Նրանք ինձ մոտ հոգեկան ինչ-որ խնդիրներ հայտնաբերեցին. խանգարվել էր ինչ-որ բան, միացել կամ անջատվել, չգիտեմ: Կարևոր էլ չի. ես դա վաղուց գիտեի: Երբ ինձ խենթ էիր կոչում, ես գիտեի, որ չես հասկանում իրականում, թե որ մի ճշմարտությունն ես բարձրաձայնում:

Ես վախենում էի քեզ հետ հանդիպելուց, քանի որ սիրելիս ատում էի քեզ, իսկ ատելիս՝ սիրում: Դու դժվար հասկանաս դա, սա երևի մասն է այդ հոգեկան խնդիրների: Երբ քեզնից հեռու էի, սիրտս քեզ էր կանչում, բայց հերիք է մի-փոքր մոտենայիր, մեջս ատելությունն իր հին երգն էր սկսում: Եվ այդ խելագար շրջանն ինձ իր մեջ էր առել ու բաց չէր թողնում: Եվ լինում էր՝ օրվա տարբեր ժամերին ես քեզ ատում էի, ապա սիրում, ապա ատում սպանելու աստիճան, ապա սիրում՝ սպանվելու աստիճան:

Ես ընդամենը մի զգեստ ունեմ: Այն այնքան կիպ է գրկում մարմինս, որ թվում է՝ կխեղդվեմ: Բայց այն իմ միակ զգեստն է, որից ազատվել չի լինում: Ես բավարար հնարավորություն չունեմ նոր հագուստներ ձեռք բերելու համար, քանի որ զրկել եմ ինձ կանացի այդ փոքրիկ ուրախությունից: Իմ զգեստը կոչվում է կարոտ…

Երբեմն, երբ անքնությունը կրկին այցելում է միայնակ գիշերներիս, հիշում եմ դիմագծերդ: Ինչու՞ են ասում, որ սիրելի մարդկանց գեղեցիկ ենք տեսնում: Ես քեզ միանշանակ սիրում էի, բայց գիտեի, որ գեղեցկությամբ առանձնապես չես փայլում: Բայց ես սիրում էի տգեղությունդ, անգամ ներքին, հիմնականում ներքին: 

Գարունը եկավ, բայց այն այդպես էլ չսկսեց: Եվ մեղավոր չենք ոչ ես, ոչ դու: Պարզապես այդպես ստացվեց: Պարզապես մենք այնքան տարվեցինք մեղավորներ փնտրելով, որ չնկատեցինք, թե ինչպես եղանակների շրջապտույտում կորցրեցինք միմյանց: Մենք դուրս շպրտվեցինք բոլոր հնարավոր պտույտներից և այժմ պտտվում ենք մեր սեփական տիեզերքներում, որ այլևս երբեք չեն զուգահեռվի, էլ ուր մնաց հատվեն ու խաչվեն: