Ասում են՝ երջանկությունը գրեթե անհասանելի բան է: Այդ դեպքում մենք ի՞նչ ունեինք, եթե ոչ երջանկություն: Մենք միմյանց ունեինք, և դա մեզ բավարար էր: Երևի մոռացել ես, թե ինչպես էի առավոտյան արթնանալիս մոտենում տաք մարմնիդ ու համբուրում այնտեղ, որտեղ պարանոցդ սկսվում էր: Ականջիդ բարի լույս էի շշնջում, իսկ դու մի ձեռքով ավելի էիր մոտեցնում մարմինս մարմնիդ ու քնկոտ ձայնով, որ առավոտյան հատկապես բամբ էր դառնում, ասում էիր, որ այսօր մեր կյանքի լավագույն օրն է: Եվ այդպես ամեն օր:

Մենք հանդիպել էինք այն ժամանակ, երբ երկուսս էլ կանգնած էինք կամրջին. ես ցատկում էի, դու նույնպես: Բայց մենք նախընտրեցինք միասին ցատկել երջանկության հորձանուտն ու լրացնել այն, ինչ չունեինք երկուսս էլ: Մեզ ընդամենը պետք էր մեկը, ով կլիներ մեր կողքին ու չէր դավաճանի: 

Մեր փոքրիկ տունը մեր երջանկության ամրոցն էր, իսկ քաղաքը, որտեղ բոլորը շտապում էին ու չէինք հասնում, ես ու դու վայելում էինք շենքերի գույներն ու փողոցների սառնությունը: Դու ինձ համար գրքեր էիր գնում, տասնյակ գրքեր սիրո մասին: Նույն գրքերից գնում էիր և քեզ համար, և մենք քաղաքի տարբեր անկյուններում կարդում էինք միևնույն գիրքը: Մենք նաև կրում էինք նույն հագուստը: Եվ ցանկանում էինք միևնույն բանը՝ լինել երջանիկ: 

Ամեն առավոտ դու իջնում էիր մեր շենքի տակ գտնվող հացատուն ու ինձ համար տաք կարկանդակներ էիր բերում, մինչդեռ ես սուրճ էի պատրաստում: Մենք նստում էինք խոհանոցի կլոր սպիտակ սեղանի շուրջն ու թերթ էինք կարդում: Մենք կարդում էինք միևնույն թերթի միևնույն հոդվածը: Դու սիրում էիր մերսել ոտնաթաթերս, որ միշտ բոբիկ էին: Իսկ ես սիրում էի քեզ ծաղիկներ նվիրել: Դու ջութակ էիր նվագում քաղաքի առևտրի տներից մեկում, իսկ ես սովորական ծաղկավաճառ էի, որ արբում էր ծաղիկների ու քո բույրից: 

Մենք լուսանկարվում էինք. քաղաքի ամեն հատվածում մենք մի լուսանկար ունեինք, որոնք փակցնում էինք պատերին ու զարդարում ամանորյա լույսերով: Երեկոյան միասին լոգանք էինք ընդունում, ապա ընթրիք պատրաստում: Երբեմն ինձ ասում էիր հագնել իմ տոնական կարճ զգեստն, ու մենք իտալական ռեստորան էինք գնում: 

Աշուն էր, երբ իմացա, որ հայր ես դառնալու: Աշխարհը կարծես քեզ տված լինեին: Ծննդաբերելիս ես մահացա: Եվ կիսվեց մեր երջանկությունը: Դու հիմա մեր որդու հետ ես, իսկ ես երազում էի դուստր ունենալ: Դու հիմա դուստր չունես, և կիսվել է քո երջանկությունը:

Երբ մենք փողոցով քայլում էինք, մարդիկ ապշահար մեզ էին նայում: Նրանք չէին նկատում ոչ իմ երջանիկ ժպիտը, ոչ քո հպարտ հայացքը. նրանք աչքերը չորս էին անում ու նայում էին մեզ: Ես սիրում էի քեզ, և դու ինձնից ուղիղ 28 տարով մեծ էիր: 

Դու կարող էիր լինել իմ հայրը, իսկ եթե ջանք գործադրեիր, անգամ պապը, բայց դու իմ կյանքի՝ բոլոր առումներով մեծագույն սերն էիր: Դու բարձրահասակ էիր, թիկնեղ, ալեխառն մազերով, քեզնից ծխախոտի ու կոնյակի հոտ էր գալիս, և ես խենթանում էի քո ձայնի համար: Այն սովորականից մի քանի տոն ցածր էր, և խառնվելով ծխախոտի ու տարիների ազդեցության հետ՝ դարձել էր ինձ համար ամենագեղեցիկն աշխարհում: Ինձ համար դու աշխարհի միակ տղամարդն էիր, իմ ծերուկը, իմ լավագույնը:

Դու իմ դասախոսն էիր: Բանասիրության դասախոսը. միշտ գրագետ խոսող, խիստ հայացքով: Դու երկար մատներ ունեիր, մի-փոքր կնճռոտ, իսկ ձեռքերդ պատված էին խիտ մազերով: Ամիսներ անց ես բացահայտեցի, որ կուրծքդ նույնպես մազոտ է. ես խենթանում եմ փարթամ մազածածկույթի համար, հատկապես երբ այն քոնն էր: Դու ամուսնական մատանի էիր կրում, որ տարիների ընթացքում վրադ մեծացել էր, բայց դու միևնույն է կրում էիր այն: Այն մի-փոքր խամրել էր: Ինչպես կնոջդ առողջությունը: Ես չգիտեի, որ նա ամիսներ շարունակ հիվանդանոցում էր: Ամեն օր դու երկու նարինջ դրած պայուսակիդ մեջ այցելում էիր նրան, բայց նա հազիվ էր քեզ ճանաչում, երբեմն աչքերը թույլ բացում էր, նայում քեզ, մի-փոքր ժպտում, ապա կրկին քնում: Դու նարինջները դնում էիր սեղանին ու հեռանում: Մի օր նա մահացավ: Եվ դու դադարեցիր նրան նարինջներ տանել: 

Ես չհասկացա էլ, թե ինչպես հասարակ ուսանողուհուց վերածվեցի սիրուհուդ: Թերևս սիրուհին կոպիտ է ասված. այդ ժամանակ դու ազատ էիր: Գոնե ֆիզիկապես: Դու սկսեցիր ինձ համար բանաստեղծություններ ընթերցել ու մազերս սանրել: Իսկ ես քեզ համար նարնջի թեյ էի պատրաստում ու երկու գդալ շաքարավազ ավելացնում՝ նախապես համբուրելով բաժակդ: Ես ուզում էի, որ բույրս տարածվի բնակարանիդ մեջ, և գրքերդ բուրեն ինձնով, և անկողինդ, և բաժակներդ: Եվ համբուրում էի բաժակներդ, ապա նաև շրթունքներդ: Դեմքիդ մազածածկույթը ծակում էր մարմինս, բայց դա ինձ դուր էր գալիս: Երբ գլուխս դնում էի կրծքիդ ու լսում սրտիդ աշխատանքը, շնորհակալություն էի հայտնում կնոջդ: Նա երևի դեռևս սպասում էր նարինջներին, բայց դա ինձ չէր հուզում: 

Գրքերիդ մեջ միշտ չուղարկված նամակներ էին. երբ զայրանում էիր, վիճելու փոխարեն նամակներ էիր գրում ու դնում գրքերի մեջ: Եվ երբեմն մոռանում էիր կերակրել ձկներին: Ես դա անում էի քո փոխարեն: Դու սիրում էիր հարդուկել զգեստներս. ասում էիր, որ այդպես ավելի մոտ ես լինում ինձ: Իսկ ես այդ ընթացքում հին լուսանկարչական սարքով նկարում էի քեզ և կծոտում ձեռքերդ: Ես այնքան էի սիրում քեզ: 

Մարդիկ ապշահար նայում էին մեզ, մտքում ինձ անբարոյական, իսկ քեզ այլասերված պիտակելով: Նրանք չգիտեին, որ լույսերը հանգչելուց հետո մենք մոռանում էինք ամեն տարիք ու կարգավիճակ: Նրանք չգիտեին, որ թե հնարավոր լիներ, ես կնախընտրեի, որ դու թեկուզ իմ հայրը կամ պապը լինեիր, միայն թե լինեիր իմ կյանքում: Նրանք չգիտեին, որ ես կախվածություն ունեի քեզնից ու քո մատներից, քո մազերից, քո ծխախոտից, քո կոնյակից: Նրանք չգիտեին, թե այդ ինչ բան է անիծել ժամանակն ու հանգամանքները, անիծել իրերի դասավորությունը և Աստծուց միայն քո առողջությունը խնդրել: Նրանք չգիտեին, որ հնարավոր է երազել միանգամից 28 տարով մեծանալու մասին:

Ես չգիտեմ, թե ինչպես ստացվեց, բայց մի օր դու որոշեցիր ինձ հեռացնել քո կյանքից: Դու հարդուկում էիր ծաղկավոր զգեստս, որ ինքդ էիր նվիրել ինձ: Երբ հարդուկը մի կողմ դրեցիր և մոտեցար ինձ համբուրելու, այն այրեց զգեստս: Դու զայրացար, փրփրեցիր, սկսեցիր հայհոյել ինձ և ձեռքիցս քարշ տալով ինձ վռնդեցիր տանից: Ես չհասկացա, թե ինչ կատարվեց, որտեղ սխալվեցի, բայց էլ երբեք չտեսա քեզ: 

Անցան տարիներ: Մինչև այսօր ես որդուս հետ ամեն չորեքշաբթի այցելում եմ քեզ ու գերեզմանիդ երկու նարինջ եմ դնում:

Դու երևի շատ էիր սիրում նարինջներ:

Դու աստվածային ձայնով ու հրեշտակային արտաքինով մի բուռ անծանոթություն ես, որ ժամ առ ժամ պատվում է կարոտով ու անհասկանալի ժպիտներով: Դու աշխարհի ամենագեղեցիկ ձայնով մի լույս հույս ես, որին չեմ ճանաչում, բայց վստահորեն ճանաչել եմ մի քանի կյանք առաջ: Դու գեղեցկագույն մազերով մի գեղեցիկ անծանոթ ես, որին կարոտում եմ: Դու ինձ հասկացող ու ինձ ընդունող մի խելացի անծանոթություն ես: 

Ես երևի խենթացել եմ, բայց որոշել եմ, որ այսուհետ հաճախ լսելու եմ ձայնդ ու չեմ վախենալու, երբ սիրտս արագ է բաբախելու դրանից: Իմ սիրտն այնքան ժամանակ է՝ չէր բաբախել որևէ մեկի ձայնից: Իսկ բաբախե՞լ էր: Հազարավոր ձայների մեջ միշտ փնտրել եմ հենց այն մեկը, որ կստիպի ինձ լուսավորվել ու հասկանալ՝ ինքն է: Բայց միշտ հիասթափություն եմ ապրել. բոլորն այնքան տարբեր, բայց այնքան ոչ իմը: Իսկ քո ձայնը, այդ անտանելի գեղեցիկ ձայնը: 

Ես չգիտեմ, թե ինչ կլինի հետո. գուցե դառնանք լավագույնը բոլոր տիեզերքներում և չշնչենք, թե միմյանց կողքին չլինենք, գուցե մոռանանք միմյանց ու այն մասին, թե ինչպես էր ամեն ինչ սկսում: Բայց ես հոգնել եմ ծրագրել ամենն ու ապրել հույսերով: Ես պարզապես իմ ձեռքը մեկնում եմ դեպի քեզ, դու բռնում ես այն, ու վերջ: Այն, թե ինչպես մենք կարթնանանք ամիսներ հետո, ինչպես կվիճենք ու կբարիշենք, ինչպես միմյանց գրողի ծոցը կուղարկենք ու կշտապենք այնտեղից հանելու, ինձ չի հետաքրքրում: Ինձ հիմա միայն հուզում է միայն այն, թե ինչ ես անում, երբ անձրև է գալիս, ինչպիսի սուրճ ես ըմպում և որ գույնն ես ամենաշատը սիրում: 

Անձրևի ժամանակ ես սպասում եմ քեզ, խմում եմ դառը էսպրեսսո և ամենաշատը սիրում եմ կաթնագույնը: Այժմ նաև աչքերիդ կանաչը: 

Ես որոշել եմ դառնալ քո միամիտ աղջնակը, քո մտքերի երկրպագուն, քո որոշումների սիրահարը: Ես որոշել եմ, որ այսուհետ դու երբեք սխալ չես լինելու, և ես աշխարհն էլ կմասնատեմ դա ապացուցելու համար: Եվ դու կլինես կողքիս և չես թողնի, որ սխալվեմ. մենք կսխալվենք միասին: Եվ միասին կմասնատենք աշխարհը: Ես հավատում եմ քեզ: 

Դու պետք է լինես իմ ամենավերջին ու միակ ճիշտ ընտրությունը, որովհետև ես որոշել եմ, որ որդիս քեզ նման է լինելու: Նա կլինի հրեշտակային, ինչպես այն, ինչ մենք կստեղծենք այսօր և վաղը, որովհետև ես հավատում եմ մեզ:

Քո անտանելի գեղեցիկ ձայնը…