Չի վերջանում քո հանդեպը: Քո համարը, քո մասինը:

Չի խաղաղվում, չի մոռացվում, չի հնանում: 

Չես վերանում, չես մոռանում, չես հեռանում: Չեմ հանդարտվում: 

Չեմ կարոտում, չեմ էլ հիշում: Ո՞ւմ եմ խաբում: 

«Մեկին գտի, սիրահարվի: Ինձ ազատի:

Դու ուզո՞ւմ ես:

Չէ:

Ես էլ:

Խաղ:

Սեր:

Հա:

Կարոտ:

Հա»:

Չեմ հասկանում, չեմ ազատվում, չեմ էլ ուզում: 

Ես չեմ փոխվում, նույնն եմ մնում:

Դու չես զզվում ու չես հոգնում: 

Ես ամեն կերպ փորձեցի քեզ սիրել: Եղա այնքան մոտիկ, որ հաշվեցի, թե րոպեում քանի զարկ է խփում սիրտդ և քանի կաթիլ արյուն հոսում երակներովդ: Եղա և այնքան հեռու, որ չիմացա անգամ` գուցե սիրտդ մի օր կա՞նգ առավ: Ես փորձեցի դառնալ միտքդ, հոսել դանդաղ-դանդաղ, հասնել հոգուդ, դիպչել սրտիդ: Լինել քեզ պես, քեզ հավասար և մոռանալ, թե քանի աշխարհներ են մեզ բաժանում: Ես փակեցի դուռ ու լուսամուտ, պարիսպներ դրեցի և փորձեցի հավատալ, որ կարող եմ դեռ լինել քեզնոտ ու քեզանով: Բայց չստացվեց: Եվ չուզեցի: Բարդ էր այնքան: Բարդ էի սարքել, փակելու փոխարեն պիտ բացեի, պարիսպվելու փոխարեն` մոռանայի ամեն արգելք ու խոչընդոտ: Եվ հեռացա այնքան, որ չիմացա անգամ` գուցե արյունդ երակներում սառչե՞ց: 

Բայց չմոռացա: Եվ չմոռացար: Չստացվեց ինչպես առաջ հպարտորեն դառնալ մենակ: Ստացվեց միայն նախկինի պես լավ ձևանալ ու համոզել, որ ոչ մի քամի ու ոչ մի հողմ ինձ չի ստիպի ծնկի իջնել միայնության ու կարոտի դեմ: 

Անցան օրեր ու ամիսներ: Անցավ կլոր ուղիղ տարի: Մի քիչ ավել: Եվ կրկին դու, ու կրկին մենք: Միշտ նույն խաղի ու պտույտի մեջ: Շատ բան փոխված, մի քանի բան նույնը եղած: Անփոփոխ միայն բառերն ու կարոտները մնացած: Եվ չհոգնած ու չզզված, չփոշմանած ու չերկմտած, որ գուցե չէ, այս անգամ էլ չէ, ինչպես որ միշտ` չէ ու էլի չէ: 

Ի՞նչ է եղել որ: Չէ՞ որ գիտենք, որ թեկուզ և այս անգամ էլ չէ, ոչ էլ մյուս ու հաջորդ անգամ, պարտադիր չէ լինել այնպես, ինչպես պետք է: 

Շփվել, ուղղակի, ահագին:

Դու այնքան բարձրահասակ էիր: Եվ քո կողքին հատկապես իմ 1,55-ը չէր երևում: Ինչպես չէր երևում սիրունիկ դեմքս քո կատարյալ դեմքի կողքին: Եվ ընդհանրապես` տղամարդը չի կարող քեզ պես գեղեցիկ լինել: Դու պարզապես իրավունք չունեիր այդքան գեղեցիկ լինել: 

Ես այնքան վստահ էի, որ գեղեցիկ եմ, բայց քո հայտնվելուց հետո ես այլևս հիացմունքով չէի նայում հայելու միջից ինձ նայող մի բուռ անվստահությանը: Եվ որքան էլ դու կրկնեիր, որ քո արքայադուստրն եմ, ես գիտեի, որ բավարար լավը չէի քեզ համար: Եվ երբեք էլ չէի լինի:

Դու գրկում էիր ինձ, երկար մատներով մի կողմ քաշում մազափունջս, համբուրում ականջներս և ինչ-որ ծիծաղելի հիմարություն շշնջում: Եվ ես այլևս չէի մտածում, թե աշխարհում գուցե մեզնից բացի այլ մարդիկ կան: Չէ՞ որ ես ունեի իմ անձնական տիեզերքը, որտեղ դեմ չէի մոլորվել ու այլևս չվերադառնալ: Քո թիկունքի տիեզերքում ես կորցնում էի ինձ և դառնում մի գալակտիկա սեր: 

Ես կարող էի մի ամբողջ կյանք անթարթ նայել քեզ ու խորտակվել քո աչքերի երկինքներում: Բայց երբ տեսնում էիր, թե ինչպես եմ նայում քեզ, սայթաքում էի քո ամպերից ու ծիծաղելով այլ կողմ նայում: Ես չէի ուզում խոստովանել, որ գեղեցիկ էիր այնքան, որ դառնալով ապառնի նախանձում էի անցյալ ինձ: Եվ ատելով բաժանվում էի քեզնից` ձգտելով անգիրել կատարյալ դիմագծերդ մտքումս և փոխադրել գիշերային բաժանման մթության մեջ: 

Դու գիտեիր, որ խենթացնող էիր: Եվ հավատում էիր, երբ ասում էի, որ չկա ավելի սարսափելի բան, քան սեփական անզուգականությունը գիտակցող տղամարդը: Գրողը քեզ տանի, դու ամենասարսափելի բանն էիր, որ կարող էր պատահել ինձ հետ: Գրողը քեզ տանի միլիոն կիլոմետր հեռու, դու իմ հանդարտ օրերի թշնամին էիր, իմ չընթերցած գրքերի ու չդիտած ֆիլմերի ափսոսանքի հանրահաշվական բազմապատկումը հարյուր հազարի: Ես ափսոսում էի, որ անցնի հինգ միլիոն տարի, ես չեմ հագենա քո ներկայությունից պարզապես որովհետև դու ամենագեղեցիկ տղամարդն էիր արևների վրա:

Ես չէի հասկանում, թե այդ ինչ ֆենոմենալ աննորմալություն էր, որ քո կողքին մարմինս հակառակվում էր եղանակին. թե շոգ էր, պիտի մրսեի; պիտի շոգեի, թե ցրտեր: Եվ դու ծիծաղում էիր, քո այն հրեշային գեղեցիկ հայացքով նայում վրաս և ձեռքդ մեկնելով ինձ դեպի քեզ քաշում: Ես չէի կարողանում հաշվել, թե որքան դեռ պիտի դիմանամ: Եվ արդեն երազում էի հանձնվելու մասին: Ես երազում էի, որ ինչ-որ տարերային աղետ խլեր քեզնից քո գեղեցկությունն ու քեզ ընդմիշտ ինձ հետ կապեր:

Դու դարձար այն հեղաշրջող աղետը, որ առհավետ խլեց ինձնից իմ ինքնավստահությունն ու ստիպեց գլուխս առած փախչել դեպի տարերային տգեղությունները, որովհետև լավ է լինել  տիեզերք փոշու կույտերի մեջ, քան աննշան փոշու հատիկ` տիեզերական գլուխգործոցի կողքին:

Մեր ողջ կյանքը հիմնված է ընտրության վրա: Ամեն օր, ամեն ժամ ու րոպե մենք կատարում ենք ընտրություն երկու կամ ավելի բաների միջև: Երբեմն մեր փոխարեն ընտրություն են կատարում ուրիշները, ասենք ծնողները: Կողակից ընտրելու իրավունքն ու հնարավորությունը, որպես կանոն, ընձեռնված է մեզ: Իհարկե դեռևս կան ընտանիքներ և անգամ ամբողջ ազգեր, որտեղ մարդը զրկված է այդ իրավունքից, բայց մենք խոսում ենք ադեկվատ ու հասուն հասարակության մասին, որտեղ կողակից ընտրելու և ունենալու իրավունքը պատկանում է հենց իրեն` մարդուն: 

Դեռ շատ վաղ տարիքից աղջիկները մտածում են ամուսնության մասին: Նրանց հասկացնում են, որ երջանիկ լինելու համար պետք է զույգավորվել: Եվ հենց այդ ժամանակից էլ ձևավորվում է սպիտակ ձևով իդեալական ասպետի կերպարը, որը դարեր շարունակ հետապնդում է գեղեցիկ սեռին :)

Իհարկե ժամանակի ընթացքում փոխվել են ինչպես ձիու, այնպես էլ ասպետի նկատմամբ պահանջները, բայց միտքը նույնն է մնացել` ասպետը հայտնվելու է մի օր և երջանկացնելու է աղջկան: 

Մենք բոլորս մոտավորապես պատկերացնում էինք, թե ինչպիսին է մեր ժամանակների ասպետը. գեղեցիկ, առնական, իդեալական ժպիտով: Նրանք հաճախ ենք տեսել դիսնեյան մուլտֆիլմերում: Բայց արդյո՞ք այդ ասպետն ունակ է երջանկացնելու իմ սերնդի կնոջը: 

Տարիներ առաջ, եթե ինձ հարցնեին, թե ինչ տղամարդու եմ փնտրում, միանշանակ կտայի վերոնշյալ պատասխանը: Ասպետը պիտի լինի ինչպես ֆիլմերում: Բայց կյանքը կինո չէ, ոչ էլ թատրոն, իսկ լավ դերասանության համար մեզ ոչ ոք Օսկար կամ Ոսկե գլոբուս չի տա: Ուստի կյանքում էլ չկան իդեալական հերոսներ, ովքեր գալիս են և երջանկացնում: Երջանկությունը ռեստորաններում մատուցվող էկզոտիկ ուտեստ չէ, որ մատուցում են ոսկեջրած սկուտեղի վրա: 

Երջանկությունն ունի իր բանաձևը, որը գրեթե նույնն է բոլորիս համար: Եվ եթե մարդը կարողանա այն հաջողությամբ վերծանել և կոդավորել, ապա կգտնի և երջանկությունը, այն է` հասնել այնպիսի վիճակի, երբ այդքան էլ չես մտածում երջանկություն գտնելու մասին: Բարդ է, չէ՞ :)

Մենք` կանայքս, որպես կանոն մեր երջանկությունը կապում ենք ընտանիքի հետ: Այդպիսին է մեր էությունը: Գտնել նորմալ տղամարդ, ամուսնանալ, ունենալ երեխաներ, թոռներ: Գեղեցիկ է, ինչ խոսք: Բայց ինչպե՞ս է ստացվում, որ շատերս ձախողում ենք իդեալական շղթայի հենց առաջին օղակը և չենք ընտրում ՆՈՐՄԱԼ տղամարդու:

Այո, հարգելի տղամարդիկ, եթե ձեզ թվում է, թե դուք եք ընտրում կանանց, սխալվում եք: Պարզապես մենք այնքան իմաստուն ենք, որ թույլ ենք տալիս ձեզ այդպես կարծել, հատկապես երբ արդեն իսկ գիտակցում ենք, որ սխալ ընտրություն ենք կատարել: 

Եթե տարիներ առաջ ինձ հարցնեին, թե ինչպիսի տղամարդու եմ փնտրում, կպատասխանեի` գեղեցիկ, բարձրահասակ, առնական ձեռքերով, գրավիչ ժպիտով, սեքսուալ հայացքով, ինչպես Ջեյմս Դինը կամ Ալեն Դելոնը: Ցանկը կարող էր փոխվել հերթական գեղեցիկ դերասանի կամ երգչի հայտնվելուն պես: 

Ինչպես տեսնում եք` ցանկում տեղ էին գտել բացառապես այնպիսի հատկանիշներ, որոնք տրվում են մարդուն ի ծնե: Բայց ախր ինձ պետք էր տղամարդ, ոչ թե ուղեկցող մոդել կամ խոսող տիկնիկ: Ի՞նչ էի անելու տղամարդուս գեղեցիկ մռութիկը, եթե գանգատուփը դատարկ էր: Ինչի՞ս էր պետք նրա բարձր հասակը, եթե նրա մտահորիզոնը կես մետրից այն կողմ վերանում էր: 

Մի քանի դառը փորձից հետո ես հասկացա, որ գեղեցիկ արտաքինին փաստորեն պետք է գումարել նաև խելքի առկայությունը: Դեռ երկար ժամանակ ես հիմարաբար շփոթում էի խելքն ու խելացիությունը: Ինձ թվում էր, որ եթե տղամարդը գիտի հարաբերականության տեսությունը և կարող է անգիր հիշել բոլոր պատերազմների և դաշինքների տարեթվերը, բացի այդ էլ գեղեցիկ է, ապա նա արդեն իսկ իդեալ է: Երկար ժամանակ պահանջվեց ինձ նման հիմարիկից հասկանալու համար, թե որքան չարաչար եմ սխալվել:

Այնուհետև սկսեցի գնահատել փողի արժեքը: Ես տեսա, թե որքան հիանալի բան է փողը և որքան լավ այն կարող է լուծել բոլոր խնդիրները: Եվ այսպես գեղեցիկ արտաքինին և խելքի առկայությանը միացավ քիչ թե շատ ապահովված լինելը: Մտածում եք` սխա՞լ է: Համոզված եմ` ոչ: Չէ՞ որ մենք խոսում ենք ամուսնության մասին, իսկ ինչպե՞ս կարելի է կյանքը կապել ֆինանսական միջոցներից զուրկ մարդու հետ: Դա առաջին հերթին անպատասխանատու քայլ է հետագա սերնդի հանդեպ: 

Դառը փորձն ինձ կրկին սովորեցրեց, որ հարուստ լինելն ու խելացի ծախսելը տարբեր բաներ են: Այժմ ինձ անհրաժեշտ էր գեղեցիկ, խելացի, հարուստ մեկը, ով նաև կկարողանար ճիշտ տնօրինել ֆինանսները: 

Կյանքը կարճ բան է, և առանց էմոցիաների այն այնքան դատարկ է: Ինչպե՞ս կարող ես լինել մեկի հետ, ով զուրկ է ռոմանտիզմից: Ո՞ւմ է պետք այն տղամարդը, ով չի հիշում ձեր հանդիպման ամսաթիվը, ով ամեն շաբաթ ծաղկեփունջ չի նվիրում, իսկ ժամանակ առ ժամանակ որևէ խենթ արարք չի գործում, ասենք` չի փախցնում սարեր և ռոմանտիկ ընթրիք կազմակերպում հենց սարի լանջին:

Բա հումորի զգացո՞ւմը: Չէ՞ որ ծիծաղը երկարացնում է կյանքը:

Իսկ լավ ընտանի՞քը: Ձեր հարաբերությունները չեն կարող առողջ լինել, եթե նա սերում է անպիտան ավազակների ընտանիքից: Կամ նրա մայրը հաճախ է խառնվում ձեր կյանքին, իսկ հայրը ընտանիքի գլուխը չէ և հնազանդվում է կնոջը: 

Եվ այսպես, տարիների ընթացքում ես կազմեցի իդեալական տղամարդու իմ պատկերը, ում… ՀՆԱՐԱՎՈՐ ՉԷ ԳՏՆԵԼ: 

Այժմ, երբ դադարել եմ փնտրել որևէ տեսակի տղամարդու և վայելում եմ միայնակությունս, հաճախ եմ մտածում, որ լինեի ես ավելի խոհեմ և իմաստուն` այժմ միայնակ մնալու կարիք չէր լինի: Չէ՞ որ այդ ես եմ թույլ տվել կոդավորել իմ մեջ այն ստանդարտները, որոնցով առաջնորդվել եմ տղամարդ ընտրելիս և ամեն անգամ իմ ակնկալածը չտեսնելով հիասթափվել և վերջիվերջո դադարել փնտրելուց: 

Ես ի սկզբանե չէի փնտրի գեղեցիկ տղամարդու, որովհետև արտաքին գեղեցկությունը որևէ կապ չունի նրա հետ, թե ինչ է կատարվում ներսում: Գեղեցկությունը սուբյեկտիվ ընկալում է, ճաշակի, նախասիրությունների հարց, և տգեղությունն ամենասարսափելի բանը չէ, որ կարող է պատահել մարդու հետ:

Ես ժամանակ չէի ծախսի սիրահարվելով համալսարանական գիտունիկներին, այլ էներգիաս կուղղորդեի ընտրելու լիդերի հատկանիշներով տղաների, ովքեր կլինեին համարձակ և առույգ: 

Ես չէի մտածի, որ արժանի եմ այն հարստությանը, որը պատկանում էր հավանական կողակցիս, այլ կընտրեի խոստումնալից որևէ երիտասարդի, ում կողքին ինքս էլ կփորձեի հասնել այն բարձունքներին, որոնց տաղանդն ունեի: Ես չէի համարի, որ իրավունքն ունեմ այն փողի, որը, հավանաբար, չէր էլ պատկանում նրան: 

Ես առաջնահերթություն կհամարեի ընտրածս տղամարդու ընտանիքը մանրակրկտորեն ուսումնասիրելը, քանի որ անհաջող տղամարդկանց հետևում գրեթե միշտ կանգնած են անհաջող ընտանիքները: Ես ամեն կերպ կփորձեի հասկանալ, թե ինչ է կատարվում ընտրածս տղամարդու ընտանիքում, երբ նրանց ոչ ոք չի տեսնում: Այդժամ ես կհասկանայի, արդյո՞ք կարող եմ կյանքս կապել մի տղամարդու հետ, ում ընտանիքը, նուրբ ասած, չի համապատասխանում իմ ակնկալիքներին:

Ես կգերադասեի այնպիսի տղամարդու, ում կհարգեի, այլ ոչ կսիրահարվեի կամ կսիրեի, քանի որ հարգանքի բացակայության դեպքում ցանկացած զգացմունք վերածվում է անտանելի հակակրանքի: Եվ չէի դառնա այնքան բծախնդիր ու այնքան պահանջներ չէի դնի տղամարդու հանդեպ, որ նրան գտնելը դառնար անհնար: Ես կմտածեի, որ «իդեալական» տղամարդ ունենալու համար նախ ինքս պետք է արժանի լինեմ նման պատվի:

Եվ տարատեսակ ապագա ամուսիններ փնտրելու փոխարեն կինքնակատարելագործվեի և ինքս կդառնայի «իդեալական» կին :)

Ծաղրում են` ասելով, թե խենթացել եմ քո պակասից: Անհավանական պտույտների մեջ եմ ընկել` կարծելով, թե այնտեղ կգտնեմ քեզ էլ, մեզ էլ: Բայց դու էլ, մենք էլ գիտենք, որ ես դադարել եմ քեզ փնտրել: Ինչ-որ մի տեղ, ինչ-որ մի պահ դու կորար, և ես այլևս չփնտրեցի քեզ: Հիշո՞ւմ ես` կար ժամանակ, երբ այնքան էիր թագավորել ինձ, որ ասեիր` մեռիր, կմեռնեի: Հիշո՞ւմ ես` քանի անգամ եմ վերածնվել: Քո իսկ հրամանով: Բայց եկավ ինչ-որ մի պահ, և հրամաններդ բավարար չեղան: Ապստամբեցի, քամի մրրացի, անձրև հորդեցի, կրակ հրդեհվեցի, խառնեցի երկինքն ու երկիրը, և դու գնացիր: Խաղաղվեց ամենը, լռեց, իջավ թեթև-թեթև, լույս դարձավ: Եվ կորցնելով քեզ` գտա ինձ: 

Ես, որ իմացել եմ երկրպագել քեզ, հողերն եմ մաշել քո հետևից ծնկելով, սիրտս եմ կանգնեցրել քեզ համար, աչքերս եմ կուրացրել, ականջներս խլացրել, մատներս կոտրել ու չափսոսել, ինչ-որ մի պահ արթնացա: Դու, որ եղել ես այնքան շատ, որքան երբեք ոչ ոքի մոտ, սովորել ես սիրել ապրելով, մահանալու համար պատճառ չգտնելով, ինչ-որ մի պահ մտածեցիր, որ ամեն ինչ հենց այդպես էլ պիտի լիներ: Դու չհասկացար, որ լավագույն պարգևները պետք է փայփայել, ատամներով պաշտպանել, թե պետք լինի` աշխարհը շրջել դրանք չկորցնելու համար: 

Քո գնալուց հետո ես կորցրի գույներս: Ես չկարծեցի, թե դրանք են իմ պարգևը, որը չկորցնելու համար ես պետք է չկորցնեի քեզ: Իսկ ո՞ւմ է պետք այն նկարիչը, ում ներկապնակում չկան գույներ: 

Նրանք ծաղրում են: Նրանք երբեք չեն ապստամբել և չեն գերադասել կորցնել գույները: Նրանք չեն կարող պատկերացնել, որ առանց գույների նույնպես կարելի է ապրել և չխենթանալ:

Վստահ եմ` չկա այնպիսի կին, ով երբևէ առնչված չլինի ամուսնացած տղամարդու հետ: Ոմանց մոտ դա ստացվում է պատահաբար, ոմանք էլ մտադրված են գնում այդ քայլին: Ինչ էլ լինի, մի բան պարզ է` ամուսնացած տղամարդկանց 99%-ը դավաճանել, դավաճանում կամ մտածում է դավաճանության մասին: Ինչպես մի անգամ խոստովանեց նրանցից մեկը. «Կինը միրգ է. չես կարող ամբողջ կյանքում խնձոր ուտել»:

Ինչո՞ւ չեն տղամարդիկ կարողանում բավարարվել մեկ կնոջով, ինչո՞ւ են նրանք միշտ արկածներ փնտրում դրսում, լինի օնլայն, փողոցում, թե աշխատավայրում: Պատճառները բազմաթիվ են, բայց հիմքում բազմասիրության տեսությունն է, ըստ որի` որպես կանոն կանայք միասեր են, իսկ տղամարդիկ` ոչ: Իհարկե պատահում են հակառակ դեպքեր, բայց դրանք շատ հազվադեպ են: Կյանքում այնպես է ստացվում, որ եթե անգամ տղամարդու կողքին լինի ամենագեղեցիկ, ամենախելացի, ամենահավատարիմ, ամենասեքսուալ կինը, նա, միևնույն է, դեմ չի լինի ժամանակ առ ժամանակ լիցքաթափվել դրսում: 

Կանայք սիրում են հաճախ կրկնել արդեն իսկ ծեծված մի արտահայտություն. «Եթե տղամարդը դավաճանում է, ապա կինը պիտի ինքն իր մեջ փնտրի սխալը»: Այսպիսով նրանք կարծես ցանկանում են իրենք իրենց հուսադրել, որ իրենց ամուսինը երբեք չի դավաճանի, որովհետև նրանք կլինեն ինչպես ցանկանում են տղամարդիկ` տնտեսուհի` խոհանոցում, թագուհի հյուրասենյակում, պոռնկուհի` անկողնում: Եթե ամեն ինչ այդքան հեշտ լիներ, աշխարհում մարմնավաճառների եկամուտները մի քանի անգամ կկրճատվեին: 

Նորմալ ամուսնական կյանքում միշտ էր լինում են սկանդալներ, վեճեր, լեզվակռիվներ: Եվ եթե կինը նախընտրում է կիսվել մայրիկի, ընկերուհիների, հարևանուհիների հետ, ապա տղամարդը հաճախ մխիթարանք է փնտրում այլ կնոջ գրկում: Այսպիսին է տղամարդու բնույթը, որը ճանաչելուց հետո միայն կարելի է որոշել` ցանկանո՞ւմ ես արդյոք, իմանալով, թե ինչ է քեզ սպասվում, կյանքդ կապել հակառակ սեռի հետ, թե ոչ: 

Ինչպիսի՞ն են լինում այն ամուսնացած տղամարդիկ, ովքեր այդքան էլ չեն փայլում հավատարմությամբ.

- Համարձակներ: Նրանք չեն թաքցնում, որ ամուսնացած են: Սոցիալական ցանցերում հստակ նշվում են «married to…» պիտակով, կիսվում են ընտանեկան լուսանկարներով: Բայց նրանք չեն էլ թաքցնում իրենց մտադրությունները: Նրանք տարատեսակ խաղեր չեն խաղում, պարզ և հստակ հայտնում են իրենց ցանկությունների մասին: Կարող են անգամ առաջարկել, թե ինչ պայմաններով են ցանկանում հարաբերություններ հաստատել քեզ հետ, իսկ դու որոշիր` ուզո՞ւմ ես, թե ոչ: Չե՞ս ուզում, խնդիր չկա: Նրանք առանց աչքը թարթելու անցնում են հաջորդին: Նրանց համար դավաճանություն որպես այդպիսին գոյություն չունի. դա կենսակերպ է, ընդունված բան, որից նրանք չեն ցանկանում հրաժարվել: Հավանաբար ընտանիքի նման մոդելը նրանց մեջ սերմանվել է սեփական հայրերի կողմից, ովքեր նույնպես ունեցել են կամ ունեն սիրուհի:

- Խաբեբաներ: Նրանք թեև չեն թաքցնում ամուսնական կարգավիճակը, բայց առաջին իսկ օրվանից համոզում են, որ շատ մոտ ապագայում ամուսնալուծվելու են: Նրանք կպատմեն, որ կնոջ հետ սիրով չեն զբաղվում արդեն մի քանի ամիս կամ տարի, որ անգամ տարբեր սենյակներում են քնում, և ինքը մի քանի հարց լուծելուց անմիջապես հետո կամուսնալուծվի: Այս իրավիճակը կշարունակվի այնքան ժամանակ, մինչև աղջիկը հասկանա, որ նա երբեք էլ չի ամուսնալուծվելու: Պատմությունը ցույց է տալիս, որ տղամարդկանց միայն 0,001%-ն է ամուսնալուծվում հանուն այլ կնոջ: Եվ որ այդպիսի դեպքեր, եթե անգամ պատահում են, ապա հաստատ մեզ ոչ հետ:

- Սրիկաներ: Սա տղամարդու վտանգավոր տեսակն է: Նա կխաբի, որ ամուսնացած չէ, կուրանա սեփական կնոջն ու երեխաներին` առանց վարանելու ստելով, թե կին ու երեխաներ չունի: Նա կձևանա, թե ունի մաքուր և լուրջ նպատակներ, ցանկանում է ամուր ընտանիք կազմել: Նրան նայելիս կզարմանաս, թե ինչպես է ստացվել, որ նրա նման տղամարդը դեռևս ամուսնացած չէ: Առավել համոզիչ թվալու համար նա կարող է ստել, թե ամուսնալուծված է, կինը, ով վերջին պոռնիկն էր, խլել է ողջ ունեցվածքն ու գնացել երկրից, իսկ երեխաներից լուր չունի, քանի որ կինն արգելում է շփվել նրանց հետ: Հեքիաթների շարան, անիրականանալի խոստումներ: Արդյունքում` վատնված ժամանակ, էներգիա, նյարդեր:

- Վախկոտներ: Նրանք շփվում են քեզ հետ ընկերական, կիսվում են իրենց խնդիրներով, պատմում, թե որքան դժբախտ ու միայնակ են, որքան ունեն որևէ մեկի կարիքը, ով պարզապես կլսի իրենց և կհասկանա: Նրանք երբեք բացահայտ չեն ասի, թե ինչ են ցանկանում, որովհետև չգիտեն, թե ինչ ռեակցիա կտա աղջիկը (գուցե նա զայրանա և ամենը պատմի կնոջը): Ուստի նրանք ընդունում են զոհի կերպարանք, պատմում, որ ամուսնացել են առանց սիրելու, բայց չեն կարող լքել կնոջը, քանի որ հարգում են նրան և պարտավորություններ ունեն, բայց չեն էլ կարող այլևս այդպես ապրել: Եվ եթե աղջիկը մի-փոքր միամիտ և խղճով լինի, շատ հեշտ կընկնի նրանց ծուղակն ու կվերածվի հոգեբան-սիրուհու: 

Այսպիսին են նրանք` տղամարդիկ, և ամենամեծ շփոթությունն է կարծել, որ երբևէ կկարողանանք փոխել նրանց: Ընդունել նրանց, թե ոչ` յուրաքանչյուր կնոջ ընտրությունն է, բայց պետք չէ մոռանալ, որ մենք` կանայքս նույնպես ունենք մեր բնույթը, որն անփոփոխ է ցանկացած պարագայում և ցանկացած տղամարդու դեպքում:

Երբևէ հանդիպե՞լ եք մարդկային վախերի (ֆոբիաների) ցուցակին: Եթե այո, ապա կհիշեք, թե որքան մեծ ու անհավանական է այն: Եվ եթե որոշ վախեր շատ բնական ու հասկանալի են, ինչպես օրինակ բարձրությունից կամ փակ տարածություններից վախը, ապա որոշ վախեր արհեստածին ու աննորմալ են: Դրանց մեջ, գոնե ինձ համար, միայնակ մնալու վախն է: 

Մանկուց մեր մեջ սերմանում են այն գաղափարը, թե որքան լավ է սիրել և լինել սիրված, և որքան միաժամանակ սարսափելի բան է չգտնել երկրորդ կեսիդ և միայնակ մնալ ողջ կյանքում: Սկսենք նրանից, թե ինչու՞ են մեզ մանկուց հավաստիացնում, որ մենք կիսատ ենք և ամբողջական լինելու համար մեզ անպայման ինչ-որ մեկն է հարկավոր: Հեքիաթներում աղջիկները հանդիպում են սպիտակ ձիով ասպետներին, ֆիլմերում բոլորն ամուսնանում ու երջանիկ ապրում են, իսկ իրական կյանքում նշանադրություններն ու հարսանիքներն մի այնպիսի տոնի են վերածում, ասես այդ ինչ բախտավորություն է, որ երկու հոգի այլևս միայնակ չեն լինելու: Իսկ գուցե հեքիաթների արքայադուստրերն ու ասպետները նախընտրում էին հենց միայնակ մնալ և ապրել սեփական կյանքն այնպես, ինչպես ուզում են: Գուցե ֆիլմերի և սերիալների հերոսները ամուսնանալու և բազմանալու փոխարեն ցանկանում էին, ասենք, ճանապարհորդել կամ գերազանց կարիերա կառուցել: Ինչու՞ է միայնակ մնալու հեռանկարն այդքան սարսափեցնում մարդկանց, որ նրանք միայն այդ պատճառով երբեմն իրենք կյանքը կապում են առաջին պատահածի հետ և դժբախտանում: Գուցե եթե ամուսնական կյանքն ու ընտանիքի գաղափարն այդպես չգերագնահատվեին, դժբախտ մարդկանց թիվը կնվազե՞ր:

Տարիներ առաջ ես նույնպես վախենում էի միայնակ մնալուց: Մենք դա գռեհկացնում և անվանում ենք «տանը մնալ»: Ես նախընտրում եմ ասել` միայնակ մնալ, քանի որ կան մարդիկ, ինչպես ես, ում համար սեփական տանը մնալը երջանկության գագաթնակետն է: Ես հավաստիացած էի, որ ընտանեկան կյանքն ինձ վերջապես կտա այն, ինչի պակասը զգում էի: Թե ինչի պակաս էի ես զգում, ինքս էլ չգիտեի, բայց վստահ էի, որ դա գալիս է միայնակությունից և երկրորդ կեսիս չգտնելուց: Այո, ես փնտրում էի նրան հազարավորների մեջ, մտովի պատկերացնում, թե ինչպիսին կլինի նա, ինչպիսին կլինեմ ես` նրա կողքին (պարտադիր երջանիկ և ամբողջական): Բայց կյանքն այնպիսի բան է, որ միշտ ընթանում է ոչ այնպես, ինչպես մենք ենք ուզում: 

Այո, ես ամուսնացա և ունեցա սեփական ընտանիք: Ավելի ճիշտ` փորձեցի ունենալ: Չգիտես ինչու մենք միշտ մտածում ենք, որ այն, ինչ ուրիշների մոտ չի ստացվում, մեզ մոտ անպայման կհաջողվի, չէ՞ որ մենք ուրիշ ենք, առանձնահատուկ: Այ օրինակ նա ամեն հիմար առիթով վիճում է ամուսնու հետ, բայց ես այդպիսին չեմ լինի. որևէ խնդրի դեպքում մենք կնստենք դեմ դիմաց և հանգիստ կքննարկենք հարցը, ես նրա պես ամուսնուս կոկորդը չեմ կրծի միայն նրա համար, որ փչացրել է հեռախոսիս մարտկոցը: Բայց գալիս է մեր հերթը, և հեռախոսի փչացած մարտկոցի համար մենք ոչ միայն միմյանց կոկորդ ենք կրծում, այլև ասում ենք ամենավերջին խոսքերն ու օրերով ատում միմյանց:

Կան մարդիկ, ովքեր չպետք է ամուսնանան: Ափսոս ես դա հասկացա միայն տարիներ անց, երբ անցյալում էին ամուսնությունն ու ամուսնալուծությունը, ցավոտ բաժանումներն ու միմյանց չհասկանալը, բազում անիմաստ խոսակցություններն ու միմյանց փոխելու ապարդյուն փորձերը:

Կան մարդիկ, ովքեր իրենց միայնակ էլ շատ լավ են զգում: Կան մարդիկ, ում երկրորդ կեսեր անհրաժեշտ չեն, որովհետև իրենք հենց այդպես էլ ամբողջական ու ինքնաբավ են: Այո, ես այդ մարդկանցից եմ: 

Դա հասկանալու համար ինձ անհրաժեշտ էին բազմաթիվ անհաջող ծանոթություններ, հարաբերություններ և բաժանումներ: Լինում է` բաժանվում ես մարդուց, և սիրտդ այնպես է ցավում, ասես ուր որ է պետք է կոտրվի: Լինում է` բաժանվում ես մարդուց, և թոքերդ վերջապես շնչում են: Բայց երբ բոլոր բաժանումները վերջանում են թոքերի բնականոն աշխատանքի վերականգնմամբ, հասկանում ես, որ ինքդ ես քո կեսը, որ երջանիկ լինելու համար քեզ ոչ ոք պետք չէ, քանի որ քեզնից լավ ոչ ոք չի երջանկացնի: 

Դուք կհարցնեք` ու՞ր մնացին զգացմունքները, սերը, ընտանիքը: Իսկ ես կպատասխանեմ` միայնակ էլ կարելի է ունենալ այդ ամենը: Այժմ, երբ գիտակցել եմ միայնակ լինելու հմայքն ու վերջապես դադարել եմ փնտրել որևիցե կեսի, սկսել եմ ամենանուրբ զգացմունքները տածել ինքս իմ հանդեպ և ամենակրքոտ սիրով սիրում եմ ինքս ինձ, հարգում ու գնահատում իմ անձը` առանց փորձելու որևէ բան փոխել իմ մեջ: Ես չեմ նյարդայնանում, երբ ուշանում եմ ինքս իմ հետ ժամադրությունից, չեմ սարսափում, որ ինձ կպահեմ այնպես, որ ամաչեմ ընդհանուր ծանոթների մոտ, չեմ մտածում, թե ինչ ու ինչպես անել` ինքս ինձնից չհիասթափվելու համար: Վերջապես` ես չեմ վախենում, որ կգա մի օր, երբ ինքս ինձնից կհոգնեմ և կհեռանամ: Նարցիսիզմի հոտ է գալիս, բայց ավելի լավ է ինքնասիրահարված եսասեր լինել, քան դժբախտ ու չհասկացված կին:

Յուրաքանչյուրս իրավունք ունենք ընտրել այն, ինչ մեզ հոգեհարազատ է: Ես ուզում եմ մնալ իմ հարմարավետության շրջանակում, լինել այնպիսին, ինչպիսին ինձ է հարմար, այլ ոչ այնպիսին, ինչպիսին ինձնից ակնկալում են: Եվ միայնակ լինելու ընտրությունը մտնում է դրա մեջ:

Ես չեմ բացառում, որ մի օր իրերն այնպես կդասավորվեն, որ կցանկանամ իմ կյանքը կիսել որևէ մեկի հետ, բայց եթե դա պատահի, ես այլևս երբեք չեմ մոռանա, որ կյանքում ամենաշատը սիրում եմ ինքս ինձ և միայնակ մնալու որևէ հիմար վախ չի կարող ինձ ստիպել լինել նրա հետ, ով ինձ կհանի իմ հարմարավետության շրջանակից:

Մարդիկ նման են կոշիկների. 

Ոմանք այնքան գեղեցիկ ու թանկարժեք են, որ, անգամ իմանալով, թե որքան անտանելի է լինելու նրանց հետ, չես կարողանում հրաժարվել նրանցից:

Ոմանք պարզ են ու հարմարավետ, բայց նախատեսված չեն հատուկ առիթների համար:

Ոմանք զարմացնում են իրենց հասանելիությամբ, բայց ժամանակի ընթացքում համոզվում ես, որ թանկից էժանը չկա:

Ոմանց էլ միշտ պահում ես հեռու դարակներում` մտածելով, որ օրերից մի օր նրանց հերթն էլ կգա, և նրանք էլ պետք կգան: Պահեստային կոշիկներ: 

Բայց եթե բախտդ բերում է, հանդիպում ես այնպիսի կոշիկների, որոնք և գեղեցիկ են, և հարմար, և հենց իրենք են այն հատուկ առիթը, երբ կարող ես վայելել իրենց հետ անցկացրած ամեն պահը:

Կմտածեք` ի՜նչ գռեհիկ է մարդկանց համեմատել կոշիկների հետ: Գուցե, չեմ հերքում :)

Իմ կոշիկները գեղեցիկ են, կոկիկ, ունեն իմ սիրելի ձևն ու գույնը և նրանցով շատ հարմար է… նստել: Երևի հատուկ տաղանդ է պահանջվում ամեն անգամ ընտրել այնպիսի կոշիկներ, որոնք հետո ստիպելու են հազարամյա ցավը դեմքին քայլել մեր սիրելի քաղաքով և անիծել այն օրը, երբ սիրահարված գնել ես դրանք: Մտքումդ արդեն պլանավորում ես, որ տուն հասնելուն պես դրանք ինտերնետով հանելու ես վաճառքի` ոչ մի դեպքում չբացահայտելով վաճառելու իրական պատճառը: Բայց ինչ-որ մոգական ուժով հաջորդ անգամ էլի կրում ես դրանք` հույս ունենալով, որ այս անգամ ամեն ինչ լավ կլինի. ես ու կոշիկներս անպայման կհասկանանք իրար: 

Ասում են` կոշիկների վրա պետք չի խնայել, քանի որ դրանք են կերպարի ամենակարևոր մասը: Համաձայն եմ: Բայց երբ հնարավորություն չունես կրել Վալենտինոյի կամ Մանոլո Բլանիկի կոշիկները, ստիպված վերցնում ես միջին աշխատավարձդ և ուղևորվում Դալմա կամ Երևան մոլ: Դա լավագույն դեպքում :) 

Հարաբերություններում նույնպես այդպես է: Կողակիցը պետք է լինի առավելագույնս կատարյալ: Բայց եթե կոշիկների դեպքում մենք կամ կարող ենք դրանք գնել կամ ոչ, կյանքում յուրաքանչյուրս էլ կարող ենք հավակնել մեզ համար իդեալական կողակցի: Սակայն ինչպես կոշիկների դեպքում, այստեղ էլ պետք չէ ակնկալել, որ այն միակն ու անկրկնելին մեզ բաժին կհասնի հենց այնպես: 

Ես համառորեն պնդում եմ, որ մարդու ամենասեքսուալ գիծը նրա ինքնավստությունն է: Իսկ եթե ինքնավստահ լինելու համար բավարար արդարացի պայմաններ չկան, պետք է աշխատել սեփական անձի վրա` ինքնակատարելագործվել, դառնալ ավելի խելացի կամ գեղեցիկ, փոխել շրջապատը, եթե այն բարձրացնելու փոխարեն քեզ ստիպում է ցածրանալ, փոխել սեփական վերաբերմունքը կյանքի և իրերի հանդեպ: Այդ ժամանակ գուցե կարիք չի լինի անհարմար մարդկանց պատճառով տառապել և մտածել, թե մենք հենց դրան էլ արժանի ենք:

Սարսափելի է տանը եղած ճամպրուկների` ոչ այդքան մեծ քանակությունն աչքի անցկացնելուց հետո հասկանալ, որ չունես այնպիսի ճամպրուկ, որ բավարար փոքր, բայց տարողունակ կլինի մեկ շաբաթվա ուղևորության համար: Էլ ավելի սարսափելի է գիտակցել, որ ստիպված ես լինելու միջին չափսի երկու ճամպրուկ քարշ տալ, քանի որ չես կարողացել մեկի մեջ տեղավորել կես զգեստապահարանդ:

Ամենահաճելի զգացողություններից մեկն այն է, երբ պատահաբար հանդիպում ես նախկինիդ և զգացմունքների տեղատարափի փոխարեն զգում ես… ոչինչ: Սա ես կոչում եմ ազատագրում ամիսների և տարիների ծանրությունից, երբ ինքդ քեզ վստահեցրել էիր, որ այդ նա էր քո ճակատագիրը:

Աշխարհում բոլոր բարիքներն ու չարիքները սկիզբ են առնում սիրո պակասից: Նախկինում վստահ էի, որ փողն է ամենի շարժիչ ուժը, բայց հիմա վստահ կարող եմ պնդել, որ փողից զորեղ սերն է, իսկ ավելի կոնկրետ՝ սիրո պակասը, քանի որ աշխարհում ապրող 7 միլիարդ մարդուց 1 միլիոնն անգամ չի հանդիպել գրքերում ու ֆիլմերում նկարագրվող սիրո: Այնտեղ կարծես իդեալական սիրո սցենարներ են տրվում, բայց մեզնից քանի՞սն են լավ դերասան: 

Ես վատ դերասան եմ:

Նրանք ինձ մոտ հոգեկան ինչ-որ խնդիրներ հայտնաբերեցին. խանգարվել էր ինչ-որ բան, միացել կամ անջատվել, չգիտեմ: Կարևոր էլ չի. ես դա վաղուց գիտեի: Երբ ինձ խենթ էիր կոչում, ես գիտեի, որ չես հասկանում իրականում, թե որ մի ճշմարտությունն ես բարձրաձայնում:

Ես վախենում էի քեզ հետ հանդիպելուց, քանի որ սիրելիս ատում էի քեզ, իսկ ատելիս՝ սիրում: Դու դժվար հասկանաս դա, սա երևի մասն է այդ հոգեկան խնդիրների: Երբ քեզնից հեռու էի, սիրտս քեզ էր կանչում, բայց հերիք է մի-փոքր մոտենայիր, մեջս ատելությունն իր հին երգն էր սկսում: Եվ այդ խելագար շրջանն ինձ իր մեջ էր առել ու բաց չէր թողնում: Եվ լինում էր՝ օրվա տարբեր ժամերին ես քեզ ատում էի, ապա սիրում, ապա ատում սպանելու աստիճան, ապա սիրում՝ սպանվելու աստիճան:

Ես ընդամենը մի զգեստ ունեմ: Այն այնքան կիպ է գրկում մարմինս, որ թվում է՝ կխեղդվեմ: Բայց այն իմ միակ զգեստն է, որից ազատվել չի լինում: Ես բավարար հնարավորություն չունեմ նոր հագուստներ ձեռք բերելու համար, քանի որ զրկել եմ ինձ կանացի այդ փոքրիկ ուրախությունից: Իմ զգեստը կոչվում է կարոտ…

Երբեմն, երբ անքնությունը կրկին այցելում է միայնակ գիշերներիս, հիշում եմ դիմագծերդ: Ինչու՞ են ասում, որ սիրելի մարդկանց գեղեցիկ ենք տեսնում: Ես քեզ միանշանակ սիրում էի, բայց գիտեի, որ գեղեցկությամբ առանձնապես չես փայլում: Բայց ես սիրում էի տգեղությունդ, անգամ ներքին, հիմնականում ներքին: 

Գարունը եկավ, բայց այն այդպես էլ չսկսեց: Եվ մեղավոր չենք ոչ ես, ոչ դու: Պարզապես այդպես ստացվեց: Պարզապես մենք այնքան տարվեցինք մեղավորներ փնտրելով, որ չնկատեցինք, թե ինչպես եղանակների շրջապտույտում կորցրեցինք միմյանց: Մենք դուրս շպրտվեցինք բոլոր հնարավոր պտույտներից և այժմ պտտվում ենք մեր սեփական տիեզերքներում, որ այլևս երբեք չեն զուգահեռվի, էլ ուր մնաց հատվեն ու խաչվեն:

Մենության սուր ճանկերը մխրճվել են այնտեղ, որտեղ ժամանակին քո մատներն էին հանգչում: Եվ կարոտ է կոչվում սարսափելի այս մղձավանջը, որի սկիզբը վերջն է արդեն, իսկ վերջը՝ հերթական կատարյալ պտույտը անվերջանալի գիշերների ու ցերեկների քաոսում: Ես փոխել եմ անունս, վերացել անցյալների էջերից ու օրերից, փոխել եմ հագուստներս ու կոշիկներս, մեծացել եմ քո առաջարկած գրքերից ու ֆիլմերից, փակել եմ կիսաբաց պատուհաններն ու դռները և համոզել եմ ինքս ինձ, նաև քեզ, որ ամեն ինչ ավելի լավ է, քան էր: