Երևի թե կյանքը մեծ ու փոքր սխալների շարան է` համեմված փոքրիկ ուրախություններով և մեծ հիասթափություններով: Հասարակ մարդիկ այդպես են ապրում, կարծում եմ: Ես էլ մի հասարակ մարդ եմ, թեև հասարակ դրության մեջ չեմ գտնվում: Այժմ հատուկ վիճակի մեջ եմ, և, թեև պետք է գոնե տխրեի, առավոտյան արթնանալիս ժպտում եմ, իսկ քնելիս (հիմա հատկապես քնկոտ եմ դարձել) այնքան հոգնած եմ լինում, որ գլուխս բարձին դնելուն պես երազների աշխարհ եմ անցնում: Մի փոքրիկ խնդիր ունեմ. սարսափելի երազներ եմ տեսնում: Օրինակ այսօր երազումս մայրիկիս էի կանչում-կանչում, իսկ նա չէր լսում: Երազս այնքան իրական էր, որ արթնացա այն բանից, որ բարձրաձայն մայրիկիս էի կանչում: Չմտածեք, թե վատ կյանք եմ ապրում կամ անլուծելի խնդիրներ ունեմ, բայց, կարծում եմ, երազները շատ բան են պատմում մարդու մասին: Իմ երազներն ինձ դուր չեն գալիս: Բայց ցրում եմ մտքերս. չէ՞ որ  հատուկ վիճակի մեջ եմ: Ժպտում եմ: Դուք ինձ չեք հասկանա, պետք էլ չի:

Մարդիկ կարող են իրենց հանդիպած հանգամանքներից դժգոհել, բողոքել, անգամ բարձրաձայն, անգամ այնտեղ, որտեղ դրանց վրա թքած ունեն, սակայն ի՞նչ է փոխվում դրանից: Իմ` այդքան էլ ոչ երկար, սակայն այնքան բովանդակալից կյանքի ընթացքում ես հասկացել եմ, որ բողոքելն այնքան է օգնում մարդուն, որքան պարզապես նստելն ու ոչինչ չանելը: Ես դադարել եմ բողոքել, իսկ երբ հարցնում են, թե ինչպես եմ` պատասխանում եմ` հիասքանչ: Այո, դա այդպես է: Եվ դա չեմ ասում որովհետև համեմատվել եմ ուրիշների հետ և հասկացել, որ այնքան էլ վատ չի դասավորվել ամեն ինչ: Չէ: Ամեն ինչ իսկապես ինչ-որ չափով շատ վատ է դասավորվել, այդպես չպետք է ստացվեր: Բայց ամեն դեպքում գլուխս չեմ կախում, այլ առաջ եմ նայում` վստահությամբ, որ ամեն ինչ իսկապես հիասքանչ է, հրաշալի: Չէ՞ որ իմ ներկայիս վիճակն ոչ այլ ինչ է, քան հրաշք…

Պատուհանից այն կողմ լիալուսինն է: Թվում է` մեկնեցիր ձեռքդ ու կհասնես: Ես այն քաղաքներում չեմ, որտեղ այն ավելի մոտ է թվում: Ապրում եմ իմ փոքրիկ քաղաքում` իմ հոգսերով ու իմ ուրախություններով: Ձեզ թվում է` հոգսաշատ մարդիկ ուրախություններ չե՞ն ունենում: Սխալվում եք. ունենում են, այն էլ ինչպիսի: Ավելին` մեր ուրախությունները մեզ ավելի մեծ երջանկություն են պարգևում, քան նրանց, ովքեր անհոգ են: Եթե ինձ հնարավորություն տրվեր ազատվել հոգսերիցս ու մտքերիցս, հիմա արդեն ես վստահաբար կընտրեի անհոգ կյանք: Այո, երբեմն ամենից անհոգ մարդիկ են հետո դառնում ամենահոգսաշատը: Արկածներ են փնտրում, թարմ զգացողություններ և voila` բարի գալուստ նոր կյանք: Սա իմ նոր կյանքն է` իմ ընտրածը, ավելի շուտ` իմ հասածը: Ոչ, չեմ բողոքում, դեռևս փորձում եմ հարմարվել, հատկապես, որ երկար ճանապարհ ունեմ, որից շեղվել արդեն չեմ կարող: Ես մի փոքրիկ արկած ունեմ, որի մասին դեռ չեք կարող իմանալ. գաղտնիք է: Փոքրիկ, բայց այնքան լավ գաղտնիք: Իսկ մինչ այդ ես նայում եմ պատուհանից դուրս, որտեղ լիալուսինն է ինձ նայում: Չեմ հասկանում նրա հայացքը. նախկինում հանդիպում էինք միայն երազանքներս պատմելու համար, իսկ հիմա հասկացել եմ` լավ կլինի, որ առժամանակ դադարեմ երազանքներ ունենալուց. դրանք սովորություն ունեն իրականանալու: Իսկ դա ինձ երբեք էլ օգուտ չի բերել: Ես Մարին եմ, և ես ունեմ մի փոքրիկ արկած: