Գրկեմ

Գրկեմ թախծոտ հույսերս ու միայնանամ առժամանակ… Գրկեմ ջերմոտ հուշերս ու ինքնակեղեքեմ վերքոտ սիրտս… Գրկեմ արցունք դարձած երազանքներս ու փայփայեմ, շոյեմ, համբուրեմ, կյանքի կոչեմ, կյանք փնտրեմ… Գրկեմ ապրել ուզող սիրտս ու այն կրկին սիրող դարձնեմ, իսկ թե ում, Աստված գիտե… Մոռանամ անսահման ցավն ու տանջող մտքերը, կոտրող, սպանող, քայքայող հուսահատությունն ու արցունքների միջից աչքերս վեր բարձրացնեմ… Ես դեռ շատ կարտասվեմ, ես դեռ հիվանդ կլինեմ, գուցե չբուժվեմ, ախր ես այնպես մահացա, աննշան մահացա, ապրելով մահացա… ու ինքս ինձ խոստում տվեցի` էլ երբեք չհավատալ… Գրկեմ դողացող ձեռքերս, ամուր սեղմեմ, մինչև եղունգներս մխրճվեն մաշկիս մեջ ու արյունահոսեն անձեռք մնացած ափերս, թող պատժեմ ինքս ինձ հավատալու ու վստահելու համար… Եվ թող շարունակեմ ասել, թե ոչինչ էլ չի փոխվել, պարզապես մեծացել եմ… Ես չեմ մեծացել, ես մահացել եմ, հոգեպես… Գրկեմ ոչինչը, այժմ միայն դա ունեմ… Եվ կծիծաղեմ, կժպտամ, կերջանկանամ… արտաքուստ… բոլորի համար, բոլորի սպասածին հակառակ… Եվ կանեմ խենթություններ, որովհետև չի լինի մեկը, ով կգրկի հիմար ինձ, կշոյի այտս ու կասի, որ կողքիս է ու չի թողնի, որ սխալներ գործեմ… Ես կփնտրեմ, կփնտրեմ ու կգրկեմ հուսաշատ թախիծս, հուշաշատ ջերմությունս կնվիրեմ մեկին ու կլավանան սրտիս վերքերը… Արցունքներից ծնված երազանքներն ավելի ուժեղ կլինեն, որովհետև… ինքս էլ պատասխան չունեմ, պարզապես բառերն են գեղեցիկ, հույսերն են գեղեցիկ, սպասումներս են կրկին միամիտ, կյանքով լի, կյանք փնտրող… Գրկեմ արցունք հոսող հանգստությունս, շնչեմ անձրև տեղացող խոնավությունը, փակեմ դատարկությանը նայող աչքերս ու հայտնվեմ ինչ-որ մեկի գրկանք տենչող աշխարհում…