Չի վերջանում քո հանդեպը: Քո համարը, քո մասինը:

Չի խաղաղվում, չի մոռացվում, չի հնանում: 

Չես վերանում, չես մոռանում, չես հեռանում: Չեմ հանդարտվում: 

Չեմ կարոտում, չեմ էլ հիշում: Ո՞ւմ եմ խաբում: 

«Մեկին գտի, սիրահարվի: Ինձ ազատի:

Դու ուզո՞ւմ ես:

Չէ:

Ես էլ:

Խաղ:

Սեր:

Հա:

Կարոտ:

Հա»:

Չեմ հասկանում, չեմ ազատվում, չեմ էլ ուզում: 

Ես չեմ փոխվում, նույնն եմ մնում:

Դու չես զզվում ու չես հոգնում: 

Ես ամեն կերպ փորձեցի քեզ սիրել: Եղա այնքան մոտիկ, որ հաշվեցի, թե րոպեում քանի զարկ է խփում սիրտդ և քանի կաթիլ արյուն հոսում երակներովդ: Եղա և այնքան հեռու, որ չիմացա անգամ` գուցե սիրտդ մի օր կա՞նգ առավ: Ես փորձեցի դառնալ միտքդ, հոսել դանդաղ-դանդաղ, հասնել հոգուդ, դիպչել սրտիդ: Լինել քեզ պես, քեզ հավասար և մոռանալ, թե քանի աշխարհներ են մեզ բաժանում: Ես փակեցի դուռ ու լուսամուտ, պարիսպներ դրեցի և փորձեցի հավատալ, որ կարող եմ դեռ լինել քեզնոտ ու քեզանով: Բայց չստացվեց: Եվ չուզեցի: Բարդ էր այնքան: Բարդ էի սարքել, փակելու փոխարեն պիտ բացեի, պարիսպվելու փոխարեն` մոռանայի ամեն արգելք ու խոչընդոտ: Եվ հեռացա այնքան, որ չիմացա անգամ` գուցե արյունդ երակներում սառչե՞ց: 

Բայց չմոռացա: Եվ չմոռացար: Չստացվեց ինչպես առաջ հպարտորեն դառնալ մենակ: Ստացվեց միայն նախկինի պես լավ ձևանալ ու համոզել, որ ոչ մի քամի ու ոչ մի հողմ ինձ չի ստիպի ծնկի իջնել միայնության ու կարոտի դեմ: 

Անցան օրեր ու ամիսներ: Անցավ կլոր ուղիղ տարի: Մի քիչ ավել: Եվ կրկին դու, ու կրկին մենք: Միշտ նույն խաղի ու պտույտի մեջ: Շատ բան փոխված, մի քանի բան նույնը եղած: Անփոփոխ միայն բառերն ու կարոտները մնացած: Եվ չհոգնած ու չզզված, չփոշմանած ու չերկմտած, որ գուցե չէ, այս անգամ էլ չէ, ինչպես որ միշտ` չէ ու էլի չէ: 

Ի՞նչ է եղել որ: Չէ՞ որ գիտենք, որ թեկուզ և այս անգամ էլ չէ, ոչ էլ մյուս ու հաջորդ անգամ, պարտադիր չէ լինել այնպես, ինչպես պետք է: 

Շփվել, ուղղակի, ահագին:

Դու այնքան բարձրահասակ էիր: Եվ քո կողքին հատկապես իմ 1,55-ը չէր երևում: Ինչպես չէր երևում սիրունիկ դեմքս քո կատարյալ դեմքի կողքին: Եվ ընդհանրապես` տղամարդը չի կարող քեզ պես գեղեցիկ լինել: Դու պարզապես իրավունք չունեիր այդքան գեղեցիկ լինել: 

Ես այնքան վստահ էի, որ գեղեցիկ եմ, բայց քո հայտնվելուց հետո ես այլևս հիացմունքով չէի նայում հայելու միջից ինձ նայող մի բուռ անվստահությանը: Եվ որքան էլ դու կրկնեիր, որ քո արքայադուստրն եմ, ես գիտեի, որ բավարար լավը չէի քեզ համար: Եվ երբեք էլ չէի լինի:

Դու գրկում էիր ինձ, երկար մատներով մի կողմ քաշում մազափունջս, համբուրում ականջներս և ինչ-որ ծիծաղելի հիմարություն շշնջում: Եվ ես այլևս չէի մտածում, թե աշխարհում գուցե մեզնից բացի այլ մարդիկ կան: Չէ՞ որ ես ունեի իմ անձնական տիեզերքը, որտեղ դեմ չէի մոլորվել ու այլևս չվերադառնալ: Քո թիկունքի տիեզերքում ես կորցնում էի ինձ և դառնում մի գալակտիկա սեր: 

Ես կարող էի մի ամբողջ կյանք անթարթ նայել քեզ ու խորտակվել քո աչքերի երկինքներում: Բայց երբ տեսնում էիր, թե ինչպես եմ նայում քեզ, սայթաքում էի քո ամպերից ու ծիծաղելով այլ կողմ նայում: Ես չէի ուզում խոստովանել, որ գեղեցիկ էիր այնքան, որ դառնալով ապառնի նախանձում էի անցյալ ինձ: Եվ ատելով բաժանվում էի քեզնից` ձգտելով անգիրել կատարյալ դիմագծերդ մտքումս և փոխադրել գիշերային բաժանման մթության մեջ: 

Դու գիտեիր, որ խենթացնող էիր: Եվ հավատում էիր, երբ ասում էի, որ չկա ավելի սարսափելի բան, քան սեփական անզուգականությունը գիտակցող տղամարդը: Գրողը քեզ տանի, դու ամենասարսափելի բանն էիր, որ կարող էր պատահել ինձ հետ: Գրողը քեզ տանի միլիոն կիլոմետր հեռու, դու իմ հանդարտ օրերի թշնամին էիր, իմ չընթերցած գրքերի ու չդիտած ֆիլմերի ափսոսանքի հանրահաշվական բազմապատկումը հարյուր հազարի: Ես ափսոսում էի, որ անցնի հինգ միլիոն տարի, ես չեմ հագենա քո ներկայությունից պարզապես որովհետև դու ամենագեղեցիկ տղամարդն էիր արևների վրա:

Ես չէի հասկանում, թե այդ ինչ ֆենոմենալ աննորմալություն էր, որ քո կողքին մարմինս հակառակվում էր եղանակին. թե շոգ էր, պիտի մրսեի; պիտի շոգեի, թե ցրտեր: Եվ դու ծիծաղում էիր, քո այն հրեշային գեղեցիկ հայացքով նայում վրաս և ձեռքդ մեկնելով ինձ դեպի քեզ քաշում: Ես չէի կարողանում հաշվել, թե որքան դեռ պիտի դիմանամ: Եվ արդեն երազում էի հանձնվելու մասին: Ես երազում էի, որ ինչ-որ տարերային աղետ խլեր քեզնից քո գեղեցկությունն ու քեզ ընդմիշտ ինձ հետ կապեր:

Դու դարձար այն հեղաշրջող աղետը, որ առհավետ խլեց ինձնից իմ ինքնավստահությունն ու ստիպեց գլուխս առած փախչել դեպի տարերային տգեղությունները, որովհետև լավ է լինել  տիեզերք փոշու կույտերի մեջ, քան աննշան փոշու հատիկ` տիեզերական գլուխգործոցի կողքին:

Մեր ողջ կյանքը հիմնված է ընտրության վրա: Ամեն օր, ամեն ժամ ու րոպե մենք կատարում ենք ընտրություն երկու կամ ավելի բաների միջև: Երբեմն մեր փոխարեն ընտրություն են կատարում ուրիշները, ասենք ծնողները: Կողակից ընտրելու իրավունքն ու հնարավորությունը, որպես կանոն, ընձեռնված է մեզ: Իհարկե դեռևս կան ընտանիքներ և անգամ ամբողջ ազգեր, որտեղ մարդը զրկված է այդ իրավունքից, բայց մենք խոսում ենք ադեկվատ ու հասուն հասարակության մասին, որտեղ կողակից ընտրելու և ունենալու իրավունքը պատկանում է հենց իրեն` մարդուն: 

Դեռ շատ վաղ տարիքից աղջիկները մտածում են ամուսնության մասին: Նրանց հասկացնում են, որ երջանիկ լինելու համար պետք է զույգավորվել: Եվ հենց այդ ժամանակից էլ ձևավորվում է սպիտակ ձևով իդեալական ասպետի կերպարը, որը դարեր շարունակ հետապնդում է գեղեցիկ սեռին :)

Իհարկե ժամանակի ընթացքում փոխվել են ինչպես ձիու, այնպես էլ ասպետի նկատմամբ պահանջները, բայց միտքը նույնն է մնացել` ասպետը հայտնվելու է մի օր և երջանկացնելու է աղջկան: 

Մենք բոլորս մոտավորապես պատկերացնում էինք, թե ինչպիսին է մեր ժամանակների ասպետը. գեղեցիկ, առնական, իդեալական ժպիտով: Նրանք հաճախ ենք տեսել դիսնեյան մուլտֆիլմերում: Բայց արդյո՞ք այդ ասպետն ունակ է երջանկացնելու իմ սերնդի կնոջը: 

Տարիներ առաջ, եթե ինձ հարցնեին, թե ինչ տղամարդու եմ փնտրում, միանշանակ կտայի վերոնշյալ պատասխանը: Ասպետը պիտի լինի ինչպես ֆիլմերում: Բայց կյանքը կինո չէ, ոչ էլ թատրոն, իսկ լավ դերասանության համար մեզ ոչ ոք Օսկար կամ Ոսկե գլոբուս չի տա: Ուստի կյանքում էլ չկան իդեալական հերոսներ, ովքեր գալիս են և երջանկացնում: Երջանկությունը ռեստորաններում մատուցվող էկզոտիկ ուտեստ չէ, որ մատուցում են ոսկեջրած սկուտեղի վրա: 

Երջանկությունն ունի իր բանաձևը, որը գրեթե նույնն է բոլորիս համար: Եվ եթե մարդը կարողանա այն հաջողությամբ վերծանել և կոդավորել, ապա կգտնի և երջանկությունը, այն է` հասնել այնպիսի վիճակի, երբ այդքան էլ չես մտածում երջանկություն գտնելու մասին: Բարդ է, չէ՞ :)

Մենք` կանայքս, որպես կանոն մեր երջանկությունը կապում ենք ընտանիքի հետ: Այդպիսին է մեր էությունը: Գտնել նորմալ տղամարդ, ամուսնանալ, ունենալ երեխաներ, թոռներ: Գեղեցիկ է, ինչ խոսք: Բայց ինչպե՞ս է ստացվում, որ շատերս ձախողում ենք իդեալական շղթայի հենց առաջին օղակը և չենք ընտրում ՆՈՐՄԱԼ տղամարդու:

Այո, հարգելի տղամարդիկ, եթե ձեզ թվում է, թե դուք եք ընտրում կանանց, սխալվում եք: Պարզապես մենք այնքան իմաստուն ենք, որ թույլ ենք տալիս ձեզ այդպես կարծել, հատկապես երբ արդեն իսկ գիտակցում ենք, որ սխալ ընտրություն ենք կատարել: 

Եթե տարիներ առաջ ինձ հարցնեին, թե ինչպիսի տղամարդու եմ փնտրում, կպատասխանեի` գեղեցիկ, բարձրահասակ, առնական ձեռքերով, գրավիչ ժպիտով, սեքսուալ հայացքով, ինչպես Ջեյմս Դինը կամ Ալեն Դելոնը: Ցանկը կարող էր փոխվել հերթական գեղեցիկ դերասանի կամ երգչի հայտնվելուն պես: 

Ինչպես տեսնում եք` ցանկում տեղ էին գտել բացառապես այնպիսի հատկանիշներ, որոնք տրվում են մարդուն ի ծնե: Բայց ախր ինձ պետք էր տղամարդ, ոչ թե ուղեկցող մոդել կամ խոսող տիկնիկ: Ի՞նչ էի անելու տղամարդուս գեղեցիկ մռութիկը, եթե գանգատուփը դատարկ էր: Ինչի՞ս էր պետք նրա բարձր հասակը, եթե նրա մտահորիզոնը կես մետրից այն կողմ վերանում էր: 

