Վերնագրեր դնելու ժամանակներն անցել են

Ես սարսափելիորեն հոգնել եմ ‹‹ինձնից››: Հոգնել եմ քննարկվող լինելուց ինչ էլ անեմ, ինչ էլ խոսեմ, ինչ էլ մտածեմ: Հոգնել եմ ձեր բերանի ծամոնը լինելուց. դեն նետեք ինձ, խնդրում եմ: Ես զզվել եմ ամենքի կողմից ճանաչված ու չսիրված լինելուց, զզվել եմ տարբերվող լինելուց. ուզում եմ լինել ձեր նման: Երևի: Ավելի լավ է լինել միջակություն, քան բոլորի կողմից ատելի մեկը, ում ամեն գրած տառն ու բառը դառնում է հանրային քննարկման առարկա: Մի՞թե չեմ հոգնեցրել ձեզ այն դեպքում, երբ ինքս ինձնից արդեն զզվել եմ: Դեռ ինչքա՞ն պիտի մտածեք իմ մասին, ինչքա՞ն պիտի քննարկեք, որ թողնեք հանգիստ ապրեմ: Շունչ քաշեմ ու ամեն օր չարթնանամ այն մտքով, թե էլ ինչ զզվելի բաներ եմ կարդալու իմ մասին: Ինչո՞ւ չեք թողնում ապրեմ: Տարիներ շարունակ փորձում եք կոտրել ինձ, շատ եք կոտրել, հերիք է: Ու ցավն այն է, որ ձեզանից և ոչ մեկն ինձ չի ճանաչում: Ոչ մեկի հետ սեղան չեմ նստել ու մի բաժակ սուրճի շուրջ կյանքից չեմ խոսել: Ոչ մեկին նեղն ընկած ժամանակ կողքիս կամ գոնե շուրջս չեմ տեսել, որ ձեռքս կբռնի ու կասի` չդնես: Ոչ մեկ երբևէ չի տեսել, թե ինչպես եմ ամեն օր խելացնոր մտքեր ծնում, որ օգնում են արթնանալ ու շարունակել շնչել: Ոչ մեկի հեռախոսի համարը չունեմ, որ զանգեմ ու հարցնեմ` ինչո՞ւ: Ինչո՞ւ ես ինձ ատում, ի՞նչ եմ քեզ արել, ե՞րբ եմ քեզ այնքան նեղացրել, որ սիրտդ այսքան չարացել է իմ հանդեպ: Նեղացած մարդն է փորձում ցավեցնել, իսկ ես ձեզնից և ոչ մեկին միտումնավոր չեմ նեղացրել: Մի՞թե էությունս այնքան է ձեզ լարում, որ իմ գոյությունից եք նեղանում: Հանկարծ չմտածեք, թե փորձում եմ ձեր խիղճը շարժել. դուք դրանից չունեք: Եթե ունենայիք, կմտածեիք, որ ես էլ ինչ-որ մեկի լույսն եմ, որ դուք այսքան տարի փորձում եք մարել: Ես էլ ինչ-որ մեկին եմ լույս տալիս, և եթե ես չլինեմ, դուք չէ, որ կփոխարինեք ինձ: Ինչո՞ւ եք ուզում նրան զրկել լույսից, ինչպե՞ս եք հետո ապրելու: Չնայած հա, խիղճը… Դուք դրանից չունեք: