Հարցն այն չէ, որ միայնության մեջ սովորում ես ատել ինքդ քեզ: Այն չէ անգամ, որ միայնությունն այնքան է ձուլվում մաշկիդ, որ օտար դիպումներից այրվում ու ցավում է: Այն չէ նաև, որ ժամանակի հետ դադարում ես տարբերել միայնությունը անսովորությունից: Միայնությունը շնչում է քեզ, արտաշնչում մտքերդ, մտորումներդ, այն պատում է սևացող եսդ, մթնում ես, գորշանում, արտացոլում ես թուլությունդ, որ մարդկանց, չգիտես ինչու, ուժ է թվում: 

Ես կարոտել եմ քեզ: Հարցն այն է, որ այդպես ճիշտ չէ: Այդպես չպետք է լիներ, բայց ես խենթի պես կարոտել եմ քեզ: Եվ չպետք է թուլանամ, որովհետև որոշել եմ ծերանալ քեզնից հեռու: Որոշել եմ: Այո: Շատ հստակ: Դու չպետք է տեսնես իմ թուլությունն ու կնճռոտ դեմքը: Կհիշես ինձ երիտասարդ, երբ դեռ այնքան պայծառ էի, որ լույս էի ճառագում:

Ես այրվում էի տենդի մեջ, բայց շարունակում էի հատակին նստած շոյել մեր մազոտ շանը: Նա գլուխը դրել էր ոսկրոտ ծնկներիս, ժամանակ առ ժամանակ գլխի դիրքը փոխելով, ասես ուզում էր քիչ թե շատ հարմար տեղավորել իր մեծ գլուխն իմ փոքր ու անհարմար ծնկներին: Նա կարող էր միանալ Թիին, պառկել բազմոցին, բայց չգիտես ինչու կողքիս էր` հատակին: Թին նախորդ օրվա թերթն էր ընթերցում, մերթընդմերթ գլուխը ցույց տալով թերթի հետևից և հարցական նայելով պատից կախված ժամացույցին, իսկ ես շոյում էի շան գլուխն ու մի կերպ կոկորդս լցնում արդեն վաղուց գոլացած թեյը: Թեյի գույնը վերջացել էր, և ես ստիպված ողողել էի թեյամանը եռացրած ջրով` հույս ունենալով, որ այդպես էլ վատ թեյ չէր ստացվի: Կարծես թե թեյաջուրը պետք է անցկացներ կոկորդացավս: