Անգամ երբ...

Անգամ երբ աշխարհը կուլ գնա տիեզերքին, վերանան երկինքն ու երկիրը, ես կհիշեմ քեզ: Ես կկրեմ քեզ իմ սրտում. դու այնտեղ կյանք ես դրել: Ես կմտածեմ քո մասին. դու գրավել ես մտքերիս հոսքը դեպի քեզ ու ձգում ես, ձգում, իսկ նրանք հնազանդաբար լողում են դեպի քեզ, գալիս, պարուրում, գրկում: Բառերս սիրում են քեզ:

Անգամ երբ բնությունը խենթանա, երկիրը ճաք տա, ծովերը դուրս գան ափերից, երկինքները շանթեր արձակեն, ամպերն ամպրոպներ գոռան, ես կհիշեմ քեզ: Ես կվազեմ քեզ մոտ. դու կառավարում ես շարժումներս, որ դեպի քեզ են ուղղվում ուր էլ լինեմ: Աչքերս սիրում են քեզ:

Անգամ երբ մարդիկ ցնորվեն, խելագարված հարձակվեն միմյանց վրա, սպանեն մոլորակը, ես կհիշեմ քեզ: Ես կխոսեմ քեզ հետ. դու գիտես հասկանալ ինձ անգամ երբ ես ինքս ինձ չեմ հասկանում: Շրթունքներս սիրում են քեզ:

Անգամ երբ դու ինքդ քեզ կորցնես, անհետանաս, ասես, որ երբեք էլ չես եղել, ես կհիշեմ քեզ: Ես կսիրեմ քեզ հենց այնպես. քո անունն է սեր: Ես սիրում եմ քեզ…