Մի քանի դառը փորձից հետո ես հասկացա, որ գեղեցիկ արտաքինին փաստորեն պետք է գումարել նաև խելքի առկայությունը: Դեռ երկար ժամանակ ես հիմարաբար շփոթում էի խելքն ու խելացիությունը: Ինձ թվում էր, որ եթե տղամարդը գիտի հարաբերականության տեսությունը և կարող է անգիր հիշել բոլոր պատերազմների և դաշինքների տարեթվերը, բացի այդ էլ գեղեցիկ է, ապա նա արդեն իսկ իդեալ է: Երկար ժամանակ պահանջվեց ինձ նման հիմարիկից հասկանալու համար, թե որքան չարաչար եմ սխալվել:

Այնուհետև սկսեցի գնահատել փողի արժեքը: Ես տեսա, թե որքան հիանալի բան է փողը և որքան լավ այն կարող է լուծել բոլոր խնդիրները: Եվ այսպես գեղեցիկ արտաքինին և խելքի առկայությանը միացավ քիչ թե շատ ապահովված լինելը: Մտածում եք` սխա՞լ է: Համոզված եմ` ոչ: Չէ՞ որ մենք խոսում ենք ամուսնության մասին, իսկ ինչպե՞ս կարելի է կյանքը կապել ֆինանսական միջոցներից զուրկ մարդու հետ: Դա առաջին հերթին անպատասխանատու քայլ է հետագա սերնդի հանդեպ: 

Դառը փորձն ինձ կրկին սովորեցրեց, որ հարուստ լինելն ու խելացի ծախսելը տարբեր բաներ են: Այժմ ինձ անհրաժեշտ էր գեղեցիկ, խելացի, հարուստ մեկը, ով նաև կկարողանար ճիշտ տնօրինել ֆինանսները: 

Կյանքը կարճ բան է, և առանց էմոցիաների այն այնքան դատարկ է: Ինչպե՞ս կարող ես լինել մեկի հետ, ով զուրկ է ռոմանտիզմից: Ո՞ւմ է պետք այն տղամարդը, ով չի հիշում ձեր հանդիպման ամսաթիվը, ով ամեն շաբաթ ծաղկեփունջ չի նվիրում, իսկ ժամանակ առ ժամանակ որևէ խենթ արարք չի գործում, ասենք` չի փախցնում սարեր և ռոմանտիկ ընթրիք կազմակերպում հենց սարի լանջին:

Բա հումորի զգացո՞ւմը: Չէ՞ որ ծիծաղը երկարացնում է կյանքը:

Իսկ լավ ընտանի՞քը: Ձեր հարաբերությունները չեն կարող առողջ լինել, եթե նա սերում է անպիտան ավազակների ընտանիքից: Կամ նրա մայրը հաճախ է խառնվում ձեր կյանքին, իսկ հայրը ընտանիքի գլուխը չէ և հնազանդվում է կնոջը: 

Եվ այսպես, տարիների ընթացքում ես կազմեցի իդեալական տղամարդու իմ պատկերը, ում… ՀՆԱՐԱՎՈՐ ՉԷ ԳՏՆԵԼ: 

Այժմ, երբ դադարել եմ փնտրել որևէ տեսակի տղամարդու և վայելում եմ միայնակությունս, հաճախ եմ մտածում, որ լինեի ես ավելի խոհեմ և իմաստուն` այժմ միայնակ մնալու կարիք չէր լինի: Չէ՞ որ այդ ես եմ թույլ տվել կոդավորել իմ մեջ այն ստանդարտները, որոնցով առաջնորդվել եմ տղամարդ ընտրելիս և ամեն անգամ իմ ակնկալածը չտեսնելով հիասթափվել և վերջիվերջո դադարել փնտրելուց: 

Ես ի սկզբանե չէի փնտրի գեղեցիկ տղամարդու, որովհետև արտաքին գեղեցկությունը որևէ կապ չունի նրա հետ, թե ինչ է կատարվում ներսում: Գեղեցկությունը սուբյեկտիվ ընկալում է, ճաշակի, նախասիրությունների հարց, և տգեղությունն ամենասարսափելի բանը չէ, որ կարող է պատահել մարդու հետ:

Ես ժամանակ չէի ծախսի սիրահարվելով համալսարանական գիտունիկներին, այլ էներգիաս կուղղորդեի ընտրելու լիդերի հատկանիշներով տղաների, ովքեր կլինեին համարձակ և առույգ: 

Ես չէի մտածի, որ արժանի եմ այն հարստությանը, որը պատկանում էր հավանական կողակցիս, այլ կընտրեի խոստումնալից որևէ երիտասարդի, ում կողքին ինքս էլ կփորձեի հասնել այն բարձունքներին, որոնց տաղանդն ունեի: Ես չէի համարի, որ իրավունքն ունեմ այն փողի, որը, հավանաբար, չէր էլ պատկանում նրան: 

Ես առաջնահերթություն կհամարեի ընտրածս տղամարդու ընտանիքը մանրակրկտորեն ուսումնասիրելը, քանի որ անհաջող տղամարդկանց հետևում գրեթե միշտ կանգնած են անհաջող ընտանիքները: Ես ամեն կերպ կփորձեի հասկանալ, թե ինչ է կատարվում ընտրածս տղամարդու ընտանիքում, երբ նրանց ոչ ոք չի տեսնում: Այդժամ ես կհասկանայի, արդյո՞ք կարող եմ կյանքս կապել մի տղամարդու հետ, ում ընտանիքը, նուրբ ասած, չի համապատասխանում իմ ակնկալիքներին:

Ես կգերադասեի այնպիսի տղամարդու, ում կհարգեի, այլ ոչ կսիրահարվեի կամ կսիրեի, քանի որ հարգանքի բացակայության դեպքում ցանկացած զգացմունք վերածվում է անտանելի հակակրանքի: Եվ չէի դառնա այնքան բծախնդիր ու այնքան պահանջներ չէի դնի տղամարդու հանդեպ, որ նրան գտնելը դառնար անհնար: Ես կմտածեի, որ «իդեալական» տղամարդ ունենալու համար նախ ինքս պետք է արժանի լինեմ նման պատվի:

Եվ տարատեսակ ապագա ամուսիններ փնտրելու փոխարեն կինքնակատարելագործվեի և ինքս կդառնայի «իդեալական» կին :)

Ծաղրում են` ասելով, թե խենթացել եմ քո պակասից: Անհավանական պտույտների մեջ եմ ընկել` կարծելով, թե այնտեղ կգտնեմ քեզ էլ, մեզ էլ: Բայց դու էլ, մենք էլ գիտենք, որ ես դադարել եմ քեզ փնտրել: Ինչ-որ մի տեղ, ինչ-որ մի պահ դու կորար, և ես այլևս չփնտրեցի քեզ: Հիշո՞ւմ ես` կար ժամանակ, երբ այնքան էիր թագավորել ինձ, որ ասեիր` մեռիր, կմեռնեի: Հիշո՞ւմ ես` քանի անգամ եմ վերածնվել: Քո իսկ հրամանով: Բայց եկավ ինչ-որ մի պահ, և հրամաններդ բավարար չեղան: Ապստամբեցի, քամի մրրացի, անձրև հորդեցի, կրակ հրդեհվեցի, խառնեցի երկինքն ու երկիրը, և դու գնացիր: Խաղաղվեց ամենը, լռեց, իջավ թեթև-թեթև, լույս դարձավ: Եվ կորցնելով քեզ` գտա ինձ: 

Ես, որ իմացել եմ երկրպագել քեզ, հողերն եմ մաշել քո հետևից ծնկելով, սիրտս եմ կանգնեցրել քեզ համար, աչքերս եմ կուրացրել, ականջներս խլացրել, մատներս կոտրել ու չափսոսել, ինչ-որ մի պահ արթնացա: Դու, որ եղել ես այնքան շատ, որքան երբեք ոչ ոքի մոտ, սովորել ես սիրել ապրելով, մահանալու համար պատճառ չգտնելով, ինչ-որ մի պահ մտածեցիր, որ ամեն ինչ հենց այդպես էլ պիտի լիներ: Դու չհասկացար, որ լավագույն պարգևները պետք է փայփայել, ատամներով պաշտպանել, թե պետք լինի` աշխարհը շրջել դրանք չկորցնելու համար: 

Քո գնալուց հետո ես կորցրի գույներս: Ես չկարծեցի, թե դրանք են իմ պարգևը, որը չկորցնելու համար ես պետք է չկորցնեի քեզ: Իսկ ո՞ւմ է պետք այն նկարիչը, ում ներկապնակում չկան գույներ: 

Նրանք ծաղրում են: Նրանք երբեք չեն ապստամբել և չեն գերադասել կորցնել գույները: Նրանք չեն կարող պատկերացնել, որ առանց գույների նույնպես կարելի է ապրել և չխենթանալ:

Վստահ եմ` չկա այնպիսի կին, ով երբևէ առնչված չլինի ամուսնացած տղամարդու հետ: Ոմանց մոտ դա ստացվում է պատահաբար, ոմանք էլ մտադրված են գնում այդ քայլին: Ինչ էլ լինի, մի բան պարզ է` ամուսնացած տղամարդկանց 99%-ը դավաճանել, դավաճանում կամ մտածում է դավաճանության մասին: Ինչպես մի անգամ խոստովանեց նրանցից մեկը. «Կինը միրգ է. չես կարող ամբողջ կյանքում խնձոր ուտել»:

Ինչո՞ւ չեն տղամարդիկ կարողանում բավարարվել մեկ կնոջով, ինչո՞ւ են նրանք միշտ արկածներ փնտրում դրսում, լինի օնլայն, փողոցում, թե աշխատավայրում: Պատճառները բազմաթիվ են, բայց հիմքում բազմասիրության տեսությունն է, ըստ որի` որպես կանոն կանայք միասեր են, իսկ տղամարդիկ` ոչ: Իհարկե պատահում են հակառակ դեպքեր, բայց դրանք շատ հազվադեպ են: Կյանքում այնպես է ստացվում, որ եթե անգամ տղամարդու կողքին լինի ամենագեղեցիկ, ամենախելացի, ամենահավատարիմ, ամենասեքսուալ կինը, նա, միևնույն է, դեմ չի լինի ժամանակ առ ժամանակ լիցքաթափվել դրսում: 

Կանայք սիրում են հաճախ կրկնել արդեն իսկ ծեծված մի արտահայտություն. «Եթե տղամարդը դավաճանում է, ապա կինը պիտի ինքն իր մեջ փնտրի սխալը»: Այսպիսով նրանք կարծես ցանկանում են իրենք իրենց հուսադրել, որ իրենց ամուսինը երբեք չի դավաճանի, որովհետև նրանք կլինեն ինչպես ցանկանում են տղամարդիկ` տնտեսուհի` խոհանոցում, թագուհի հյուրասենյակում, պոռնկուհի` անկողնում: Եթե ամեն ինչ այդքան հեշտ լիներ, աշխարհում մարմնավաճառների եկամուտները մի քանի անգամ կկրճատվեին: 

Նորմալ ամուսնական կյանքում միշտ էր լինում են սկանդալներ, վեճեր, լեզվակռիվներ: Եվ եթե կինը նախընտրում է կիսվել մայրիկի, ընկերուհիների, հարևանուհիների հետ, ապա տղամարդը հաճախ մխիթարանք է փնտրում այլ կնոջ գրկում: Այսպիսին է տղամարդու բնույթը, որը ճանաչելուց հետո միայն կարելի է որոշել` ցանկանո՞ւմ ես արդյոք, իմանալով, թե ինչ է քեզ սպասվում, կյանքդ կապել հակառակ սեռի հետ, թե ոչ: 

Ինչպիսի՞ն են լինում այն ամուսնացած տղամարդիկ, ովքեր այդքան էլ չեն փայլում հավատարմությամբ.

- Համարձակներ: Նրանք չեն թաքցնում, որ ամուսնացած են: Սոցիալական ցանցերում հստակ նշվում են «married to…» պիտակով, կիսվում են ընտանեկան լուսանկարներով: Բայց նրանք չեն էլ թաքցնում իրենց մտադրությունները: Նրանք տարատեսակ խաղեր չեն խաղում, պարզ և հստակ հայտնում են իրենց ցանկությունների մասին: Կարող են անգամ առաջարկել, թե ինչ պայմաններով են ցանկանում հարաբերություններ հաստատել քեզ հետ, իսկ դու որոշիր` ուզո՞ւմ ես, թե ոչ: Չե՞ս ուզում, խնդիր չկա: Նրանք առանց աչքը թարթելու անցնում են հաջորդին: Նրանց համար դավաճանություն որպես այդպիսին գոյություն չունի. դա կենսակերպ է, ընդունված բան, որից նրանք չեն ցանկանում հրաժարվել: Հավանաբար ընտանիքի նման մոդելը նրանց մեջ սերմանվել է սեփական հայրերի կողմից, ովքեր նույնպես ունեցել են կամ ունեն սիրուհի:

- Խաբեբաներ: Նրանք թեև չեն թաքցնում ամուսնական կարգավիճակը, բայց առաջին իսկ օրվանից համոզում են, որ շատ մոտ ապագայում ամուսնալուծվելու են: Նրանք կպատմեն, որ կնոջ հետ սիրով չեն զբաղվում արդեն մի քանի ամիս կամ տարի, որ անգամ տարբեր սենյակներում են քնում, և ինքը մի քանի հարց լուծելուց անմիջապես հետո կամուսնալուծվի: Այս իրավիճակը կշարունակվի այնքան ժամանակ, մինչև աղջիկը հասկանա, որ նա երբեք էլ չի ամուսնալուծվելու: Պատմությունը ցույց է տալիս, որ տղամարդկանց միայն 0,001%-ն է ամուսնալուծվում հանուն այլ կնոջ: Եվ որ այդպիսի դեպքեր, եթե անգամ պատահում են, ապա հաստատ մեզ ոչ հետ:

- Սրիկաներ: Սա տղամարդու վտանգավոր տեսակն է: Նա կխաբի, որ ամուսնացած չէ, կուրանա սեփական կնոջն ու երեխաներին` առանց վարանելու ստելով, թե կին ու երեխաներ չունի: Նա կձևանա, թե ունի մաքուր և լուրջ նպատակներ, ցանկանում է ամուր ընտանիք կազմել: Նրան նայելիս կզարմանաս, թե ինչպես է ստացվել, որ նրա նման տղամարդը դեռևս ամուսնացած չէ: Առավել համոզիչ թվալու համար նա կարող է ստել, թե ամուսնալուծված է, կինը, ով վերջին պոռնիկն էր, խլել է ողջ ունեցվածքն ու գնացել երկրից, իսկ երեխաներից լուր չունի, քանի որ կինն արգելում է շփվել նրանց հետ: Հեքիաթների շարան, անիրականանալի խոստումներ: Արդյունքում` վատնված ժամանակ, էներգիա, նյարդեր:

- Վախկոտներ: Նրանք շփվում են քեզ հետ ընկերական, կիսվում են իրենց խնդիրներով, պատմում, թե որքան դժբախտ ու միայնակ են, որքան ունեն որևէ մեկի կարիքը, ով պարզապես կլսի իրենց և կհասկանա: Նրանք երբեք բացահայտ չեն ասի, թե ինչ են ցանկանում, որովհետև չգիտեն, թե ինչ ռեակցիա կտա աղջիկը (գուցե նա զայրանա և ամենը պատմի կնոջը): Ուստի նրանք ընդունում են զոհի կերպարանք, պատմում, որ ամուսնացել են առանց սիրելու, բայց չեն կարող լքել կնոջը, քանի որ հարգում են նրան և պարտավորություններ ունեն, բայց չեն էլ կարող այլևս այդպես ապրել: Եվ եթե աղջիկը մի-փոքր միամիտ և խղճով լինի, շատ հեշտ կընկնի նրանց ծուղակն ու կվերածվի հոգեբան-սիրուհու: 

Այսպիսին են նրանք` տղամարդիկ, և ամենամեծ շփոթությունն է կարծել, որ երբևէ կկարողանանք փոխել նրանց: Ընդունել նրանց, թե ոչ` յուրաքանչյուր կնոջ ընտրությունն է, բայց պետք չէ մոռանալ, որ մենք` կանայքս նույնպես ունենք մեր բնույթը, որն անփոփոխ է ցանկացած պարագայում և ցանկացած տղամարդու դեպքում: