վրա հասցեի հետ միասին գրված էր. «Կվճարեմ քեզ, եթե համաձայնես քնել ինձ հետ»: Երկար ժամանակ ձեռքիս մեջ ամուր պահել էի թղթի կտորը և չէի համարձակվում նորից նայել դրա վրա: Մի քանի օր շարունակ մտածում էի կատարվածի մասին: Հետո հիշում էի դպրոցի ուսուցչուհուն, մորս ինձ լողացնելիս, դպրոցի աղջիկների չափազանց մեծ ուշադրությունը: Որոշեցի հանդեպել կնոջն ու հարցնել, թե այդ ինչ կա իմ մեջ, որ այդքան գրավում է նրանց:
Նշված հասցեն գտնվում էր քաղաքի մյուս ծայրում, այնտեղ, որտեղ հարուստներն էին ապրում: Երբեք այդտեղ չէի եղել և անընդհատ սպասում էի, որ ինչ-որ մեկը կմոտենա և ինձ կքշի: Բայց ոչ-ոք չմոտեցավ: Տան դուռը կիսաբաց էր: Անվստահ քայլերով ներս մտա և անցա հյուրասենյակ, որտեղից երաժշտության հնչյուններ էին գալիս: Կինը նստած էր բազմոցին և ինքնագոհ ժպտում էր: Ես իհարկե միտք չունեի քնել նրա հետ, որովհետև կույս էի և չէի ցանկանում այն կորցնել ինչ-որ անծանոթ կնոջ հետ: Չնայած դեռ չէի էլ որոշել, թե ում հետ եմ ցանկանում զրկվել կուսությունից: Բայց հաստատ ոչ նրա: Առաջ անցա և անգիր սովորած բանաստեղծության նման մի շնչից արտասանեցի.
-Ես միայն եկել եմ մի բան հարցնելու և ուզում եմ, որ անկեղծ ու ճիշտ պատասխանեք: Այդ ի՞նչ կա իմ մեջ, որ կանանց ուշադրությունն ինձ վրա է պահում:
Կինն առաջ նստեց և զարմացած հայացքն ինձ ուղղեց: Ապա ժպտաց և ասաց.
-Տղա՛ս, մ՞իթե չես նկատել, որ աստծո նման գեղեցիկ ես և գրավիչ:
-Ոչ, իսկ ի՞նչ է նշանակում գրավիչ լինել:
Կինը ծիծաղեց.
-Քանի՞ տարեկան ես:
-Տասնութ:
-Կու՞յս ես:
Հարցն ինձ անակնկալի բերեց: Երբեք անկեղծ թեմաներով ոչ ոքի հետ չէի խոսել: Մայրս ու հայրս այդպիսի բաներին ուշադրություն չէին դարձնում և երևի կարծում էին, որ տարիքր հետ ինքս կգտնեմ շատ հարցերի պատասխաններ: Մի պահ երկմտեցի և անվստահ պատասխանեցի.
-Այո…
Կինը վեր կացավ և մոտեցավ ինձ.
-Ես կվճարեմ քեզ:
-Ինձ ձեր փողերը պետք չեն: Ինձ պատասխան է հարկավոր:
Կինը հետ կանգնեց:
-Լա՛վ: Ես չեմ կարող մյուսների փոխարեն պատասխանել, բայց իմ մասին կարող եմ ասել: Դու սովորական գեղեցկություն չունես: Քո գեղեցկությունը շատ հազվադեպ է: Եվ գեղեցիկ լինելու հետ մեկտեղ դու պարզապես կախարդական ձգողություն ունես: Կանայք ցանկանում են տիրել քեզ: Նրանք ցանկանում են տիրանալ քո մարմնին, որովհետև այն անկեղծորեն մաքուր է և անպիղծ: Դու, չնայած դեռ երիտասարդ ես, բայց անհավանական տղամարդկային ես և միաժամանակ մանկան պես միամիտ: Իսկ կանանց այդպիսի տիպի տղամարդիկ են գրավում: Երբ տեսա քեզ, զգացի, որ անելանիության աստիճան ցանկանում եմ քեզ, ցանկանում եմ դիպչել քեզ, հպվել մարմնիդ: Այդպիսի բան առաջին անգամ էր կատարվում ինձ հետ:
Ես լսում էի նրան և հիշում կանանց հետ բոլոր առնչություններս: Հասկանում էի, որ նա ճիշտ է: Ցնծության պես մի բան էր իշխում ինձ, ասես հենց նոր ինձ մի անպարտելի զենք էին տվել, կամ ասենք մի պարկ ոսկի: Կինը դեռ շարունակում էր խոսել, իսկ ես հաղթանակած ժպտում էի: Նա նույնպես ժպտաց և մոտեցավ ինձ:
-Հիմա հասկանու՞մ ես:
-Հիմա հասկանում եմ,- պատասխանեցի ես և դուրս թռա նրա տնից: Արագ հեռացա հարուստների թաղամասից` այնտեղ վերադառնալու վստահությամբ:
Այդ կինը հավանաբար գիտակցում էր, որ վճռորոշ ազդեցություն ունեցավ կյանքիս վրա: Նա խելացի կին էր երևում: Իսկ ես ցանկալի էի կանանց համար: Անգամ մորս: Գուցե հայրս այդ պատճառով չէր սիրում ինձ, որովհետև նկատել էր, թե ինչպես է մայրս ինձ նայում: Թեև հայրս այդքան էլ խելացի ու նրբանկատ չէր: Նա գործազուրկ էր դարձել իմ պատճառով և առիթը բաց չէր թողնում ինձ դա հիշեցնելու համար: Նա այդպես էլ մահացավ` գործազուրկ և դժգոհ: Մայրս մի քանի օր լաց եղավ նրա մահվանից հետո, իսկ հետո ինձ դուրս վռնդեց տնից:
Քսաներեք տարեկանում միակ բանը, որ ունեի մի քանի հարյուր դրամն էր և վստահությունը, որ կանայք խելագարվում են ինձ համար:
Ես սովորել եմ ապրել առանց քեզ: Այդպես գուցե ավելի լավ է: Մի բուռ ջերմ հիշողություններ ունեմ քեզնից: Որ հիշելիս աչքերիս առաջ մեր ժամանակն է հայտնվում` իր ցուրտ ձմեռով ու այդպես էլ չջերմացած գարունով: Ես երևի ժամանակին սխալվել եմ` առաջին ու վերջին սերեր որոշելով: Առաջին սերը, երևի, այն է, որ հիշում ես: Ես հիշում եմ քեզ, թեև դու հայտնվեցիր միջանկյալ, բայց մնացիր հավերժ: Ես հիշում եմ մեր ապրած ամեն մի օրն, ու սիրտս կտոր-կտոր է լինում: Ես երջանիկ էի, թեև մենք մեղսավոր էինք ու կատարյալ չէինք: Ես վստահ չեմ, որ դու նույնն ես զգացել կամ զգում, բայց դա ինձ, անկեղծ ասած, չի էլ հետաքրքրում: Դու եղար, եղար խենթաբար, կարմիր արեցիր քեզ հետ ապրած ամեն օրս, ու ես հրաժարվեցի քեզնից, որովհետև այդ ժամանակ այն, ինչին ձգտում էի, սպիտակն էր: Կամ գոնե սևը: Բայց ոչ կարմիրը: Ոչ այն կարմիրը, որ կար, երբ տեսնում էի քեզ ու խենթանում, ոչ էլ այն կարմիրը, որ ստիպում էր ատել քեզ: Մեր օրերը, հավանաբար, իմ կյանքում մինչև այսօր ապրած լավագույն օրերն են, որովհետև մենք սատանայաբար մեղսավոր, բայց աստվածային մաքուր էինք, ինչպես այն մոխրագույնը, որ հիմա կա իմ կյանքում: Ես երևի սիրում եմ քեզ, կամ էլ իմ հորինած քեզ, իմ ստեղծած քեզ, քո գոյություն չունեցող քեզ, իմ թյուրիմացաբար միջանկյալ, բայց փաստորեն առաջին սեր:
Կարոտել եմ քեզ: Կամ թե մեզ, կամ թե ինձ` կողքին քո, սրտում քո: Մենք երկուսս էլ մեծ ջանքեր ենք գործադրում` մոռանալու միմյանց, կամ թե մեզ` կողքին միմյանց, սրտում միմյանց: Ասում են` դժվար բան չկա: Ասում են` թե շատ ցանկանաս, կստացվի, կմեծանաս, կանցնես հիշողության ու ներկաների բարակ սահմանը, որ երբեմն սեփական բարակությունից ճաքում է ու կորչում, իսկ մենք ընկած փնտրում ենք, փնտրում, ամեն նորը տխմարաբար ներկա համարում, բայց նորից հայտնվում հիշողության ճահիճներում:
Կարոտել եմ քեզ: Քանի՞ ամիս կլինի, ինչ ձեռքդ չեմ բռնել: Այդ ամուր, մի փոքր կոպիտ ձեռքդ: Քանի՞ օր ու գիշեր միմյանց բարի լույս ու բարի գիշեր չենք մաղթել: Քանի՞ րոպե ու ժամ միմյանց սեր չենք պատմել: Ինչպե՞ս է ստացվում, որ այն մարդկանց, ում ամենաշատն ենք փնտրում ամբոխներում, երբեք չենք տեսնում: Ես փնտրում եմ քեզ ամենուր, բայց դու չկաս: Ինձ փնտրու՞մ ես: Երանի:
Կարոտել եմ քեզ: Այնպես, ինչպես երբեք, ինչպես ոչ ոքի: Կարոտել եմ անգամ քո վրա բարկանալը, քեզնից նեղանալը, մեր «ամեն ինչ վերջացած»-ները: Կարոտել եմ մեր խենթ արարքները, որոնց համար հիմա, գուցե, համարձակություն չունենայինք: Կարոտել եմ մեր մրսելն ու շոգելը, միմյանց մոտ շտապելը: Խելահեղ կարոտել եմ ձայնդ, ձայնդ լսելուց սրտիս թրթիռը, ձեռքդ ամուր սեղմելուց հոգուս հրճվանքը: Կարոտել եմ մեր առավոտները, կարճ զգեստների պատճառով քո զայրույթը, իմ տրամադրության անկումները հերոսորեն տանելու կարողությունդ: Ուրիշ էլ ոչ ոքի կողքին ես չկարողացա այդքան թույլ լինել:
Կարոտել եմ քեզ: Ու քեզ հետ կապված ամեն ինչ: Անգամ ինձ:
Իմացել եմ` այլևս միայնակ չես: Տխուր եմ ինձ համար: Իմացել եմ` ուրիշի ձեռքն ես համբուրում, ուրիշի վրա ես զայրանում, ուրիշին ես ասում` սիրում եմ: Բայց արդյո՞ք սիրտդ այնպես ուժգին է խփում, երբ այդ ուրիշիդ հետ ես, արդյո՞ք նրան էլ ես երդվում, որ երբեք մենակ չես թողնի: Իմացել եմ` նրան ընկերներիդ հետ ես ծանոթացնում, բայց արդյո՞ք նույն կերպ բռնում ես նրա ձեռքն ու ամուր սեղմում: Տեսնես նույն կե՞րպ ես զայրանում, երբ խենթություններ է անում: Տեսնես` ինձ նման հիմա՞ր է: Իմացել եմ` սկսել ես մոռանալ իմ մասին, բայց չեմ հավատում. առաջին սերը, սիրելիս, կուտ չի գնում, ինչ էլ անում ես: Տեսնես նրա՞ն ես համարում առաջին սերդ: Նա ուրիշ է: Եվ երբեք կյանքդ այնպես չի խառնի, ինչպես ես: Իմացել եմ` ուզում ես մոռանալ ինձ: Արդյո՞ք կստացվի: Արդյո՞ք նրան գրկելիս ինձ չես հիշի, արդյո՞ք չես համեմատի ու չես հասկանա, որ առաջին սերը, միևնույն է, կուտ չի գնում: Իմացել եմ` փորձում ես մեծանալ մեր սիրուց, ինչպես ես ժամանակին: Բայց տես, սիրելիս, ես մի մանուկ եմ: Ավելի մանկացած ու ավելի մերկացած: Արդյո՞ք կմեծանաս: Իմացել եմ` ժամանակը շատ բան է փոխում, բայց մեզ փոխել հնարավոր չէ, որովհետև մենք ուրիշներին այդպես էլ չենք կարողանալու սիրել այնպես, ինչպես սիրել ենք միմյանց: Ուրիշների համար մենք երբեք էլ պատրաստ չենք լինելու մահանալ, էլ ուր մնաց ապրենք: Ուրիշներին մենք միշտ պարտեցնելու ենք միմյանց հետ համեմատության մեջ, որովհետև առաջին սերը կուտ չի գնում, որքան էլ փորձենք: Ուրիշներին չենք սիրելու այնպես, ինչպես միմյանց ենք պաշտել, ուրիշների հետ ապագա կազմելիս խորը հոգոց ենք քաշելու ու միմյանց հիշելու: Իմացել եմ` փորձում ես սիրել ուրիշիդ, գուցե այդպես էլ կա, իմացել եմ` այլևս նույնը չեմ քեզ համար, բայց արդյո՞ք մահացել եմ: Ուրիշներին ապրեցնել չենք կարող, որովհետև ուրիշները միշտ էլ կմնան ուրիշ, ուրիշ մեզնից, ուրիշ միմյանցից:
Մի օր վերջանում են դերերն ու մնում եմ ես՝ ինքս իմ հետ, ինքս իմ դեմ: Դեմ հանդիման ելնում են երազներս, մտքերից ինչպե՞ս ազատվեմ: Դու կգաս, կգրկես, կհամբուրես քեզնից հոգնած մարմինս, ապա կլքես ու կծիծաղես, ասես ոչինչ, հետո կազատես: Իսկ ես կմնամ այստեղ՝ մենավոր օրերիս ու ժամերիս անդունդում, վեր կնայեմ՝ քեզ փնտրելու՝ մոռացած, որ քեզ տեսնելու համար պետք է ցած նայեմ: Մի բուռ սեր է որոտում գլխիս, բայց դու չկաս, ու չես եղել այն ժամանակ, երբ կարիքդ էի զգում: Միշտ այդպես ես: Սրիկա:
Մեզ բաժանող ճամփաների զուգահեռում այրում եմ վերջին հույսերս, որ կճեղքես ճահիճներն ու կգաս, բայց ես քեզ չափից դուրս մեծ դեր եմ տվել: Դու այդպես էլ չես գա, որովհետև ես հոգնել եմ քեզ սպանելուց: Դու չես հասկանա, թե ինչու այսպես ստացվեց, ինչու՞ մեր խաղն այսպես ավարտվեց: Ես լուռ կանձրևեմ ու կծիածանանամ, իմ մտայնության քամիները պար կբռնեն երազների հետ, դու չես լինի այնտեղ, որտեղ գարուն կգա ու կմնա: Մի խենթ պար կսկսի, իսկ դու չես էլ իմանա, որովհետև դու չգրկեցիր ինձ այն ժամանակ, երբ ես մի վիրավոր հաշմանդամ էի՝ կարոտ քո երկար մատներին ու բամբ ձայնին:
Որքան եմ կարոտել քեզ, բայց դու չես իմանա դա, որովհետև մեր զուգահեռվող ճամփաներին ես ծաղիկներ եմ ցանել ու ջրել իմ սպասումներով: Դու ինձ խենթ կհամարես, իսկ ես կխենթանամ քո չեղած առավոտներից ու ընթրիքներից: Այնտեղ, որտեղ մարդիկ ընտանիք են, մենք չկանք, քանի որ չեղանք, քանի որ չկայինք:
Ես մեղավոր եմ:
Սրիկա:
Թե փախչեմ մի կյանք հեռու, թե գլխահակ հետ գամ, դու գիտես, թե որտեղ եմ ես: Խորապես հիասթափված ինձնից էլ, քեզնից էլ, դու, երևի, մտածում ես, որ վերջ չկա այս ամենին, թեև վերջը սկսվեց վաղուց: Ես էլ վաղուց չեմ երազում քո մասին, որովհետև օրերից մի օր դու ինձ վախացրիր: Դու խենթացար, հետո հանգստացար, կարծես մոռացար ինձ: Իսկ ես թռչում էի հեռուներում և օրեցօր ավելի ու ավելի ցած ընկնում: Դու այնտեղ չեղար, երբ ես ընկնում էի: Ինչու՞ ես հիմա մտածում, որ ես կրկին կթռչեմ, այն էլ քեզ հետ: Ես չեմ հանդուրժի, եթե կողքիդ այդ թռչնակներ լինեն. ես իմ վիրավոր թևերը կսփռեմ վրադ ու կլինեմ կյանքիդ միակ թռչունը, թեև վիրավոր ու թեև անթև: Ես կլինեմ անեծքդ, դու կատես ինձ, բայց չես կարողանա կրկին թռչել, ինչպես և ես: Դու կհիշես ինձ, ես, գուցե, նույնպես, բայց ես, իմ սիրելի թռչուն, երբեք կողքիդ չեմ լինի: Դու կհիշես, թե ինչպես էինք մենք՝ երկու թռչուն անսահման ծովերի վրա, սիրում իրար ու որոշում աշխարհների սահմանները, ինչպես էինք կարծում, որ թե մենք խենթ ենք ու իրար ունենք, կարող ենք նոր օրենքներ հորինել ու ապրել այնպես, ինչպես ոչ ոք: Տեսա ՞ր, իմ սիրելի թռչուն, որ ծովերը ճահիճ դուրս եկան, իսկ մենք՝ կոտրված թևերով թռչնակներ՝ հիմար ու դժբախտ:
Ես իմ սիրտն եմ բացել ու շպրտել ոտքերիդ առջև, ես կորցրել եմ ինձ, մոռացել, որ աշխարհում քեզնից բացի աշխարհ կա: Բայց մի օր ավարտվեց ամենն, ու մենք վերջացանք: Մենք պարզապես դադարեցինք գոյություն ունենալուց: Ու թե պիտի այնպես ստացվի, որ առաջին սերը չհաջողվի, ես առաջարկում եմ, գուցե պահանջում սիրել երկրորդ սիրուց: Ես պահանջում եմ, որ դառնաս իմ երկրորդ սերը, ինչպես դարձար առաջինն ու միակը: Ներիր, բայց քեզնից հետո ամենը, ինչ եղավ, թատերական ներկայացում էր. ես՝ գլխավոր դերում, դու՝ միակ հանդիսատես: Բայց արի ու տես, որ հիմա եկել ես, ձեռքիցս քաշում ես, որ ցած իջնեմ բեմից ու քեզ հետ գամ: Գիտես, պաշտելիս, ես գուցե չգամ, բայց շնորհակալ կլինեմ ձեռքերս ցավեցնելու համար: Ես սիրում եմ քեզ, սիրել եմ միայն քեզ և, գրողը տանի, միայն քեզ կսիրեմ, բայց մենք, երևի, ավարտում ենք մեր պատմությունը: Ես պարզապես այլևս չեմ կարող այսպես. ապրել քեզ համար և կործանվել քո պատճառով: Հիշու՞մ ես՝ կար ժամանակ, երբ մեր երեխաների անուններն էինք որոշում, իսկ հիմա ես ինքս եմ որոշում ապագա զավակիս անունը, որը քեզ, հավանաբար, դուր չի գա: Դու չես տեսնի, թե ինչպես են մեծանում մեր երեխաները, բայց կտեսնես, թե ինչպես եմ փոքրիկիս ձեռքը բռնած քայլում այն փողոցներով, որտեղ մենք ժամանակին երջանիկ էինք ու սիրո երդումներ էինք տալիս: Ես կպատմեմ նրան քո մասին և կասեմ, որ մայրիկը քեզ շատ է սիրել: Ես կսովորեցնեմ նրան սիրել այնպես, ինչպես ես, բայց կխնդրեմ ինձ պես չսայթաքել և չավիրել ամեն ինչ: Ես միշտ կսիրեմ քեզ և կերազեմ, որ դու էլ երբեք չդադարես ինձ սիրելուց, անգամ երբ ուրիշի վարսերը շոյես և ուրիշի երեխաներին «որդիս» կանչես: Ներիր, բայց ես այնքան հիմար եմ…
-Հիմար
արարածներ են տղամարդիկ: Ամեն նոր կնոջ ասում են, որ կյանքում միայն իրեն են իրապես
սիրել: Արդարություն կա՞ այդտեղ: Ապուշություն:
-Դու
այդպես չե՞ս ասել:
-Բնավ:
Եթե սիրել ես, ուրեմն սիրել ես: Ինչու՞ թերագնահատել նախկին սերերդ ու ստել: Այո, սիրել
եմ, գուցե ճիշտ հակառակը` ամեն նոր անգամ սիրելիս ավելի քիչ եմ սիրել: Եվ երբեք չեմ
ասել, որ մնացած դեպքերում պարզապես սիրահարված եմ եղել: Օ, ստախոս մարդիկ: Սիրել եմ,
ամենակենդանական ձևով եմ սիրել, պատրաստ եմ եղել աշխարհներ շրջել, իսկ հետո էլ չեմ
սիրել: Ի՞նչ արտասովոր բան կա: Հիմար մարդիկ են հորինել հավերժական սիրո գաղափարը.
երկու տարբեր մարդիկ տարբեր աշխարհներից, տարբեր ընդունակություններով ու հնարավորություններով,
տարբեր մտքերով ու ցանկություններով, տարբեր դաստիարակությամբ ու պատմություններով
չեն կարող պտտվել հավերժական սիրո հորձանուտներում, որովհետև ամենքս էլ վերջիվերջո
շարժվում ենք ինքնապահպանման բնազդով:
-Սերը
կործանու՞մ է:
-Սերը,
սերը, զզվել եմ այդ բառից, պետք է մի նոր բառ հորինել, այնքան սովորական բան է դարձել,
որ հարևանիդ կեղտոտ ու հարբեցող հորն էլ կարող ես սիրել: Սեր… Ինձ իմ սերերը կործանել
են. այդքան էլ շատ չեն եղել, մի ձեռքիս մատներն էլ հերիք են, որ հաշվեմ: Առաջինին դպրոցում
սիրեցի, դպրոցի և երևի թե աշխարհի լավագույն մարդն է, հավատում եմ: Բայց եթե հիմա ինձ
ստիպեին ապրել նրա հետ… Չէ, հաստատ չէ: Երկրորդին մինչև հոգուս խորքը սիրեցի, իսկ նա
գոռոզ, ինքնահավան ու տգեղ մի ստոր էակ էր: Ինչպե՞ս կարելի է ինչ-որ մեկի պատճառով
փորձել կյանքին վերջ տալ: Հիմարություն է, բայց դա էլ եմ արել: Երրորդին հավատացի,
վստահեցի, սիրեցի նույնքան խենթաբար, բայց ինչ-որ բան պակասում էր: Առաջինը լքեցի,
որ ինքը չհասցնի ինձ լքել: Ատում եմ, երբ ինձ լքում են: Դա հնարավոր բան չէ, գոնե ինձ
համար: Ուստի ես միշտ առաջինն եմ լքում: Իսկ չորրորդը… Հնարավոր չէ, որ մարդ այդքան
սարսափելի սխալվի: Չորրորդս վատագույն բանն էր, որ կարող էր հետս պատահել: Նրա հետ
հասկացա, թե որքան ուժեղ մարդ եմ իրականում: Նրանից հետո անմեղ ու միամիտ աղջկանից
բան չմնաց. մեծացա:
-Իսկ
հիմա ի՞նչ:
-Հիմա
մնում է սպասել հինգերորդին J
«Ոչ, գրողը տանի, սա մի օր ավարտվելու է, ես գիտեմ, անվերջանալի սարսափ չի կարող լինել, որտե՞ղ է իմ սարսափելի վերջաբանը»:
Գիտես, սիրելիս, դու այսօր մահացար: Առանց ցավ, առանց արյուն: Ես պարզապես այսօր թաղեցի քեզ, մի բուռ հող թափեցի խոսքերիդ ու ցավերիդ վրա, պարանոցս ազատեցի քո ծանր շղթաներից ու նետեցի գերեզմանիդ մեջ: Թող հողը նույնքան թեթև լինի վրադ, որքան թեթև են եղել մղձավանջներս առանց քեզ ու քեզ հետ: Թաղմանդ անգամ անդեմ մարդիկ էին, որոնք զուտ հանդիսատեսավարի թքեցին վրադ ու գնացին: Մեկն անգամ ծափ տվեց, բայց դու չլսեցիր, որովհետև այսօր դու մահացար: Այսօր ես թաղեցի քեզ:
Հանգուցյալներից այլևս նամակներ չեն ստանում, ուստի ես այլևս դադարում եմ սպասել: Թող հողն այնքան թեթև լինի վրադ, որքան թեթև են եղել սպասումներս ու հիասթափություններս: Քեզ հավիտենական ազատում եմ մաղթում, որպես դու խոստացար ինձ հավերժ սեր ու հավատարմություն:
Մտածում ես, թե որքան ստոր եմ ես: Դու այլևս մտածել չես կարող, ես թաղել եմ և այդ մտքերդ, որ սև դևերի պես ստորացրել են ինձ ու ծնկեցրել: Վստահ ես` կպատժվե՞մ: Դու վստահ լինել չես կարող, ես թաղել եմ վստահությունդ այն բանում, որ կկոտրվեմ, թե լքես ինձ:
Սիրելիս, այսօր քո թաղումն էր, մենք թաղեցինք քեզ ու վրադ մի բուռ ափսոսանք թքելով հեռացանք: Հանգուցյալների մոտ երկար չեն մնում. սևանում է:
Ես
մի փոքրիկ աղվեսիկ եմ: Կյանքը մի հիմար խաղ է, ոմանց համար մի մեծ արկած, ոմանց համար
երկար մի տանջանք, ոմանց համար էլ… Երբ երկար ճանապարհ ես անցնում, մեքենան վայր ու
վեր է գնում, մեկ սաղարթախիտ արահետներ ես անցնում, մեկ էլ ամայի անապատներ, մի տեղ
կյանքն է եռում, իսկ ուրիշ տեղ անմարդ տներում աղվեսներ են վազվզում: Ու ճանապարհի
ողջ գեղեցկությունը հասկանալու համար պետք է հանդիպես մողեսներին ու աղվեսներին, շնչես
ծառերի մաքրությունը, հիանաս եռուն կյանքով ու տխրես անմարդ տներից: Սա իմ կյանքն է,
և պարտադիր չէ, որ ինձ հասկանան, սիրեն, ընդունեն: Ես անցնում եմ իմ երկար ճանապարհը`
մեկ վայր ընկնելով, մեկ էլ վեր սավառնելով: Մեկ կոտրվում եմ անպտուղ շիվի պես, մեկ
էլ պտղաբեր ծառի պես պարզվում արևին: Մեկ անօգնական աղվեսի պես քչփորում եմ ուրիշների
անմարդ տներում, մեկ էլ խորամանկ մողեսի պես սողոսկում մյուսների ճանապարհներ ու թափանցիկանում:
Արևը ջերմացնում է ինձ, մեկ էլ երես թեքում ու քամի տեղում հույսաշատ մտքերիս վրա,
մեկ էլ կրկին դուրս գալիս ամպերի հաստ շերտի տակից ու պաղ տաքացնում: Մեկ անձրև է մաղում
գլխիս, մեկ էլ վաղորդյան շողերի երամ հրավիրում սենյակ: Ես մի փոքրիկ աղվեսիկ եմ: Ունեմ
փափլիկ պոչիկ ու սուր ճանկեր, վազող աչքեր ու անմեղ մտքեր: Եվ ուզածս մի փոքրիկ բուն
է` անտառի միջին, սարերի հովին, առվակների լեզվին, արևի գրկում: Ես մի փոքրիկ աղվեսիկ
եմ…
Երևի
թե կյանքը մեծ ու փոքր սխալների շարան է` համեմված փոքրիկ ուրախություններով և մեծ
հիասթափություններով: Հասարակ մարդիկ այդպես են ապրում, կարծում եմ: Ես էլ մի հասարակ
մարդ եմ, թեև հասարակ դրության մեջ չեմ գտնվում: Այժմ հատուկ վիճակի մեջ եմ, և, թեև
պետք է գոնե տխրեի, առավոտյան արթնանալիս ժպտում եմ, իսկ քնելիս (հիմա հատկապես քնկոտ
եմ դարձել) այնքան հոգնած եմ լինում, որ գլուխս բարձին դնելուն պես երազների աշխարհ
եմ անցնում: Մի փոքրիկ խնդիր ունեմ. սարսափելի երազներ եմ տեսնում: Օրինակ այսօր երազումս
մայրիկիս էի կանչում-կանչում, իսկ նա չէր լսում: Երազս այնքան իրական էր, որ արթնացա
այն բանից, որ բարձրաձայն մայրիկիս էի կանչում: Չմտածեք, թե վատ կյանք եմ ապրում կամ
անլուծելի խնդիրներ ունեմ, բայց, կարծում եմ, երազները շատ բան են պատմում մարդու մասին:
Իմ երազներն ինձ դուր չեն գալիս: Բայց ցրում եմ մտքերս. չէ՞ որ հատուկ վիճակի մեջ եմ: Ժպտում եմ: Դուք ինձ չեք հասկանա,
պետք էլ չի:
Մարդիկ
կարող են իրենց հանդիպած հանգամանքներից դժգոհել, բողոքել, անգամ բարձրաձայն, անգամ
այնտեղ, որտեղ դրանց վրա թքած ունեն, սակայն ի՞նչ է փոխվում դրանից: Իմ` այդքան էլ
ոչ երկար, սակայն այնքան բովանդակալից կյանքի ընթացքում ես հասկացել եմ, որ բողոքելն
այնքան է օգնում մարդուն, որքան պարզապես նստելն ու ոչինչ չանելը: Ես դադարել եմ բողոքել,
իսկ երբ հարցնում են, թե ինչպես եմ` պատասխանում եմ` հիասքանչ: Այո, դա այդպես է: Եվ
դա չեմ ասում որովհետև համեմատվել եմ ուրիշների հետ և հասկացել, որ այնքան էլ վատ չի
դասավորվել ամեն ինչ: Չէ: Ամեն ինչ իսկապես ինչ-որ չափով շատ վատ է դասավորվել, այդպես
չպետք է ստացվեր: Բայց ամեն դեպքում գլուխս չեմ կախում, այլ առաջ եմ նայում` վստահությամբ,
որ ամեն ինչ իսկապես հիասքանչ է, հրաշալի: Չէ՞ որ իմ ներկայիս վիճակն ոչ այլ ինչ է,
քան հրաշք…
Պատուհանից այն կողմ լիալուսինն է: Թվում է` մեկնեցիր ձեռքդ ու կհասնես: Ես այն քաղաքներում չեմ, որտեղ այն ավելի մոտ է թվում: Ապրում եմ իմ փոքրիկ քաղաքում` իմ հոգսերով ու իմ ուրախություններով: Ձեզ թվում
է`
հոգսաշատ
մարդիկ
ուրախություններ
չե՞ն
ունենում:
Սխալվում
եք.
ունենում
են,
այն
էլ
ինչպիսի:
Ավելին`
մեր
ուրախությունները
մեզ
ավելի
մեծ
երջանկություն
են
պարգևում,
քան
նրանց,
ովքեր
անհոգ
են:
Եթե
ինձ
հնարավորություն
տրվեր
ազատվել
հոգսերիցս
ու
մտքերիցս,
հիմա
արդեն
ես
վստահաբար
կընտրեի
անհոգ
կյանք:
Այո,
երբեմն
ամենից
անհոգ
մարդիկ
են
հետո
դառնում
ամենահոգսաշատը:
Արկածներ
են
փնտրում,
թարմ
զգացողություններ
և
voila` բարի
գալուստ
նոր
կյանք:
Սա
իմ
նոր
կյանքն
է`
իմ
ընտրածը,
ավելի
շուտ`
իմ
հասածը:
Ոչ,
չեմ
բողոքում,
դեռևս
փորձում
եմ
հարմարվել,
հատկապես,
որ
երկար
ճանապարհ
ունեմ,
որից
շեղվել
արդեն
չեմ
կարող:
Ես
մի
փոքրիկ
արկած
ունեմ,
որի
մասին
դեռ
չեք
կարող
իմանալ.
գաղտնիք
է:
Փոքրիկ,
բայց
այնքան
լավ
գաղտնիք:
Իսկ
մինչ
այդ
ես
նայում
եմ
պատուհանից
դուրս,
որտեղ
լիալուսինն
է
ինձ
նայում:
Չեմ
հասկանում
նրա
հայացքը.
նախկինում
հանդիպում
էինք
միայն
երազանքներս
պատմելու
համար,
իսկ
հիմա
հասկացել
եմ`
լավ
կլինի,
որ
առժամանակ
դադարեմ
երազանքներ
ունենալուց.
դրանք
սովորություն
ունեն
իրականանալու:
Իսկ
դա
ինձ
երբեք
էլ
օգուտ
չի
բերել:
Ես
Մարին
եմ,
և
ես
ունեմ
մի
փոքրիկ
արկած:
Ու՞մ հետ ես խոսում,
երբ
աշխարհն
աղմկում
է:
Ո՞վ
է
գրկում
սառած
մարմինդ,
երբ
սիրտդ
կրակվում
է:
Ես
մի
անհամբերություն
դարձած
փնտրում
եմ
քեզ
հազարավոր
սառած
հայացքների
մեջ,
վստահ,
որ
կճեղքես
մահացած
ամբոխները,
կգաս
ու
կգրկես
ինձ
ու
էլ
երբեք
բաց
չես
թողնի:
Կպաշտպանես
ինձ,
ինձ
«փոքրիկ»
կկոչես,
իսկ
ես
փոքրիկ
կլինեմ:
Ես
չեմ
պատկերացնի,
թե
ինչպես
էի
ապրում
առանց
քեզ,
իսկ
դու
կստիպես
հավատալ,
որ
թե
աշխարհն
էլ
փուլ
գա,
դու
կլինես
կողքիս,
և
ես
փոքրիկ
կլինեմ:
Քո
ուժեղ
ձեռքերը
կգրկեն
ինձ
գիշեր-ցերեկ,
իսկ
ես
կսիրեմ
քո
առնական
տղամարդկությունը:
Քո
ձայնից
սիրտս
կզարկի
մոլագարի
պես,
քեզ
տեսնելիս
աչքերս
կլցվեն,
իսկ
դու
կլինես
կողքիս
և
ինձ
ոչ
մի
տեղ
բաց
չես
թողնի.
ես
ինքս
ոչ
մի
տեղ
չեմ
էլ
ուզի
գնալ:
Քո
կողքին…
Դա
կլինի
ամենաերանելի
վայրը:
Եվ
աշխարհի
մեծությունն
այլևս
նշանակություն
չի
ունենա:
Ես
չեմ
ուզի
փախչել,
որովհետև
դու,
դու
պարզապես
իմ
կողքին
կլինես:
Ես
կերազեմ
հոգ
տանել
քո
մասին,
դու
կընդունես
ինձ
ու
սխալներս,
և
ես
կլինեմ
ամենամեծ
սխալդ
ու
ամենագեղեցիկ
երազդ:
Կարդուկեմ
հագուստդ,
իսկ
առավոտյան
վերնաշապիկդ
կմոտեցնեմ
քթիս
ու
կառնեմ
բույրդ
ու
կարբեմ:
Կխելագարվեմ
քեզ
համար,
և
այդպես
ճիշտ
կլինի:
Դու
կոգեշնչվես
ինձնից,
ու
ցույց
կտաս,
որ
ես
բնավ
էլ
վատը
չեմ.
քո
կողքին
ես
ամենալավը
կլինեմ,
որովհետև
պաշտպանվելու
կարիք
չեմ
ունենա:
Երեկոյան
մենք
գիրք
կընթերցենք
կամ
հին
ֆիլմեր
կնայենք,
առավոտյան
միասին
նախաճաշ
կպատրաստենք
կամ
կխելագարվենք
թարմ
անկողիններում,
իսկ
հանգստյան
օրերին
կգողանաս
ինձ,
ու
կփախչենք
քաղաքից
դուրս:
Ես
կլինեմ
քո
փոքրիկը,
հետո
մեզ
կմիանա
մեր
փոքրիկը,
և
դու
կհպարտանաս
քո
երկու
փոքրիկներով:
Դու
կլինես
լավագույն
հայրը,
իսկ
ես
կերջանկանամ
քո
տիեզերքն
իմ
մեջ
կրելուց:
Դու
կլինես,
չէ՞:
Չէ՞
որ
ես
այդքան
էլ
շատ
բան
չեմ
ուզում…