Քեզնից տարիներով հեռու

Եվս մեկ ձմեռ ճանապարհում ենք իրարից հեռու, բայց միմյանց կողքին: Միմյանց այնքան մոտ, որ հեռավորությունից սիրտս կտոր-կտոր է լինում: Այսպես չպետք է լիներ, բայց եղավ: Ես դադարել եմ հավատալ ճակատագրին, որովհետև իմ սեփական ձեռքով եմ ոչնչացրել մեզ: Հոգեվարքի մեջ գտնվող մեր զգացմունքները հիշողություն են դառնում, որովհետև, այո, մեծացել ենք: Կամ գուցե փորձում ենք հավատալ, որ ժամանակի հետ համընթաց մեծացել ենք ու հաղթահարել, համակերպվել: Հաղթահարել ենք մեր սերն ու համակերպվել մեր սիրո մահվան մեջ: Թե իմանայի, որ մահամերձորեն կապված եմ քեզ հետ, այսպես չէր լինի: Ես, որ առանց քեզ շնչել չէի կարողանում, մի օր արթնացա ու մտածեցի, որ գուցե չեմ կարողանում շնչել, որովհետև կողքիս ես: Ես, որ աստվածացրել էի քեզ, մի օր մտածեցի, թե գուցե սխալ են աստվածները` երկրի վրա կրկնօրինակներ իջեցնելով: Ու դարձա անհավատ: Երևի թե սխալ է, որ միմյանց կողքին մինիմալ քիչ ժամանակ անցկացրած մարդիկ մնացած մաքսիմալ ժամանակն անց են կացնում միմյանց մասին մտածելով ու կարոտելով: Սխալ է, բայց որքան էլ պայքարենք դրա դեմ, այն մեզնից ուժեղ է: Մեզ կապում են ավելին քան հիշողությունները, որոնց դեմ անզոր են մեր սուտ օրերն ու ամիսները: Տարիներն անցնում են, շրջվում են օրացույցների էջերը, բայց մի կարևոր բան չի փոխվում` ես սիրում եմ քեզ: Սիրում եմ այն առաջին րոպեից, երբ ձմռան ցուրտ երեկոյան սլացա քեզ մոտ, ու գրկեցիր ինձ: Սիրում եմ այն բոլոր պահերի չափ, երբ երջանիկ էինք ու հավատում էինք, որ ամեն բան լավ կլինի: Ամեն բան լավ չեղավ, բայց ես չդադարեցի սիրել քեզ նույնքան խենթաբար, որքան ատեցի մի պահ ու հեռացա: Մի կարևոր բան չի փոխվում` ես երբեք էլ չեմ դադարել քեզ սիրել: Բայց քո թուլության լռություններին ի պատասխան ես նույնպես ստիպված եմ լռել ու սպասել, թե երբ կրկին կուժեղանաս ու կգաս: Թե անգամ էլ երբեք այդքան ուժեղ չլինես, ես չեմ դադարի սիրել քեզ, որովհետև գոնե հիմա ես գիտեմ, թե այդ ինչ է իսկապես սիրելը, թեկուզ քեզնից տարիներով հեռու: Եվ թույլ տուր սրիկայաբար այնքան եսասեր լինել` մեզ մաղթելով մեր զգացմունքների մաքրության չափ հավիտենական կապվածություն իրարից, ներիր...