Իմ աշխարհը եկավ բարևելու քո աշխարհին ու խնդրելու, որ ներս թողնես ու ընդունես: Իմ աշխարհում արևն է պակասում:

-Բարև:

Այնտեղ, որտեղ տարբեր երկինքներ հանդիպում են` գիտակցելու, թե որքան շատ են անձրևել, արևն է զարթնում` ցույց տալու, թե որքան շատ էր նա սպասում այդ հանդիպմանը:

-Մենք կրկին հանդիպեցինք:

Երբ խավարը պատում է լույս տենչացող մաքրությանը, գիշերը գալիս է` ցույց տալու մթության գեղեցկությունը: Ամեն մութ չէ, որ խավար է: Ամեն խավար է, որ լուսանում է:

-Սա ճակատագի՞ր էր, թե՞ նախախնամություն:

Բացիր հոգուդ գաղտնիքները, ազատություն տուր դրանց. գաղտնիքները մահանալու համար են ծնվում: Պատմիր ինձ քո առավոտների ու կեսօրների մասին. ես ուզում եմ դառնալ քո գիշերները:

-Գիտե՞ս` ես երևի ցանկանում էի քեզ կրկին տեսնել:

Երազանքները ծնվում են իրականանալու, իսկ մարդիկ` դրանք գրկելու և ամուր պահելու: Ես քեզ եմ տալիս իմ երազանքները:

Հույսերը ծնվում են` նպատակ դառնալու համար, երբ գտնվում է այն մեկը, ում ցանկանում ես վստահել: Մարդիկ միշտ չէ, որ կարող են ուժեղ լինել. ամեն ուժ իր թուլության ժամին է սպասում: Ես քեզ եմ նվիրում իմ հույսերը: 

Զգացմունքները ծնվում են` կյանք տալու համար: Ակնթարթն ակնթարթի վրա կերտվում է զգացմունքալի մի ուղի, որ տանում է դեպի երազանքների ու հույսերի հորիզոններ` ծովերի պես հեռավոր ու անհատակ: 

-Ես սովորել եմ կարոտել քեզ…

-Ո՞նց ես:

-Նորմալ, լավ, դու՞ ոնց ես, Մարի:

-Լավ… Զանգել էի, որ ուղղակի ձայնդ լսեմ: Կարոտել էի:

-Ինչու՞ չեմ հավատում: Որտե՞ղ ես:

-Դրսում: Տնից դուրս եմ եկել…

-Նստիր մեքենա ու զանգիր ինձ:

-Լավ…

Գիտե՞ս` ժամանակը մեր լավագույն ընկերն է: Նա ցույց է տալիս մեզ, թե ուր ենք գնում և ում մոտ: Իմ ժամանակն ինձ քեզ մոտ է բերել: Ես արդեն որերորդ անգամ գլխիկոր սողացի քեզ մոտ, որ սավառնեմ քեզ հետ: Ես սավառնել եմ ուզում: Ես ուզում եմ կողքիդ լինել` ինչ էլ պատահի և ինչպես միշտ երազում եմ, որ գրկես ինձ ու ասես` կսպանեմ, եթե մի անգամ էլ հեռանաս: Ուզում եմ, որ իսկապես սպանես, եթե մի անգամ էլ հեռացա: Մեր երեխաները պետք է քո աչքերն ունենան` մեծ, գեղեցիկ, երկար թարթիչներով: Մեր երեխաները պետք է քո նման բարի լինեն, նրանք պետք է քո նման ներել կարողանան, երջանկացնել կարողանան: Իսկ ինձնի՞ց: Չգիտեմ, թերևս ոչինչ: Ես նրանց տալու ոչինչ չունեմ: Ես միայն ցանկանում եմ կողքիդ մեծանալ: Այս կյանքն այնքան բարդ ու դաժան է. ես վախենում եմ միայնակ լինելուց: Միայնակ չեմ դիմանա: Քո կարիքն ունեմ: Ժամանակը մեզ տրվում է` հասկանալու, թե ինչ ենք ուզում և ինչու: Ես կրկին անգամ հասկացա և այս անգամ համոզվեցի, որ երազում եմ մեր երջանկության մասին: Քո կողքին ապահով է, ջերմ, սիրելի: Այդպես էլ պետք է լիներ, պարզապես երբեմն երջանկության չափաբաժինն այնքան մեծ է լինում, որ չենք դիմանում, հակառակվում ենք, որովհետև սովոր չենք լինում այդչափ գեղեցկության: Գուցե արժանի չեմ, հիմա արժանի չեմ, բայց ես այնքան եմ… Տես` անգամ մատներս չեն համարձակվում գրել, բայց համոզված եմ` դու հասկանում ես ինձ: Ես…

Տարիները պայմանագիր են կնքել միմյանց հետ, որ ժամանակի հետ ինձ ցույց են տալու կյանքի ավելի ու ավելի վատ կողմերը: Երբ անմեղորեն փոքր էի, աշխարհն այնքան լուսավոր էր, պայծառ, գունավոր, իսկ հիմա հասկանում եմ, որ աշխարհը միշտ էլ անգույն է եղել, պարզապես իմ մեջ էին գույները շատ, իսկ հիմա էլ գույն չունեմ, չեմ գտնում: Հիմա ամեն ինչ սև ու սպիտակ է, ավաղ: Իսկ իմ գունապնակում մնացել են կարոտը, սպասումը, հիասթափությունը, սուտը, միայնությունը: Իմ գունապնակը զրկվել է այն գույներից, որ ինձ ապրեցնում էին. իմ գունապնակը քեզնից է զրկվել, ներիր: Դու կաս, այո, կողքիս ես, բայց մեզ բաժանում են միլիոններ կիլոմետր, րոպե, համբույր, հայացք: Մեզ մի միլիոն սեր է պակաս, իսկ ես երբեք էլ այնքան հարուստ չեմ եղել, որ գնեմ սերդ, որովհետև դու երբեք սերդ չես էլ վաճառել: Դու միշտ ինձ շատ լավ ներկայացրել ես, թե որքան լավն է սերդ, որքան որակյալ, անկրկնելի: Դու գովազդել ես սերդ, իսկ ես` հասարակ մի հաճախորդ, խեթ-խեթ նայել եմ ու հարցրել` որքա՞ն է: Դու նայել ես ինձ, քմծիծաղ տվել ու ասել` ես այն քեզ չեմ վաճառի: Եվ ես գլխիկոր գնացել եմ` մոլորվելու հույսերի իմ քարավան-երազներում, մտքում քեզ սիրելու ու քեզ կողքիս ունենալու, արթնանալու ու գույներ փնտրելու: Իմ գույնը դու ես, իսկ դու սերդ չես վաճառում: Եվ կապրեմ ես գույների իմ անաշխարհում, սերերի իմ անքեզությունում, կնայեմ, թե ինչպես ես սերդ ցուցադրում, գովազդում ու կհարցնեմ` որքա՞ն է: Դու կծիծաղես անմիլիոն ինձ վրա ու կփշրես երազների իմ անսիրտը: Դու քո սերը չես վաճառում:

Կարոտել եմ մեզ: Դու գիտես, որ ամենից շատ կուզեի, որ երջանիկ լինեինք, բայց իմ բայցերը շատ են: Թվում է` ի՞նչն է մեզ խանգարում, չէ՞: Ես եմ խանգարում: Դու` բոլորի մեջ առաջինն ու սիրելին, ինձ միշտ կանչում ես քեզ մոտ, իսկ քեզ մոտ այնքան լավ է, բայց իմ բայցերը շատ են: Ես երազում եմ սիրել քեզ այնպես, ինչպես դու ես սիրում ինձ, ինչպես դու ես նվիրվել ինձ ու մեր սիրուն, որ գոյություն էլ չունի: Մենք լավ հորինել գիտենք, բայց ցավոք մեզնից մեկը պետք է խեղեր մեր երջանկությունը, որովհետև իմ բայցերը շատ են: Իսկ եթե ավելի անկեղծ` իմ բայցը մեկն է, և դու գիտես, թե որն է դա: Իմ երջանկության բանաձևից ես հանել եմ քեզ, բացառել, փոխարինել, որովհետև… ՀԻՄԱՐ ԵՄ: Երբ ասում եմ, որ ամենից շատ երազում եմ, որ այլևս չսիրես ինձ, ստում եմ: Ես ուզում եմ, որ դու միշտ սիրես ինձ: Ներիր, որ դաժան եմ, բայց դու իմ կյանքում ամենակարևոր հրաշքներից ես. ես քեզնով եմ ուժեղ ու թույլ, այնքան թույլ, այնքան կախյալ ու կարոտող: Տեսնել քեզ երազներում, ապրել քո մասին հիշողություններով, ժպտալ, կարոտել, անսահման կարոտել այն երջանիկ պահերը, որ ունեցել ենք, մտածել, որ գուցե կյանքիս ամենամեծ սխալն եմ գործում, բայց դու էլ ես հասկանում, որ իմ բայցերը շատ են, գուցե ոչ այդքան, կամ էլ այնքան, որ բավական են իմ ու քո սերը սպանելու համար: Գիտես խեղդվում եմ, ինձ պատեպատ տալիս, անկարողությունից ու անելանելիությունից երբեմն ոռնում ու ջարդում եղունգներս, հաճախ ժպտում ու խորհուրդներ տալիս, բայց միշտ քեզ հիշում ու քեզ սիրում այնպես, ինչպես կարող եմ: Ներիր, բայց քեզ մոռանալ չեմ կարող, որովհետև դու սիրում ես ինձ առանց որովհետևների ու բայցերի: Ես քեզնից հեռու մնալ չեմ կարող, ներիր, բայց իմ բայցերը շատ են:

-Հավատու՞մ ես:

-Ես սովորել եմ հավատալ շատ բանի, բայց սրան հավատալ չեմ կարողանում: Այնքան հեռու ես, որ հավատս էլ ձգվել է, ճմռթվել, գժվել, խեղճացել: 

-Հավատու՞մ ես:

-Հավատում եմ քեզ, ինձ, մեր սիրուն, մեր անցյալին ու մեր ապագային: 

-Հավատու՞մ ես:

-Հավատում եմ, որ տարիներ, ամիսներ ու շաբաթներ հաշվելու փոխարեն հիմա ընդամենը օրեր եմ հաշվում: Հավատում եմ, որ շուտով հաշվելու կարիք չի լինի: 

-Հավատու՞մ ես:

-Ես սիրում եմ քեզ, հիմա թվում է, թե այլևս չեմ դիմանում: Գիտե՞ս` լինում է օրվա մեջ մի պահ պարզապես խենթանալու աստիճան քո կարիքն եմ զգում, ցանկանում եմ զանգել, բացականչել, որ շուտ գաս, բայց…

-Հավատու՞մ ես:

-Հավատում եմ, որ շատ շուտով գրկելու եմ քեզ ու էլ չեմ երազելու գոնե մեկ րոպեով կողքիդ գտնվելու մասին: Հիմարություն է սիրած մարդուց բաժանված լինելը: Ատում եմ իմ բացակայությունը քո գրկում:

-Հավատու՞մ ես:

-Երազում եմ, պատկերացնում, հորինում և ուրախանում: Առավոտներս, կեսօրներս, երեկոներս ու գիշերներս ուրիշ են լինելու: Դրանց մեջ այնքան շատ դու ես լինելու: Ինձ առավոտները բարի լույս կմաղթես, չէ՞: Իսկ գիշերները երազում քեզ կտեսնեմ, որովհետև կզանգես ու ինձ բարի գիշեր կմաղթես, չէ՞: 

-Հավատու՞մ ես:

-Մենք դուրս կգանք զբոսանքի, կքայլենք երեկոյան Երևանով, ես կսիրեմ փողոցներն ու շենքերի կտուրները: Ձեռքս կմեկնեմ ու կբռնեմ լուսինը, իսկ դու կգրկես ինձ ու կհամբուրես վարսերս: Ես կսեղմվեմ քեզ ու որքան ուժ ունեմ կշնչեմ բույրդ ու ինչպես երկու տարի առաջ կփորձեմ մտապահել ամեն բջիջը բույրիդ, որ հետո հիշեմ ու ինձ քո կողքին զգամ: Մենք կվիճենք, ու բարիշելիս կգրկեմ քեզ ու նեղացկոտ կնայեմ աչքերիդ ու այնտեղ սեր կկարդամ: Եվ այլևս երբեք չեմ լացի մեր բաժանումից հետո, քանի որ կիմանամ, որ հաջորդ հանդիպումն ամիսներ հետո չի լինի: Դու կլինես կողքիս, այնքան կողքիս, որ չեմ էլ հիշի, որ ժամանակին մեզ տարիներ ու կիլոմետրեր են բաժանել: 

-Հավատու՞մ ես:

-Հավատում եմ…