Կարոտակեզ

Կարոտների թևերով կսավառնեմ, կգամ քեզ մոտ, որ ասեմ` առանց քեզ շնչել չեմ ուզում: Քայլել չեմ ուզում, թե ձեռքս չես բռնելու, ժպտալ չեմ ուզում, թե դու չես պատճառ լինելու: Ապրել չեմ ուզում, թե քեզ համար ու քեզնով չեմ ապրելու: Ուժերիս պահոցից մի բուռ ուժ վերցնելով` գլորում եմ վայրկյաններն ու մտքերիս հեքիաթում սավառնում, հասնում քեզ մոտ, գրկում հարազատ քեզ ու շշնջում` կարոտել էի: Կարոտում եմ, կարոտում եմ, անսահման, անհատակ, խենթացնող ու խելագարեցնող:


Երբ կողքիս ես, մի բան եմ աղերսում բնությունից` ժամանակ, կանգ առ, չեմ ուզում անհրաժեշտաբար հրաժեշտ տալ, չեմ ուզում գնալ ու նետվել միայնակությանս հորում: Ուզում եմ կորչել քեզ հետ, քո պատճառով, քեզ համար ու քո կողքին:


Հերիք չես, հասկանու՞մ ես: Թվում է` երբեք էլ չես հերիքելու: Մի անհաս երազի պես գալիս ես, ամփոփվում ինձ հետ, իսկ հետո գալիս է հրաժեշտը: Հրաժեշտները բութ դանակի պես են. գիտես, որ չեն սպանի, բայց միևնույն տեղին անընդհատ հարվածելով կարող են ծակել, սպանել անգամ:


Թե վազել, միայն քեզ մոտ: Թե երազել, միայն քո մասին: Թե պայքարել, միայն քեզ համար: Թե լռել, միայն քեզ հետ: Թե սիրել, միայն քեզ…

Tags:

Share:

0 մեկնաբանություն